Αν κάτι θετικό μπορεί να αντλήσει κανείς, από την εξέλιξη του προσφυγικού-μεταναστευτικού είναι πως πια δε χωρούν αυταπάτες και στερεότυπα.
Όπως ότι οι αντιδράσεις, στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, δεν υποκινούνται από την ανύπαρκτη ακροδεξιά, αλλά από την αυθεντική αγανάκτηση των κατοίκων, που έχουν φτάσει στα όρια τους.
Η ότι το πρόβλημα δε δημιουργήθηκε από την υποτιθέμενη ιδεοληψία και συνακόλουθη ανεκτικότητα της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως διατείνονταν οι σημερινοί κυβερνώντες, που τώρα «θερίζουν ότι έσπειραν».
Εκόντες-άκοντες ανακαλύπτουν όλοι την περιπλοκότητα του προβλήματος, αλλά και τις λεπτές αποχρώσεις. Όπως ότι δεν είναι το ίδιο, οι πρόσφυγες με τους μετανάστες, με βάση την ίδια τη Σύμβαση της Γενεύης. Καθώς και ότι στο όνομα της αυτονόητης αλληλεγγύης σε πάσχοντες συνανθρώπους μας, έχει στηθεί μια τεράστια «μπίζνα», που εκμεταλλεύεται με τον πιο άγριο τρόπο, την επιθυμία των συγκεκριμένων ανθρώπων, για μια καλύτερη ζωή.
Ανακαλύπτουμε επιτέλους ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι πρωτίστως πρόβλημα αριθμών. Ότι, δηλαδή, οι ανεξέλεγκτες ροές δημιουργούν εκ των πραγμάτων αδυναμία αντιμετώπισης, πολύ περισσότερο εξασφάλισης συνθηκών διαβίωσης, που εγγυώνται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι προφανές πως η αναγκαστική συσσώρευση πληθυσμού σε δομές πολύ μικρότερης χωρητικότητας, όχι μόνο επιβαρύνει την κατάσταση αυτών των ανθρώπων, αλλά και δημιουργεί το υπόβαθρο για την ανάπτυξη βίαιων συμπεριφορών. Εξ ου και η αύξηση των σχετικών περιστατικών.
Η προβληματική αυτή κατάσταση όμως, δεν περιορίζεται μόνο στους χώρους συγκέντρωσης ή κράτησης, αλλά δημιουργεί επιβάρυνση και στον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό, όπως στις δομές υγείας. Όλα αυτά δε μια χώρα, που ακόμη «γλύφει τις πληγές» της από την υπερδεκαετή οικονομική κρίση.
Οσοι δε υποτιμούν την αριθμητική διάσταση, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε το πρόβλημα να λυθεί με κατανομή στην ηπειρωτική ενδοχώρα, δε συνεκτιμούν το γεγονός των αμείωτα συνεχιζόμενων ροών, παρά τις κακές καιρικές συνθήκες, που «ξαναγεμίζουν» τα νησιά.
Οσο δε διατηρείται αυτός ο αυτοτροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος, αμφιβάλουμε αν υπάρχει τρόπος λυσιτελούς αντιμετώπισης του προβλήματος, με μόνες τις εγχώριες πολιτικές. Οθεν σημαίνει πως χωρίς τη συνδρομή των ευρωπαϊκών θεσμών, χωρίς την εφαρμογή της απόφασης της Συνόδου Κορυφής, για αναλογική κατανομή, σε όλη την Ευρώπη, λύση δεν υπάρχει.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
