Οπως και αν το δει κανείς, το αποτέλεσμα των προχθεσινών, επαναληπτικών στην ουσία, βουλευτικών εκλογών, στην Τουρκία, επιβεβαίωσε την απόλυτη κυριαρχία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Δεν έχουμε δα και πολλά παραδείγματα, όπου ένα, κυβερνητικό μάλιστα, κόμμα να αυξάνει κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, τη δύναμη του, μέσα σε πέντε μήνες (από τον περασμένο Ιούνιο, όταν είχαν διεξαχθεί οι προηγούμενες εκλογές). Ακόμη περισσότερο, αυτό να επιτυγχάνεται, όχι μόνο κόντρα στα δημοσκοπικά προγνωστικά (σας θυμίζει κάτι;), αλλά και σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, αλλά και ασύνορου αυταρχισμού, με κλείσιμο εφημερίδων και ιστοσελίδων. Είναι προφανές, επομένως, ότι, το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτό καθαυτό, προσφέρει «λευκή επιταγή» στον Τούρκο πρόεδρο, να προχωρήσει στα σχέδια του, για την εγκαθίδρυση μιας αυταρχικής «προεδρικής δημοκρατίας», κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του, έστω και αν ο αριθμός των εδρών που διαθέτει το, υπό τον απόλυτο έλεγχο του, ισλαμικό κόμμα AKP, υπολείπεται κατά τι, της πλειοψηφίας που απαιτείται, για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ωστόσο, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Μια πιο προσεκτική ανάγνωση, αναδεικνύει μια διαφορετική εικόνα. Ενδέχεται δε, η σαρωτική νίκη του κου. Ερντογάν (γιατί σ` αυτόν πιστώνεται και όχι στον «άχρωμο» και «άοσμο» κ. Νταβούτογλου), να επιταχύνει τις διεργασίες αποσταθεροποίησης ή και τελικής διάλυσης της χώρας, όσο κι αν φαντάζει οξύμωρο, κάτι τέτοιο. Κατ` αρχήν, στο εσωτερικό μέτωπο, επισημοποιεί την κάθετη διαίρεση, με εμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά, της χώρας, ανάμεσα στην αγροτική ενδοχώρα, που «πίνει νερό» στο όνομα του Τούρκου προέδρου και του δίνει τα εξωπραγματικά, για μια «κανονική» κοινοβουλευτική δημοκρατία (της τάξης του 50%!) και των μεγάλων αστικών κέντρων, που απαιτούν συνθήκες δημοκρατικής λειτουργίας και ελευθερίας έκφρασης, αντίστοιχες, τουλάχιστον, με τις δυτικές κοινωνίες. Το πιο δύσκολο, που μπορεί να αποδειχθεί και μοιραίο, μέτωπο είναι αυτό στα νοτιοανατολικά της χώρας, όπου κυριαρχεί το κουρδικό στοιχείο. Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, οι περιοχές αυτές βρίσκονται, εν τοις πράγμασι, σε εμπόλεμη κατάσταση και το εκλογικό αποτέλεσμα μάλλον θα επιτείνει την ένταση, μετά μάλιστα την εξασφάλιση, έστω και οριακά, κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, από το φιλοκουρδικό HDP.
Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, για την Τουρκία και τον κο. Ερντογάν, εκτός συνόρων, αφού η πολιτική «μηδενικών προβλημάτων» του κ. Νταβούτογλου, μετατράπηκε, στην πράξη, σε πολιτική «μηδενικών συμμαχιών». Δεν είναι τυχαίο ότι τα σενάρια περί ενδεχόμενου διαμελισμού της γειτονικής χώρας, συζητούνται ανοιχτά, κυρίως σε διεθνή ινστιτούτα και «δεξαμενές σκέψης».
