Η συζήτηση για την διόγκωση των χρεών της ΝΔ προς τις τράπεζες μαίνεται με αμείωτη ένταση και το κυβερνών κόμμα, παρά τις δυσθεώρητες οφειλές, επιχειρεί εδώ και δύο ημέρες να περάσει στην αντεπίθεση: μάλιστα, παρουσιάζει τη διόγκωση του χρέους της όχι ως αποτέλεσμα νέου δανεισμού -και έχει δίκιο σε αυτό- αλλά ως τόκους που «διπλώνουν» κάθε χρόνο: «Αποκλειστικός λόγος αύξησης των δανειακών υποχρεώσεων της Νέας Δημοκρατίας είναι οι ετήσιοι τόκοι. Το 2016 οι τόκοι ανήλθαν σε 27,5 εκατ. Ευρώ, το 2017 σε 27,6 εκατ. Ευρώ, το 2018 σε 30,6 εκατ. Ευρώ, το 2019 σε 34,2 εκατ. Ευρώ και το 2020 σε 38,1 εκατ. Ευρώ. Επομένως το σύνολο των τόκων την τελευταία πενταετία ανήλθε σε 158 εκατ. Ευρώ. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο εμφανίζεται αύξηση του τραπεζικού δανεισμού στα 342 εκατ. Ευρώ σήμερα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτήν αλλά για τις εντυπώσεις», επεσήμανε άμα τη αποκαλύψει το θέματος το κυβερνών κόμμα, επιστρέφοντας στην Κουμουνδούρου τα πυρά. Επειδή θέμα του παρόντος σημειώματος δεν είναι για ποιο πράγμα ενδιαφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ (άλλωστε, αφ’ ης στιγμής από τον περασμένο Αύγουστο μηδένισε τον τραπεζικό του δανεισμό, μπορεί να λέει ό,τι θέλει για δάνεια και χρέη κομμάτων…), ας επιστρέψουμε στην επιχειρηματολογία της ΝΔ: το κυβερνών κόμμα, λοιπόν, μας λέει ότι ενώ έχει σταματήσει να δανείζεται και παρότι ένα μεγάλο μέρος της κρατικής επιχορήγησης κατευθύνεται προς τις τράπεζες για την αποπληρωμή των δανείων της, οι τόκοι που επιβάλλουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι τόσο υψηλοί ώστε το συνολικό οφειλόμενο ποσό να ανεβαίνει, παρά τις εναγώνιες προσπάθειες της ΝΔ να εξυπηρετήσει τα δάνειά της.
Πράγματι, λοιπόν, έτσι είναι τα πράγματα για τους υπερχρεωμένους οφειλέτες. Πολλοί -οι περισσότεροι εξ αυτών- έχουν την ίδια (ή και πολύ εντονότερη…) αγωνία με τη ΝΔ να καταφέρουν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, να βγουν από τον κλοιό που έχουν εγκλωβιστεί. Όμως, οι πρακτικές των τραπεζών είναι τέτοιες που όποιος θέλει, δεν μπορεί. Και μετά, εγκλωβίζεται στον νέο πτωχευτικό, «πτωχεύει» ως πρόσωπο, γίνεται ενοικιαστής στο ίδιο του το σπίτι, πληρώνει ενοίκιο για 12 έτη και μετά καλείται να επαναγοράσει το σπίτι του από την αρχή, χωρίς να υπολογιστούν ούτε οι δόσεις που έχει καταβάλει για όσα χρόνια μπορούσε να κρατά ενήμερο το δάνειό του, ούτε τα ενοίκια των 12 ετών που τον άφησαν να μείνει μες στο σπίτι που διαμένει και κάποτε ήταν δικό του. Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα είναι ότι αυτό τον πτωχευτικό νόμο τον έφτιαξε η κυβέρνηση της ΝΔ. Ευλόγως, λοιπόν, θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς αν τώρα, που η ΝΔ απ’ όλη αυτή την συζήτηση έμαθε βιώνοντας «στο πετσί της», τί περνούν οι υπερχρεωμένοι δανειολήπτες και τί προτίθεται να κάνει γι’ αυτό. Κυβέρνηση είναι άλλωστε. Η ΝΔ κυβερνά, όχι οι τράπεζες. Ή μήπως όχι;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
