Toυ Χρυσόστομου Κατακουζηνού
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, αυτό-συστήθηκαν στο ευρύ κοινό το μακρινό 2010. Και αν ο Δραγασάκης και ο Κουβέλης ήταν παλιές και γνώριμες «καραβάνες» στην πολιτική ζωή της χώρας, τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν παντελώς άγνωστα. Άνθρωποι άσημοι για το ευρύ κοινό, αλλά ταυτόχρονα πολύ δυναμικοί… τόσο πολύ μάλιστα που κατάφερναν να φέρουν στο προσκήνιο τις φωνές αυτών που το Μνημόνιο εξαθλίωσε και οδήγησε στη φτώχεια. Στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, δουλεύοντας σαν τα «μυρμήγκια» τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν να κάνουν αυτό που το ΚΚΕ ΕΣ., η ΕΑΡ, το ΚΚΕ ΕΣ-αα, και άλλοι χώροι της ανανεωτικής Αριστεράς δεν κατάφεραν ποτέ: να φτιάξουν δεσμούς με την κοινωνία, να γίνουν ένα με τον λαό που υπέφερε, να δώσουν ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ριζοσπαστικές λύσεις για την κατάσταση σήμερα.
Πάνω σε αυτή τη κατάσταση, το 2012, ο χαρισματικός ηγέτης Αλέξης Τσίπρας προέταξε το σύνθημα για την «κυβέρνηση της Αριστεράς». Με αυτό το αίτημα ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στο 28%, με αυτό το σύνθημα θριάμβευσε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, με αυτό το σύνθημα αναρριχήθηκε στην κυβερνητική εξουσία. Μετά το πρώτο ζόρικο εξάμηνο και την ανάγκη συμβιβασμών μπροστά στο παγόβουνο της χρεοκοπίας, το σύνθημα άλλαξε… «να ξεμπερδέψουμε με το παλιό» είπε, να τελειώσουμε με αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα… και ο λαός τον ξαναεμπιστεύτηκε. Η ήττα όμως στις εκλογές του Ιουλίου του 2019, έφερε στο προσκήνιο αυτή τη φορά ένα άλλο σύνθημα «ήρθε η ώρα της δημοκρατικής παράταξης», το οποίο συνδυαζόταν με την ανάγκη ανοίγματος του κόμματος στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της προόδου και της δημοκρατίας.
Από όλα αυτή τη διαδρομή προκύπτει ένα βασικό ερώτημα. Εν τέλει τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ;
-Για ένα προοδευτικό και δημοκρατικό κόμμα;
Στα πέτρινα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς, το αίτημα για δημοκρατία και πρόοδο ήταν μια πραγματική και βαθιά ανάγκη του κόσμου, πάνω στην οποία πάτησε ο Αντρέας Παπανδρέου και εν τέλει κατάφερε να την φέρει. Σήμερα όμως, για τα παιδιά που δουλεύουν για 400 ευρώ στις πολυεθνικές, για τους ανασφάλιστους ντελιβεράδες που τρώνε 10ωρα πάνω στα μηχανάκια, για τα παιδιά με τα κουστούμια που πηγαίνουν στα δικηγορικά γραφεία για 500 ευρώ είναι ένα κενό γράμμα. Αυτοί γύρισαν την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τους προστάτευσε όσο ήθελαν και όσο έπρεπε… όχι γιατί δεν είδαν στα μάτια του Αλέξη τον σύγχρονο Αντρέα.
-Ανανέωση… ποια ανανέωση;
Το κόμμα χρειάζεται ανανέωση… και δυνατά στελέχη. Πολύ σωστά ο Αλέξης Τσίπρας προτάσσει την ανανέωση και πράγματι πολλές φορές οι κομματικοί μηχανισμοί προτιμούν την ακινησία… αυτό εξάλλου τους βολεύει γιατί τους διασφαλίζει. Όμως εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ, συρρέουν στο κόμμα, γυρολόγοι της πολιτικής εμφανίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ για να του δώσουν μαγικές συνταγές, λαμόγια γνωστά στη πιάτσα πιάνουν στασίδι και εκσυγχρονιστές φτιάχνουν μπλοκ στο κόμμα για να πετύχουν μια εκ των υστέρων δικαίωση των εγκλημάτων της εποχής Σημίτη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εμφανίζεται και μια δεξιά τάση… για να επιβεβαιώσει πως το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς μετατρέπεται σε χειλό.
-Κόμμα ανοιχτό στη κοινωνία
Πολύ σωστά ο Αλέξης Τσίπρας φωνάζει πως θέλει ένα κόμμα «ανοιχτό στη κοινωνία», ικανό να ακούσει τον κόσμο. Μόνο που ξεχνά πως το κόμμα αυτό το είχε. Το 2011, το 2012, το 2013, το κόμμα του ήταν αυτό που τράβηξε τις εργατικές κινητοποιήσεις, ξεχνάει πως το κόμμα του ήταν αυτό που αναβάθμισε ποιοτικά το κίνημα των Πλατειών, πως το κόμμα του ήταν αυτό που δεν άφησε πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, οδηγώντας τον ίδιο στην εξουσία. Όσο και αν κάποιοι πιστεύουν στο αδιαμφισβήτητο χάρισμα του Αλέξη… πρέπει να κατανοήσουν πως αν δεν υπήρχαν τα «συριζαϊκα μυρμήγκια», τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει. Σήμερα, λοιπόν, αντί ο ίδιος να ξαναδώσει την ώθηση σε αυτό τον κόσμο να βγει στους δρόμους… φαίνεται να έχει πεισθεί πως κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία θα του δώσουν οι «γέφυρες», ο Μπίστης και η ΔΗΜΑΡ.
Εγκλωβισμένος αρχηγός… κόμμα σε παράλυση
Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα εξάμηνο μοιάζει εγκλωβισμένος, αδυνατώντας να δώσει πολιτικές προτάσεις, ιδεολογικό στίγμα και εν τέλει σοβαρή αντιπολίτευση. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν να έχουν καταπιεί το «σύνδρομο Σαμαρά», ψάχνοντας την εκ των υστέρων δικαίωση από τα στελέχη της ΝΔ, αρκούμενοι στο «εμείς τα κάναμε καλύτερα». Χωρίς όραμα δεν υπάρχουν θέσεις και χωρίς θέσεις δεν υπάρχει πρόγραμμα. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκαθαρίζει τι είναι και τι θέλει, τόσο τα στελέχη του θα είναι σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και ο Τσίπρας μια κακή απομίμηση του μεγάλου ηγέτη που είδαμε τα προηγούμενα χρόνια.
