Τι φοβούνται στην Πορτογαλία;

Γιατι τόσος πανικός έχει πέσει στα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια για το ενδεχόμενο σχηματισμού αριστερής (άκριβέστερα κεντροαριστερής) κυβέρνησης στην Πορτογαλία;

Τι είναι αυτό που τους φοβίζει τόσο πολύ, αφού, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας, έχουν τους κατάλληλους μηχανισμούς πίεσης, ώστε να ελέγξουν την κατάσταση και να υποχρεώσουν την όποια κυβέρνηση, να «προσαρμοστεί» στα πλαίσια που έχουν καθοριστεί; Πολύ περισσότερο, που έχουν φροντίσει να «θωρακίσουν» το τερατούργημα τους, με θεσμικές «πανοπλίες», όπως, πρόσφατα, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, ώστε να έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο τα περιθώρια παρέκκλισης, ακόμη και για μια χώρα, όπως η Πορτογαλία, που, πρόσφατα, εξήλθε από το δικό της Μνημόνιο; Πέρα, βέβαια, από το γεγονός, ότι η σημερινή ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτρέπει να διαμορφώνονται τόσο συντριπτικοί συσχετισμοί, ώστε ο όποιος «απείθαρχος» να νιώθει την «παγωνιά» της απομόνωσης.

Αυτό, λοιπόν, που φοβίζει τα «αφεντικά» της Ευρώπης, δεν είναι η πιθανότητα να εφαρμοστούν στο ακέραιο-ενδεχομένως ούτε κατά προσέγγιση-τα όσα συνθέτουν την κοινή προγραμματική διακήρυξη των τριών κομμάτων, που διαθέτουν την πλειοψηφία στο Πορτογαλικό Κοινοβούλιο, πολύ περισσότερο να θέσουν υπό διακινδύνευση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Φρόντισε, άλλωστε, επ` αυτού, να δώσει τις «κατάλληλες» διαβεβαιώσεις, ο επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος και προαλειφόμενος ως εντολοδόχος πρωθυπουργός, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία επ` αυτού. Εκείνο που, κατά τη γνώμη μας, φοβούνται είναι το «αρνητικό», κατά τη δική τους αντίληψη, παράδειγμα, που εκπέμπουν τέτοιου είδους παρεκκλίσεις, από την «κανονικότητα» των ακραιφνών μνημονιακών και με προσήλωση στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, κυβερνήσεων. Θέλουν να προλάβουν την εξάπλωση του «ιού» της αμφισβήτησης, ακόμη κι αν ο τελευταίος μένει, περισσότερο, σε διακηρυκτικό επίπεδο, ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο, εν όψει μάλιστα και των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, στην Ισπανία. Φοβούνται ότι το «ντόμινο» που θα δημιουργηθεί, μπορεί να προκαλέσει καταστάσεις, που  θα ξεφύγουν από τον απόλυτο έλεγχο τους. Ο φόβος τους δε, προκαλείται από την επίγνωση του πόσο εύθραυστο είναι το οικοδόμημα που έχουν φτιάξει, στοιχείο που επιτείνεται και από τη γενικότερη αστάθεια, στη διεθνή σκηνή. Ξέρουν, άλλωστε, ότι η πολιτική τους δε βασίζεται, ειδικά στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, σε μια αυθεντική λαϊκή στήριξη αλλά, στην καλύτερη εκδοχή, σε μια εκβιασμένη, τεχνητή συναίνεση, που βασίζεται στη ψευδεπίγραφη θεωρία του δήθεν μονόδρομου και του μάταιου αναζήτησης εναλλακτικής λύσης. Αυτό, άλλωστε, κατέδειξαν και οι πορτογαλικές εκλογές, με τους νέους συσχετισμούς που παρήγαγαν και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.