Το πρώτο, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι εκείνο της ενσωμάτωσης στην Ελληνική πολιτική πρακτική μιας Ευρωπαϊκού – αν μη Αμερικανικού – τύπου αποχής, δηλαδή ενός για πρώτη φορά ομολογημένου ελλείμματος αντιπροσώπευσης. Άμα στο 143,5% της αποχής (που βέβαια “πάσχει” κατά την κακή ποιότητα των εκλογικών καταλόγων, όμως ούτως ή άλλως πήγε πίσω κατά 775.000 άτομα ή κάπου 7 ποσοστιαίες μονάδες…) προσθέσει κανείς αρκετήν από την ψήφο Λεβέντη (αυθαίρετο, αλλά το θεωρούμε σωστό) καθώς και ένα μικρό ποσοστό “ψήφου οργής” απ’ εδώ και απ’ εκεί (συνεχίζουμε να φρονούμε ότι εδώ ακριβώς καταγράφεται ένα αξιόλογο τμήμα των ψηφιζόντων Χρυσαυγή), μένει με ένα γνήσιο ζήτημα αντιπροσώπευσης στα χέρια. Προσέξτε, όμως: είναι ενδεχόμενο αυτή ακριβώς η αποχή να ενίσχυσε – ναι! να ενίσχυσε – την παρουσία των μικρότερων κομμάτων, μάλιστα να “χάρισε” σε Λεβέντη και Ποτάμι και ΑΝΕΛ την ίδια την παρουσία τους στην Βουλή. Πως αυτό; Μα, σ’ αυτά τα κόμματα οι ψήφοι είναι αρκετά “προαποφασισμένες”, οπότε αν το συνολικό εκλογικό σώμα ήταν μεγαλύτερο, τότε το 3,43%, το 4,09% και το 3,69% αντίστοιχα θα μπορούσαν να αντιστοιχούν σε λιγότερο από 3% του (μεγαλύτερου) συνόλου – οπότε να έμεναν “εκτός νυμφώνος”, όπως η ΛΑΕ με το 2,86% της.
Μια άλλη συνειδητοποίηση – που είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα γίνει απο εκείνους που αφορά – είναι ότι το υφάκι υπεροχής/επιβολής/σαρκασμού της Ζωής που μάγεψε τα μήντια και (στην τελική ευθεία) “υποχρέωσε” τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να της εκχωρήσει κεντρικό ρόλο, δεν έκανε καλό στην χαμηλής πτήσης ΛΑΕ. Βέβαια, η Ζωή η ίδια αποκλείεται να έλαβε το μήνυμα – μάλλον θεωρεί ότι το μέλλον θα την δικαιώσει, αλλά αυτό χρειάζεται να απασχολήσει λίγο περισσότερο την ίδια την ΛΑΕ… (Ευτυχώς ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει εκτοξευτεί στο διεθνές στερέωμα, οπότε η δυσλειτουργία της στήριξής του προς οποιονδήποτε/ο,τιδήποτε μεταξύ ημών των ιθαγενών, είναι περιορισμένη).
Η αντίστοιχη – αλλά βαρύτερη σε όλους αποτελεσμάτων – συνειδητοποίηση από το ύφος Μεϊμαράκη στην τελική ευθεία της προεκλογικής καμπάνιας, την οποία πήγε αξιοσημείωτα καλά στο ξεκίνημα (αλλά και μέχρι ενός σημείου..) άρχισε να ενοχλεί μια μερίδα του “αστικού” ακροατηρίου της ΝΔ, η συνειδητοποίηση αυτή ήρθε αρκετά αργά. Όταν έφθασε η ώρα της “κυρα-Τασίας”, ποιος θα τον συγκρατούσε πια τον Βαγγέλη; Έτσι όμως μπορεί μεν να κέρδισε ενθουσιασμό της οπαδικής βάσης της ΝΔ, της “λαϊκής Δεξιάς” όπως αρέσκονται να λένε αναμεταξύ τους, όμως πόσους άφησε να ολισθήσουν προς μια συνειδητή αποχή ευπρεπισμού;
Υπάρχει όμως και μια άλλη – πολύ βαρύτερη! – συνειδητοποίηση. Που αφορά την μείζονα υπόθεση του Grexit, γι’ αυτήν όμως θα επανέλθουμε.
