Συγκρατούμε, από όσα είπε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, στον «Real FM», για τα γεγονότα που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο, δύο στοιχεία:
Το πρώτο, η διαπίστωση, σχεδόν μοιρολατρική, του κ. Παπακωνσταντίνου, ότι η πορεία προς την επιτήρηση και την τραγωδία των μνημονιακών πολιτικών, είχε καταστεί αναπότρεπτη, από το 2008. Το δεύτερο, πως η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, πρόβλεπε δημοσιονομική προσαρμογή, της τάξης των τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων. Δηλαδή, για να ξεκινήσουμε απ` το δεύτερο, το 2009 ήταν «ξεγραμμένο» για την κυβέρνηση, που ανέλαβε τον Οκτώβριο εκείνου του χρόνου; Έτσι, άραγε, εξηγείται η, σχεδόν, ομολογημένη απραξία των επτά μηνών, μέχρι το Καστελλόριζο; Ότι έμεινε άπρακτος και ο «ωφέλιμος»-δημοσιονομικά-χρόνος, μέχρι το τέλος του 2009, αλλά και των πρώτων μηνών του 2010; Η «ακύρωση» εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρων, που εξήγγειλε η προηγούμενη κυβέρνηση; Ότι, αντίθετα, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αισθάνθηκε την άνεση, να μοιράσει και ένα δις; Ότι, το τελικό ύψος του ελλείμματος, διαμορφώθηκε υψηλότερα και σε σχέση με την «αναθεωρημένη» πρόβλεψη του ίδιου του υπουργού; Ότι απεμπολήθηκε η δυνατότητα δανεισμού από τις αγορές, στους πρώτες μήνες του 2010, με προσιτά επιτόκια; Αλήθεια, αφού, κατά το αφήγημα του πρώην υπουργού, η πορεία προς την Επιτροπεία ήταν προδιαγεγραμμένη-προφανώς και από τις αγορές-γιατί οι τελευταίες ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω, στα αυξημένη δανειακά «διαβήματα» της τότε κυβέρνησης, για το 2009; Μια τέτοια αφήγηση δεν ανατρέπει το επιχείρημα, ότι ο «δημοσιονομικός εκτροχιασμός» του 2009 οδήγησε στο Μνημόνιο; Διαφωνεί, άραγε, ο κ. Παπακωνσταντίνου με τον, κάποτε, πολιτικό του «μέντορα» κ. Σημίτη, ότι και υπό τις συγκεκριμένες δημοσιονομικές συνθήκες, ήταν δυνατή η αποφυγή της μνημονιακής περιπέτειας, με άλλου είδους χειρισμούς, κυρίως δε με την ύπαρξη και προβολή ενός εθνικού σχεδίου, από την τότε κυβέρνηση; Ότι, αν μη τι άλλο, υπήρχαν περιθώρια μιας πιο ευέλικτης στάσης, όπως έχουν υποστηρίξει και μέλη της τότε κυβέρνησης, όπως ο Χάρης Καστανίδης; Κατά τρόπο ανεξήγητο, μάλιστα, ο πρώην υπουργός Οικονομικών και η πλευρά του πρώην πρωθυπουργού, δείχνουν να αγνοούν την αυξημένη διαπραγματευτική δύναμη, που έδιναν στη χώρα, ακόμη και στην «ώρα μηδέν», η στάση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, υπό τον Ντομινίκ Στρος-Καν, η υψηλή έκθεση γαλλικών και γερμανικών τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα και η υπαγωγή του συνόλου του χρέους στο ελληνικό δίκαιο.
