Όχι! Θέλουμε τα χαρτιά της Ζωής, αληθινά και ειλικρινά. Θέλουμε δηλαδή – και εφόσον ζούμε σε μια περίοδο όπου όλα συμβαίνουν για το Διαδίκτυο και στο Διαδίκτυο και μέσω του Διαδικτύου, θα τα θέλαμε ανοιχτά και διαθέσιμα ιντερνετικά! – όλα εκείνα τα κείμενα, όλα τα πρακτικά και οι εκθέσεις που προέκυψαν από τις εργώδεις προσπάθειες της Ζωής και της Επιτροπής για την Αλήθεια του Χρέους κλπ., να καταστούν ευρύτερα διαθέσιμα. Για την δημόσια συζήτηση. Για εμάς. Μπορεί ο τρόπος με τον οποίο η Ζωή έστησε όλην αυτήν την συζήτηση, οι καλεσμένοι της και η δημοσιοποίηση των καλεσμένων της (βέβαια, τελευταίος προσήλθε ο Γιάνης – με ένα “ν” – Βαρουφάκης οπότε όλοι οι υπόλοιποι χλωμαίνουν αυτονόητα), όλα αυτά να υπήρξαν εριστικά και προκατειλημμένα. Μπορεί να “μετέφεραν” Λατινική Αμερική και δικτατορικές εμπειρίες στην Ελλάδα του 2009-15 για να βγει το χρέος επαχθές, επονείδιστο,παράνομο, απεχθές και ό,τι άλλο ζωϊκό.
Όμως σε όλο αυτό το υλικό, σε όλα τα έγγραφα και τις μελέτες, σε όλη την συζήτηση – ακόμη και στις πιο σουρεαλιστικές πτυχές της – δεν μπορεί να μην υπάρχει ενδιαφέρον υλικό, επεξεργασίες άξιες συζήτησης. Εκείνα που έζησε η Ελλάδα, εκείνα που στην Ευρώπη συσχετίστηκαν με το Ελληνικό χρέος, εκείνα που από την Ευρώπη έφθασαν να προβληματίζουν το διεθνές σύστημα – τώρα, πλέον και η ίδια η Ανγκελα Μέρκελ ενσωματώνει στην λογική της την έννοια του “εξυπηρετήσιμου” χρέους, δεχόμενη ότι άνω του 15% του ΑΕΠ δεν μπορεί/δεν νοείται να πηγαίνει για εξυπηρέτηση του χρέους οποιασδήποτε χώρας… – όλα αυτά θάπρεπε να τα έχουμε. Να τα ξέρουμε. Να τα μελετήσουμε. Να αναστοχασθούμε με βάση αυτά, να πάμε την σκέψη μας παρακάτω.
Χωρίς φωνές. Χωρίς διάθεση σώου. Χωρίς πολιτικές υστεροβουλίες. Αλλά… με ενδιαφέρον. Γι’ αυτό, θέλουμε τα χαρτιά της Ζωής.
