Όταν ακόμη και ακραιφνείς, «υπεράνω υποψίας», ευρωπαϊστές, επισημαίνουν, κρούοντας τον «κώδωνα του κινδύνου», την επείγουσα ανάγκη αφύπνισης των Ευρωπαίων ηγετών, αντιλαμβάνεται κανείς, το μέγεθος του κινδύνου, για το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα.
Ο κίνδυνος, όπως επισημαίνουν και έγκριτοι αρθογράφοι, προέρχεται από την αδράνεια της ποικιλώνυμης ευρωπαϊκής ηγεσίας, που θυμίζει, όπως σημειώναμε και στο χθεσινό μας κείμενο, το μνημειώδες έργο της Μάργκαρετ Μακμίλαν «Οι Υπνοβάτες», που αναφερόταν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις τότε ηγεσίες, να βρίσκονται σε ανάλογη «χειμερία νάρκη». Ελπίζουμε, η αδράνεια ή οι εμμονές των σημερινών Ευρωπαίων ηγετών, να μην οδηγήσουν σε ανάλογα καταστροφικά αποτελέσματα, πέραν, βέβαια, των επώδυνων συνεπειών για τους λαούς, ιδιαίτερα του Ευρωπαϊκού Νότου. Απ’ αυτή την άποψη, όπως επισημαίναμε και στο χθεσινό μας φύλλο, τόσο οι «άγριες» προθέσεις του νέου -από αύριο και επίσημα- νέου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο και το «σκληρό Brexit», που προκρίνει η Βρετανίδα πρωθυπουργός, είναι καλοδεχούμενες εξελίξεις, στο βαθμό που επιφέρουν ισχυρές ρωγμές, στο μονολιθικό οικοδόμημα της σημερινής «γερμανοκρατούμενης» Ευρώπης, αλλά και γιατί υπάρχει η ελπίδα, να λειτουργήσουν ως δυνατά ΣΟΚ, για τις ίδιες τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, μπας και πειστούν ότι πρέπει ν’ αλλάξουν «ρότα». Δεν είμαστε και πολύ αισιόδοξοι, για να πούμε τη μαύρη αλήθεια, αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα στάση και τα αντανακλαστικά -που δεν έχουν επιδείξει- στα ηχηρά μηνύματα, που στέλνουν, σε κάθε ευκαιρία, οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί λαοί. Ούτε καν η ετυμηγορία των Βρετανών πολιτών, που προκάλεσε το μεγαλύτερο, μέχρι τώρα, ρήγμα, στη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φάνηκε να «ταρακουνά» τους «άρχοντες» του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Ούτε καν το γεγονός ότι οι δύο μοναδικοί Κεντροαριστεροί ηγέτες, Φρανσουά Ολάντ και Ματέο Ρέντσι, αποτελούν ή θ’ αποτελέσουν σύντομα παρελθόν, τους έχει προβληματίσει, παρ’ ότι η απομάκρυνση τους μπορεί ν’ ανοίξει το δρόμο και στις δύο αυτές -τις σημαντικότερες μετά τη Γερμανία- χώρες της Ενωσης, για την εκλογή ηγεσιών, με ανοιχτό αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αν αυτή η «αφασία», δεν αποτελεί κλασσικό παράδειγμα «αβδηριτισμού», τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Θα συνεχίσουν, άραγε, να… σφυρίζουν αδιάφορα και αν στην Ολλανδία, σε ένα μήνα, επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπικές προβλέψεις, για καθαρή νίκη του ακροδεξιού κόμματος; Ή, μήπως, θα πρέπει να «καταλάβει» και η κ. Λεπέν τα Ηλύσια Πεδία, για να καταλάβουν ότι «μαίνεται καταιγίδα»;
