Για την έλλειψη της παραμικρής κριτικής στάσης, απέναντι στο σημερινό εξάμβλωμα, στο οποίο έχει μεταλλαχθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, εκ μέρους όσων ομιλούν με τη «λεοντή» του Κεντροαριστερού, κάναμε λόγο, στο χθεσινό μας φύλλο.
«Λαμπρό» παράδειγμα και τρανή επιβεβαίωση αυτής της θέσης, αποτελεί η στάση της «ποικιλόχρωμης Κεντροαριστεράς», υπό όλες τις εκδοχές της, στην κυνική, όσο και σοκαριστική ομολογία του απερχόμενου επικεφαλής του Eurogroup, πως το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, αποσκοπούσε στη σωτηρία των μεγάλων συστημικών τραπεζών της Ευρώπης. Αλήθεια, πώς να εξηγήσουμε την αφωνία τους; Για την ακρίβεια, κάπου διαβάσαμε ένα σχόλιο, ότι ο λόγος του κ. Ντάισελμπλουμ, δεν αποδόθηκε στην πληρότητά του! Προσέξτε, δεν υποστηρίζεται καν ότι υπήρξε διαστρέβλωση των λεγομένων, αλλά ότι ο Ολλανδός είπε και άλλα. Η αμηχανία είναι εύλογη, καθώς η ομολογία του κ. Ντάϊσελμπλουμ, μπορεί να μην «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας» (οι αναγνώστες της «Kontranews» ασφαλώς και δεν αιφνιδιάστηκαν) αποκτά όμως άλλη διάσταση, όταν προέρχεται από ένα πρόσωπο, που συμβόλισε, σε θεσμικό επίπεδο, την εποπτεία και άτεγκτη εφαρμογή του προγράμματος, με τα γνωστά αποτελέσματα. Είναι δε εύλογη η αμηχανία, γιατί η ομολογία ή παραδοχή, αν προτιμάτε, του κ. Ντάισεμπλουμ, ανεξάρτητα από τους λόγους που την υπαγόρευσαν, υπογραμμίζει, με τον πιο εμφαντικό και επίσημο τρόπο, τις πολιτικές ευθύνες εκείνων, που αποφάσισαν να εμπλέξουν τη χώρα σε αυτή την περιπέτεια. Προκύπτει, δηλαδή, ότι, ανεξάρτητα από το πώς διαχειριστήκαμε εμείς τα του οίκου μας, δεν ήταν αναπόφευκτη και μοιραία, η συγκεκριμένη κατάληξη.
Αν μη τι άλλο, αυτό που μας λέει ο απερχόμενος επικεφαλής του Eurogroup, είναι πως, αν μη τι άλλο, είχαμε στα χέρια μας ένα «πυρηνικό όπλο» τότε (2010), που ήταν η τεράστια έκθεση μεγάλων συστημικών τραπεζών της Ευρώπης και δη της Γαλλίας και της Γερμανίας, σε ελληνικά κρατικά ομόλογα. Ήταν γνωστό δε, στους τότε κρατούντες, ότι αυτός ακριβώς ο κίνδυνος, υποχρέωσε τους εταίρους μας, πρωτοστατούσης της Γερμανίας, να προσφέρουν, την άνοιξη του 2009, την πλήρη στήριξη τους στην Ελλάδα, ανακόπτοντας τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Θα μας εξηγήσει, αλήθεια, κανείς, γιατί αυτό το πραγματικό διαπραγματευτικό όπλο, δε μπήκε πάνω στο τραπέζι, αλλά προτιμήθηκαν τα «νεροπίστολα»; Ήξερε, εν τέλει, κάτι παραπάνω ο κ. Σημίτης, όταν υποστήριζε, σχετικά πρόσφατα, ότι υπήρχαν άλλες δυνατότητες, που δεν αξιοποιήθηκαν;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
