Αν υπάρχει μία απορία στα χείλη όλων όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με τον κορωνοϊό, αυτή είναι «τί χειμώνας θα είναι τούτος». Το μόνο βέβαιο –παρά τις επί μακρόν κυβερνητικές διαβεβαιώσεις- είναι πως δε θα πρόκειται για έναν χειμώνα απόλυτης κανονικότητας, όπως ήταν αυτός του 2019 –ο τελευταίος πριν την πανδημία. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα θυμίζει και σε τίποτα τον χειμώνα 2020-2021, αφού σε σχέση με πέρυσι υπάρχει μία μεγάλη διαφορά: λέγεται εμβόλιο.
Όμως, βλέποντας τί γίνεται σε όλο τον κόσμο τούτες τις μέρες με την περίφημη μετάλλαξη Δ και την ακραία μεταδοτικότητά της, είναι σαφές ότι η ώρα που θα αφήσουμε οριστικά τα μέτρα πίσω μας και που θα αφήσουμε τα επιδημιολογικά δεδομένα μόνο για τους επιδημιολόγους και τους λοιμωξιολόγους, ακόμη αργεί. Η ισορροπία με τον ιό είναι εύθραυστη, ενώ η προοπτική να μείνουν από επιλογή αρκετοί συμπολίτες μας εκτός της προστασίας που προσφέρουν τα εμβόλια διαμορφώνει ένα σκηνικό ρίσκου, κινδύνων, αλλά και διχασμών. Και σίγουρα μία καινούργια καθημερινότητα, μία πρόγευση της οποίας έχουμε αρχίσει να παίρνουμε αυτές τις μέρες: για παράδειγμα, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν πάρει απόφαση ότι θα «ανοιγοκλείνουν» ανάλογα με τις επιδημιολογικές εξελίξεις, ενώ φαίνεται πως ωριμάζουν δύο ιδέες: πρώτον, η ιδέα της γενίκευσης της χρήσης του «πιστοποιητικού εμβολιασμού» και, δεύτερον, η σκέψη του διαχωρισμού των πολιτών σε εμβολιασμένους και μη. Στην Αγγλία κουβεντιάζουν την σκέψη των μπαρ και παμπ «μόνο για εμβολιασμένους» τον προσεχή χειμώνα, ενώ αντιστοίχως προωθημένες είναι και οι συζητήσεις στην Ελλάδα. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, εμείς εδώ να φτάσουμε ακόμη και σε τέτοιους διαχωρισμούς για καταστήματα λιανικής και άλλους κλειστούς χώρους.
Ταυτοχρόνως, είναι εμφανές ότι το σπέρμα της διχόνοιας θα φυτρώσει σε κάθε κοινωνία, αφού οι ανεμβολίαστοι θα κινδυνεύουν είτε με απόλυση, είτε θα βλέπουν τη ζωή τους να δυσκολεύει διαρκώς –και, μάλιστα, με κυβερνητική εντολή. Θα είναι, μ’ άλλα λόγια, ένας χειμώνας που δε θα έχει απλώς τον φόβο για τον ιό και την ανασφάλεια για το άδηλο μέλλον, αλλά και τις συνθήκες διχασμού που θα δηλητηριάζουν την κοινωνία. Θα είναι ένας εξαιρετικά περίεργος, όσο και επικίνδυνος, χειμώνας.
