Όταν, πριν κάποιους μήνες, η σημερινή Κυβέρνηση αποφάσισε να αναβαθμίσει την παρουσία στην Βόρεια Ελλάδα/την Θεσσαλονίκη – με την δημιουργία Γραφείου Πρωθυπουργού στην πόλη, με την ανάθεσή του σε δυναμικό στοιχείο, της νέας γενιάς, την 29χρονη Κατερίνα Νοτοπούλου – τα περισσότερα σχόλια υπήρξαν ρηχά. Όταν στην μηντιακή έρημο που, για νάμαστε ειλικρινείς, περιβάλλει την σημερινή διακυβέρνηση και μετά τις αστοχίες του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες άρχισε να γίνεται φανερό ότι ο μόνος ισχυρός πόλος στήριξης θα ήταν Βορειοελλαδίτικης προέλευσης, πάλι τα σχόλια ρηχά (για ΠΑΟΚ και για Πόντιους) γύρω από την δραστηριοποίηση Ιβάν Σαββίδη/Αρτούρ Νταβιντιάν. Ακόμη και όταν το ΑΠΘ απόκτησε έδρες Ποντιακών και Ρωσικών σπουδών, η δε ιδιωτικοποίηση ΟΛΘ (δια της Belterra) “έδεσε” με γαλλική συμμετοχή, η συγκέντρωση αυτή ενδείξεων μονιμότερης δραστηριοποίησης προσπεράστηκε από τους περισσότερους.
Θα προτείναμε σε όσους θέλουν να προσέξουν λίγο περισσότερο τα επερχόμενα – και σ’ αυτά, σπεύδουμε να πούμε, συγκαταλέγεται η μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση με σύστημα ψιλο-απλής αναλογικής: μόνον οι πλέον άκριτοι στην ΝΔ και στην Κεντρο(αντι)Αριστερά παραμυθιάζονται με δυνατότητα επαναφοράς της ενισχυμένης με …200 ψήφους στην επόμενη Βουλή! – να κρατήσουν στον νου τους το κλίμα στο πρόσφατο Thessaloniki Summit. Όπου, για να φτάσουμε εξ αρχής σε ένα προχωρημένο συμπέρασμα, είδαμε να διαγράφεται μια προοπτική ανάδειξης του εργοδοτικού συνδικαλισμού της Βόρειας και Κεντρικής Ελλάδας (ο ΣΒΒΕ ήταν ο διοργανωτής του Summit, αλλά δεν μένουμε σ’ αυτό μόνον) σε “θεσμικό συνομιλητή” της Κυβέρνησης στα ζητήματα βιομηχανικής πολιτικής.
Δηλαδή; Δηλαδή εκείνο που στο ξεκίνημα των χρόνων ΣΥΡΙΖΑ πήγε να επιχειρήσει ο ΣΕΒ της εποχής Θόδωρου Φέσσα. το άφησε κάποια στιγμή μέσα (εκεί το θέτουμε χρονικά/πολιτικά) στην τυφλόμυγα της δεύτερης αξιολόγησης. όχι απλώς το εγκατέλειψε αλλά και έβγαλε τα σπαθόλουρα αντιπαράθεσης (το ξαναμάζεψε τώρα τελευταία, αλλά…), εδώ λοιπόν υπάρχουν τώρα οι ενδείξεις ότι το καλύπτει η περπατησιά του ΣΒΒΕ επί Θάνου Σαββάκη. Δεν ήταν τυχαία η αποστροφή του λόγου Τσίπρα, ότι «η Θεσσαλονίκη δικαιωματικά θεωρείται βιομηχανική πρωτεύουσα της χώρας». Ούτε η έμφαση στην δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Βιομηχανίας «πρόταση που ήδη έγινε δεκτή και υλοποιείται» [το ιχνηλατήσαμε, ως πρόταση του ΣΒΒΕ πίσω, στην εποχή Σαμαρά/Χατζηδάκη, με πρότυπο δε Γαλλικό θεσμικό οικοδόμημα].
Ας μην παραβλέπουμε όμως και το άλλο: στο Thessaloniki Summit άνοιξε περπατησιά και η «Ελληνική Παραγωγή», η πρωτοβουλία που επιχειρεί να συσσωματώσει κυρίως βιομηχανικές/μεταποιητικές μονάδες. Θυμίζουμε ότι ως ιδρυτικά μέλη είχε την ΑΓΕΤ-Ηρακλής, τις ΕΛΒΑΛ και ΧΑΛΚΟΡ του Ομίλου Στασινόπουλου, την National Can, την ELMIN και την Επίλεκτος μαζί με τους περιφερειακούς Συνδέσμους Β. Ελλάδας, Θεσσαλίας/Κεντρικής Ελλάδος, Πελοποννήσου/Δυτ. Ελλάδος και Αττικής ενώ τώρα ανοίγει σε πολλές ακόμη μονάδες. Οι οποίες αισθάνονται ότι ο ΣΕΒ – άλλοτε Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, ύστερα Βιομηχανιών, τώρα Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας – έχει “ξεφύγει” αρκετά από την αρχικά του ρότα. Π.χ. δίνοντας στο μείζον μέτωπο του ενεργειακού κόστους της μεταποίησης πολύ λιγότερη σημασία απ’ όσο σε ευρύτερα ζητήματα δημόσιας πολιτικής.
Αυτή λοιπόν η στροφή προς θεσμικές συνεργασίες με αιχμή την μεταποίηση μπορεί να αποδειχθεί ότι ανοίγει προοπτικές – για όλους.
