Αν έδειξε κάτι η προεκλογική περίοδος για τις Ευρωεκλογές, είναι ότι ανάλογα με τις τάσεις που επικρατούν στην κοινωνία, κάποια λάθη μεγεθύνονται και κάποια άλλα «ξεχνιούνται». Ακόμη κι όταν αυτά της δεύτερης κατηγορίας είναι απείρως σημαντικότερα από τα πρώτα. Σε απλά ελληνικά, όταν μία πολιτική δύναμη έχει «καβαλήσει το κύμα» της κοινωνικής κόπωσης και αγανάκτησης, τότε αποδεικνύεται «τεφάλ»: δεν της «κολλάει» τίποτα. Κάπως έτσι, τα «φάλτσα» περί «επταήμερης εργασίας» και «ξεπερασμένου 8ώρου», όπως επίσης και η αναπαραγωγή κοινωνικών στερεοτύπων του περασμένου αιώνα περί «ψυκτικών από το Περιστέρι» και «γυναικών που κάνουν τις δουλειές στο σπίτι» δεν στάθηκαν ικανά να επηρεάσουν την κοινωνική και εκλογική δυναμική που ανέπτυσσε η ΝΔ. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ που έμπαινε στην προεκλογική περίοδο έχοντας επωμιστεί δέκα χρόνια κοινωνικής κόπωσης και 4,5 χρόνια εύλογης κυβερνητικής φθοράς, είδε τα δικά του λάθη να πολλαπλασιάζονται: τρανό παράδειγμα η επίθεση Πολάκη στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, η οποία αν είχε γίνει σε νεκρό πολιτικό χρόνο ή δύο χρόνια νωρίτερα, σήμερα δε θα την θυμόταν κανείς. Ωστόσο, έγινε στην αρχή της προεκλογικής περιόδου και οι επιπτώσεις της πολλαπλασιάστηκαν, όπως απέδειξε και ο αριθμός των σταυρών του –πρωτεύσαντος- Στέλιου Κυμπουρόπουλο, αλλά και τα κακά εκλογικά αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά.
Υποτίθεται, λοιπόν, ότι ενόψει της μάχης των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, τα παθήματα έχουν γίνει μαθήματα. Όμως, φαίνεται ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να μείνουμε στο προηγούμενο παράδειγμα, η προηγούμενη προεκλογική περίοδος ξεκίνησε με την επίθεση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο. Η παρούσα ξεκίνησε με την επίθεση στην Αρβελέρ.
Επίσης, μέσα στην περασμένη εβδομάδα και ενώ ο χρόνος για το ραντεβού Τσίπρα-Παυλόπουλου μετρούσε αντίστροφα, οι βουλευτές της συμπολίτευσης δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό των τροπολογιών –και δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι, έστω κι αν οι τροπολογίες που κατατέθηκαν ήταν ελάχιστες σε σχέση με τη «βροχή» που έπεσε στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 2014, στις τελευταίες ημέρες της «σαμαρικής» Πομπηίας, οι… γνωστοί και μη εξαιρετέοι θα έσπευδαν να φιλοτεχνήσουν εικόνα «ρουσφετολογικών τροπολογιών της τελευταίας στιγμής».
Τις ίδιες ημέρες, και με δεδομένη την στρατηγική διαστρέβλωσης των πάντων εκ μέρους της αντιπολίτευσης και των φιλικών της ΜΜΕ, βρεθήκαμε να συζητάμε για το κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι υπάρχει «light βιασμός» και αν προσπαθεί να ρίξει «στα μαλακά» τους έχοντες εκρηκτικά. Φυσικά, αυτή η «μονταζιέρα» δεν στάθηκε ικανή να ευτελίσει μία σπουδαία νομοθετική πρωτοβουλία, που πιστώνεται χωρίς αμφιβολία ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μιχάλης Καλογήρου. Ωστόσο, κάποιες εντυπώσεις έμειναν.
Και σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί σαν κερασάκι στην τούρτα η υπόθεση των μετατάξεων και οι γνωστές δηλώσεις της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, που έδωσαν αφορμή ακόμη και στην οικογένεια Μητσοτάκη να μιλήσει για «τακτοποίηση συγγενών και φίλων».
Βεβαίως, όπως προαναφέρθηκε, σε πολλές από τις παραπάνω περιπτώσεις η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από την εικόνα που φιλοτέχνησαν η αντιπολίτευση και τα φιλικά της ΜΜΕ, αλλά και από τις εντυπώσεις που έμειναν. Ωστόσο, έπειτα από τόσα χρόνια «μονταζιέρας», διαστρέβλωσης και fake news, στο Μαξίμου και την Κουμουνδούρου έπρεπε να μπορούσαν να προβλέψουν πώς θα εξελίσσονταν όλα τα παραπάνω. Εκτός κι αν έχουν αποφασίσει ότι δίνουν μία μάχη που δεν μπορούν να κερδίσουν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
