Θυμούνται τον Μπούτο;

Σα να «έπεσαν από τον Αρη» δείχνουν κάποιοι «αστέρες» του παλιού πολιτικού συστήµατος, αν κρίνουµε από τα σχόλιά τους, για τον τελευταίο ανασχηµατισµό.

Ειδικά για τους «συντρόφους» του ΚΙΝΑΛ, τους προερχόµενους από το ΠΑΣΟΚ, που, ούτε λίγο, ούτε πολύ, αξιολογούν ως δείγµα «δεξιάς στροφής» του ΣΥΡΙΖΑ, τη συµµετοχή στην κυβέρνηση, σε θέση υφυπουργού, της Κατερίνας Παπακώστα, ή, ότι, εν πάση περιπτώσει, ότι αυτή, ειδικά, η συµµετοχή, ακυρώνει το αφήγηµα περί «αντιδεξιού µετώπου», από την πλευρά της πλειοψηφίας. Δε θέλουµε να µπούµε σε εικασίες, για το ότι, στο ΚΙΝΑΛ φαίνεται να αναζητούν άλλοθι, για τη διαφαινόµενη, δική τους σύµπλευση (καθ’ υποτροπή µάλιστα) µε τη συντηρητική παράταξη. Ούτε θα τους «βάλουµε δύσκολα», καλώντας τους, επί παραδείγµατι, να διαβάσουν το έργο του Αντόνιο Γκράµσι, για τους όρους διαµόρφωσης της ιδεολογικής και διανοητικής ηγεµονίας, που, προφανώς δε συναρτώνται, ούτε επικαθορίζονται, από την παρουσία ή σύµπλευση προσώπων, που οι ίδιοι, µάλιστα, αντιφάσκοντας προς εαυτούς, εµφανίζουν ως µικρού, έως µηδενικού διαµετρήµατος. Θα τους µιλήσουµε µε παραδείγµατα, θυµίζοντας τους, την περίπτωση του Γιάννη Μπούτου. Μιας, κατ’ αντικειµενική κρίση, εξέχουσας πολιτικής προσωπικότητας, που ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα, λίγο πριν την κατάλυση της δηµοκρατίας και έλαµψε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, ως κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ, υπουργός στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραµανλή και Γεωργίου Ράλλη, ενώ µετά το 1981, διεκδίκησε και την ηγεσία της σηµερινής αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Αυτή, λοιπόν, η κορυφαία προσωπικότητα της συντηρητικής παράταξης, µε πολιτικό και διανοητικό διαµέτρηµα, που δε συγκρίνεται µε οποιαδήποτε ανάλογη περίπτωση, στη σηµερινή συγκυρία, εντάχθηκε το 1989 στο ΠΑΣΟΚ, ύστερα από πρόσκληση και ως προσωπική επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου. Μιλάµε για ένταξη και όχι συνεργασία, που έλαβε έµπρακτη µορφή, στις εκλογές του Απριλίου 1990, όταν ο εκ Μεσσηνίας πολιτικός, εξελέγη βουλευτής, µε το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια, στις νικηφόρες για το Κίνηµα εκλογές του Οκτωβρίου 1993, ο αείµνηστος πολιτικός, δεν έλαβε µέρος, καθώς κρίθηκε ότι η εκλογή του µε σταυρό, µέσα από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν διασφαλισµένη. Όµως, µετά, τοποθετήθηκε στην κορυφαία θέση του διοικητή της Τράπεζας, που, τότε, εξακολουθούσε να αποτελεί πολιτική θέση, που καλύπτοντας από την εκάστοτε κυβέρνηση. Θα έλεγαν, άραγε, τα ίδια, οι σηµερινοί «πιονέροι» του Δηµοκρατικού Σοσιαλισµού, για τον Γιάννη Μπούτο, προπάντων δε, για τον Ανδρέα Παπανδρέου;

Επειδή δε, µερικοί εξ αυτών, είναι και νεοσσοί στην πολιτική, ας ρωτήσουν τους πιο έµπειρους του χώρου τους, για να µάθουν ότι, επί Κώστα Σηµίτη, είχαν υπάρξει παρασκηνιακές επαφές, µε ένα, αντίστοιχα κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ, τον Γιώργο Σουφλιά -µετά τη διαγραφή του- για τη συνεργασία του µε το Κίνηµα. Είχαν υπάρξει άλλωστε και σχετικά δηµοσιεύµατα, για του λόγου το αληθές, ενώ είµαστε σε θέση να γνωρίζουµε, ότι οι επαφές, που είχε αναλάβει επιφανής υπουργός της εποχής -έµπιστος, τότε, της ηγεσίας- είχαν φτάσει σε προχωρηµένο στάδιο, µε το εξής πλαίσιο συµφωνίας: Να συµπεριληφθεί ο Λαρισαίος πολιτικός, φυσικά σε εκλόγιµη θέση, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Κινήµατος, µε τη δυνατότητα, στην επόµενη Βουλή, να εµφανιστεί ως ανεξάρτητος, συνεργαζόµενος µε την τότε πλειοψηφία. Για λόγους που δεν έγιναν ευρύτερα γνωστοί και δεν είναι του παρόντος, η συµφωνία δεν ολοκληρώθηκε, αλλά οι συζητήσεις έγιναν…