Αφού απέτυχε ο στόχος τους, για τη δημιουργία μιας λάιτ Κεντροαριστεράς, διαθέσιμης στα σχέδια τους, τώρα δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν τον καημό τους.
Επειδή δε, είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί το αποτέλεσμα μιας εκλογικής διαδικασίας, που και οι ίδιοι αναγνώρισαν ότι ήταν αδιάβλητη, αρκούνται σε πλαγιοβολές, που, όμως, τους εκθέτουν και τους αποκαλύπτουν. Όταν, επί παραδείγματι, περισσότεροι του ενός, εκ των σχολιαστών αυτής της κατηγορίας, δηλώνουν ότι δεν κατανοούν τι εννοεί η νεοεκλεγμένη επικεφαλής του φορέα, όταν δηλώνει πως αντιτίθεται (ο φορέας) «στις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές», μάλλον αποκαλύπτουν τη δική τους «κρυφή» (ή και λιγότερο κρυφή) ατζέντα. Προφανώς δεν κατανοούν ούτε και τη φράση, που συχνά χρησιμοποιεί η κ. Γεννηματά, ότι η Κεντροαριστερά, «δεν είναι συμπλήρωμα της ΝΔ». Μα, στα σοβαρά, πιστεύει κανείς ότι θα είχε νόημα μια τόσο «πολυτελής» διαδικασία, η κινητοποίηση 210.000 ανθρώπων, για να πάρει η κ. Γεννηματά, τη θέση του Ευάγγελου Βενιζέλου, σε μια νέα συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, υπό την πρωθυπουργία, αυτή τη φορά, του Κυριάκου Μητσοτάκη; Η νομίζουν ότι ευκαιριακές συμμαχίες, που ευνοεί αυτή η αμφιλεγόμενη (έχουμε πολλές φορές αρθρογραφήσει επ` αυτού) διαδικασία, της «άμεσης» εκλογής κομματικών ηγεσιών, αρκεί για να αναστρέψει την παράδοση, τη φυσιογνωμία, το DNA, χώρων με ιστορία και ισχυρές κοινωνικές αναφορές, μάλλον θα πρέπει να αρχίζουν να συνειδητοποιούν την πλάνη τους.
Θα τους υπενθυμίζαμε, μια δήλωση-απάντηση, το 1992, του τότε γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, υπαγορευμένη απ` τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, προς τον Θεόδωρο Πάγκαλο, όταν ο τελευταίος είχε προτείνει συγχώνευση του Κινήματος, με τον τότε Συνασπισμό. Ο κ. Πάγκαλος, όντας κορυφαίο στέλεχος του Κινήματος, είχε κατηγορηθεί, από τον ίδιο τον ιδρυτή του, ότι δεν είχε κατανοήσει τους «ιστορικούς, κοινωνικούς και ιδεολογικούς λόγους» που επέβαλαν την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ως αυτόνομου πολιτικού υποκειμένου. Η μετέπειτα πορεία του κ. Πάγκαλου, μάλλον δικαιώνει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, το παιχνίδι εξουσίας, στο χώρο της Κεντροαριστεράς, έχει ξαναπαιχτεί, με παρεμφερείς όρους, την περίοδο 1974-77, με συγκεκριμένη κατάληξη. Και τότε κάποιοι πόνταραν σε μια ανώδυνη, άνευρη Κεντροαριστερά, ως ασπόνδυλο άθροισμα προσωπικοτήτων (πολλή μεγαλύτερου εκτοπίσματος από τους σημερινούς) χωρίς, όμως, κοινωνικές αναφορές και λαϊκές ρίζες. Θα συνιστούσαμε στους ενδιαφερόμενους, να διαβάσουν ένα εξαιρετικό άρθρο του Αναστάση Πεπονή, το 1977…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
