Η έννοια της «ιδεοληψίας» -η πολιτική της πλευρά, όχι η ψυχιατρική- συνεχίζει να «φοριέται» στον δημόσιο διάλογο. Ως ιδεοληψία -επαναλαμβάνουμε: όταν δεν μιλάμε για την ψυχιατρική, από όπου έλκει την προέλευσή του ο συγκεκριμένος όρος- ορίζεται η επίμονη υποστήριξη μίας άποψης από κάποιους, ακόμη κι όταν αυτή η άποψη δεν επιβεβαιώνεται από την ίδια την πραγματικότητα.
Ας μείνουμε, λοιπόν, σ’ αυτή την πραγματικότητα: η κυβέρνηση φαίνεται πως σκέφτεται σοβαρά πλέον το ενδεχόμενο να προχωρήσει σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, στην περίπτωση που η κρίση υπερβεί χρονικά τον Μάιο. Μάλιστα, σε διάφορα ρεπορτάζ εμφανίζεται ως «διαρροή» η ίδια επιχειρηματολογία, που αποδίδεται αόριστα σε κυβερνητικούς παράγοντες: «δεν μπορεί την κρίση να πληρώσουν πάλι οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα», εμφανίζονται να λένε οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, «πλασάροντας» στο δημόσιο λόγο και μία εσάνς κοινωνικού αυτοματισμού -όσο πολυχρησιμοποιημένος κι αν είναι σε βάρος των ανθρώπων του Δημοσίου.
Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός είναι και ψευδής, αλλά και άκυρος. Ψευδής διότι στην περίπτωση των Μνημονίων, δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι σήκωσαν και με το παραπάνω τα βάρη της κρίσης. Οι συνταξιούχοι μεταβλήθηκαν σε νεόπτωχους, με πολλούς εξ αυτών να αντιμετωπίζουν τον υπαρκτό κίνδυνο να τελειώσουν τις μέρες τους μέσα σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, καίτοι υπήρξαν σε όλη τους τη ζωή αυτό που λέμε «νοικοκύρηδες άνθρωποι». Επίσης, στο Δημόσιο μειώθηκαν μισθοί, καταργήθηκαν επιδόματα και δώρα, ενώ στη διάρκεια της κρίσης βρέθηκαν άνθρωποι με διδακτορικό τίτλο σπουδών να παίρνουν τριψήφιο μισθό.
Όμως, πέραν του ψεύδους, ο ισχυρισμός, όπως προαναφέραμε, είναι άκυρος για τον εξής απλό λόγο: διότι όταν αποφασίζει μία κυβέρνηση να ρίξει τα βάρη της κρίσης στο δημόσιο τομέα και στους συνταξιούχους, τότε οι μόνοι «ασφαλείς» καταναλωτές στη χώρα πλήττονται. Και όσο πλήττονται, τόσο κλείνονται στο καβούκι τους, φοβούνται, περιορίζουν την κατανάλωσή τους στα ελάχιστα και τα απολύτως απαραίτητα. Και, μόλις γίνεται αυτό, τότε το μάρμαρο της κρίσης γυρίζει ξανά στον ιδιωτικό τομέα, καθώς η μείωση της κατανάλωσης φέρνει πρόσθετη ύφεση, ζημίες, λουκέτα, απολύσεις. Με άλλα λόγια, όπως απέδειξε η δεκαετής μνημονιακή μας περιπέτεια, όταν το Δημόσιο αρχίζει να επωμίζεται βάρη της κρίσης, τότε η ύφεση γίνεται φαύλος κύκλος.
Αυτό το είδαμε όχι πριν έναν αιώνα, αλλά πριν μερικά χρόνια. Αποδείχθηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Βέβαια, είπαμε: η ιδεοληψία είναι να επιμένει κάποιος στην ίδια άποψη, ανεξαρτήτως αν η πραγματικότητα συμφωνεί μαζί του.
