[Σωστά το παρατηρήσατε: στο πυκνό και συστρεφόμενο αυτό κουβάρι δεν -ΔΕΝ – αναφερθήκαμε καν στην “Ευρώπη”. Ο λόγος απλός: παρά τα ρητορικά σχήματα, δεν υπάρχει].
Επειδή τους μήνες που έρχονται θα ακούγονται – εκτός από τις αεροπορικές επιδρομές, εκτός από τις στιγμές φρίκης – πολλά και διάφορα για συμμαχίες και για υποστηρίξεις και για υπονομεύσεις και για αλλαγές στρατοπέδου. επειδή η διαδικασία της Πολυμερους της Βιέννης που “έδωσε” 6 μήνες προθεσμία για την κατάρτιση νέου Συντάγματος (“Συντάγματος ισορροπιών”: θυμηθείτε το αντίστοιχο γύμνασμα στο Ιράκ…) και ύστερα άλλους 12 μήνες προκειμένου να οργανωθούν εκλογές (“εκλογές διαδοχής του καθεστώτος Άσσαντ από τον εαυτό του” σύμφωνα με πολύπειρο διπλωμάτη…) θα μας επιφυλάξει σειρά από ανατροπές. επειδή η “Ευρώπη” και η Δύση συνολικά (όπου “ανήκομεν”) θα αλλάξει αρκετές φορές άποψη, για όλους αυτούς τους λόγους να συστήσουμε στον αναγνώστη να πάει λίγο πίσω. Σχεδόν μια χιλιετία, ας πούμε!
Ξεκίνησε τότε, το 1096-99, η Πρώτη Σταυροφορία προς τους Αγίους Τόπους. Στους Δυτικούς επικεφαλής βρίσκει κανείς ανθρώπους σαν τον Γοδεφρείδο ντε Μπουγιόν (μπάσταρδο, γόνο μικρής ευγενούς οικογένειας. τυχοδιώκτη φύσει και θέσει), τον αδελφό του Βαλδουίνο, και τον Ροβέρτο κόμη της Φλάνδρας (πιο κεντρικό άρχοντα, καθώς έχει πίσω του πλούσια επικράτεια), με Πάπα στην Ρώμη τον Ουρβανό Β’. Βέβαια έχει προηγηθεί η “σταυροφορία του λαού” με τον μοναχό Πέτρο τον Ερημίτη, πρωτοβουλία που αποτυγχάνει – άσχημα! Το ίδιο ισχύει και για την “Γερμανική Σταυροφορία”, η οποία αφήνει πίσω της “απλώς” ένα απο τα πρώτα αντισημιτικά πογκρόμ της Ιστορίας…
Πάντως οι Σταυροφόροι πορεύονται για την ιερή πόλη, την Ιερουσαλήμ, που κατέχεται αρχικά απο Σαρακηνούς και Σελτζούκους Τούρκους (σουνίτες). Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός – Μικρασιάτης… – συνδέεται στρατηγικά μαζί τους, μετά και από επαφή με τον Πάπα Ουρβανό, υποσχόμενος π.χ. μεταφορά τους με πλοία στην Εγγύς Ανατολή αλλά και απόδοση της Αντιόχειας, ενώ υπάρχει και συνεννόηση με τους Φατιμίδες ηγεμόνες της Αιγύπτου (σίϊτες). Ιδέα του Αλέξιου είναι περισσότερο να αφήσει να εξοντωθούν ανάμεσά τους οι παραπάνω, ώστε να μείνει πίσω μια “μαύρη τρύπα” ενισχυτική της βυζαντινής παρουσίας.
Στις τάξεις των Σταυροφόρων, ο Γοδεφρείδος τελικά επεκράτησε – γι’ αυτό και όταν έπεσε η Ιερουσαλήμ ανακηρύχθηκε “Προστάτης των Αγίων Τόπων”. Όταν πάντως κατέλαβαν οι Σταυροφόροι την Ιερουσαλήμ, εξοντώθηκε όλος ο πληθυσμός τους – κάπου 300.000 ψυχές, ανάμεσά τους και Χριστιανοί και Εβραίοι. (Λιγότερο απ’ έναν αιώνα αργότερα, όταν ο Σαλαντίν ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ, επέτρεψε όχι μόνο στα γυναικόπαιδα, αλλά και στους υπερασπιστές της Πόλης να φύγουν…).
Γιατί αυτή η ιστορική αναφορά – ατελής κατ’ ανάγκην; Γιατί “τα πάντα γίνεται να γίνουν” στην Εγγύς Ανατολή.
