Αυτο που φοβΟμαστε και με αυτή την κυβέρνηση δυστυχώς αποτελεί πραγματικότητα. Η λογική των φόρων ακριβώς η ίδια με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Φόροι, φόροι, φόροι παντού. Η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, η σκέψη περί νέου φόρου στις τραπεζικές συναλλαγές ή οποιαδήποτε ιδέα που απλά φέρνει νέους και μάλιστα οριζόντιους φόρους, δεν μπορεί να είναι πραγματική λύση για το ασφαλιστικό σύστημα.
Το γεγονός ότι δεν έρχονται έσοδα από αποκρατικοποιήσεις, από την πάταξη της φοροδιαφυγής και από επενδύσεις, ενισχύει τη λογική των φόρων. Έτσι, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, αναζητείται ο εύκολος δρόμος, κατά τα φαινόμενα: μέσω της επιβολής ενός νέου, μικρού πλην οριζοντίου φόρου, να βρεθεί ένα μέρος των χρημάτων ώστε να καλυφθεί η υποχρέωση για το ασφαλιστικό σύστημα. Είναι όμως συνταγή αυτή για την αντιμετώπιση των προβλημάτων; Κάθε φορά που θα υπάρχει μία μαύρη τρύπα στο πρόγραμμα, θα επιβάλλεται και ένας νέος φόρος; Κι αν αύριο δεν επαρκούν τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από το φόρο στις τραπεζικές συναλλαγές, θα εφευρεθεί ένας νέος; Και μετά ένας ακόμα, κι άλλος ένας και πάει λέγοντας;
Το θέμα είναι πότε και ποιος θα καταλάβει ότι οι συνεχείς φόροι ενισχύουν την αναποτελεσματική συνταγή των μνημονίων. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις θα την πληρώσουν τόσο οι συνταξιούχοι με δραματική μείωση όσο και άλλες επαγγελματικές ομάδες. Δυστυχώς όμως έτσι δεν θα έρθει ποτέ η ανάπτυξη. Η λογική του φορολογούμε ότι κινείται και μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη. Γιατί μην ξεχνάμε ότι έτσι μας προέκυψαν μόνιμοι και μεγάλοι φόροι για τα ακίνητα και μία σειρά από άλλες δραστηριότητες, εισοδήματα και μικρές περιουσίες.
Δυστυχώς αλλά μόνο έδω στην Ελλάδα υπάρχει τέτοια νοοτροπία. Νοοτροπία των φόρων και της φορομπηχτικής πολιτικής. Μόνο που αυτή η λογική δεν βγάζει πουθενά…
