Ελπίζουμε μετά και την ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, να τελειώνουν μια για πάντα οι αυταπάτες, σχετικά με την πραγματική υφή και εύρος, της «αναθεωρητικής» πολιτικής, της γειτονικής χώρας.
Βεβαίως, η ανακοίνωση αντανακλά την κυβερνητική πολιτική, αλλά, το υπουργείο Εξωτερικών, στη γειτονική χώρα, αντιπροσωπεύει κατά μείζονα λόγο τη «συλλογική-θεσμική» μνήμη και συνέχεια. Επί της ουσίας, άλλωστε, η σχετική ανακοίνωση υιοθετεί τη θέση του αρχηγού της κεμαλικής αντιπολίτευσης, θέτοντας κατά τον πιο επίσημο τρόπο, υπό αμφισβήτηση και διεκδίκηση τις λεγόμενες «βραχονησίδες». Αναγορεύεται, δηλαδή, σε επίσημη, διακομματική και συναινετική πολιτική, η νομιμοποίηση και αξιοποίηση των τετελεσμένων, που δημιουργήθηκαν με την κρίση των Ιμίων, τον Ιανουάριο 1996. Η εμμονή, κατόπιν τούτων, ορισμένων στην Αθήνα, σε «χαζοχαρούμενες» ερμηνείες, περί εσωτερικής διαμάχης, δεν καταδεικνύει, μόνο, αφέλεια, αλλά και επικίνδυνη άγνοια. Ούτε η αντίδραση είναι δυνατό να περιορίζεται σε «φιλολογικού» χαρακτήρα ανακοινώσεις, που διατηρούν, μάλιστα, αυταπάτες για την ύπαρξη κάποιων «αόρατων» δυνάμεων, που υπάρχουν κρυμμένες σε «κάποια γωνιά» της τουρκικής επικράτειας, που αντιτίθενται σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Αντί για την επιμονή σε αυταπάτες, καλό θα είναι να αξιοποιήσουμε τα δικά μας «όπλα», με πρώτιστο το Διεθνές Δίκαιο, που, όπως υπενθύμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας -προς πάσα κατεύθυνση- δεν επιβάλλει μόνο τη συμμόρφωση από όλα, ανεξαιρέτως, τα κράτη, αλλά προβλέπει και μηχανισμό κυρώσεων. Η υπενθύμιση δεν έχει, μόνο, διδακτική αξία, καθώς, στην προκείμενη περίπτωση, τόσο η δήλωση του Τούρκου προέδρου, όσο και η ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, συνιστούν ευθεία αμφισβήτηση διεθνών συμβάσεων, όπως η Σύμβαση της Λωζάννης (1923), αλλά και η Συνθήκη των Παρισίων (1947), που απέδιδε στη χώρα μας -από την Ιταλία- τα Δωδεκάνησα, συμπεριλαμβάνοντας ρητά, όλο το σύμπλεγμα νήσων και νησίδων, που περιβάλλουν την περιοχή.
Η ενεργός αντίδραση επιβάλλεται και γιατί έχει ανοίξει επικίνδυνα η «βεντάλια» των προκλήσεων. Δεν είναι μόνο, η ταυτόχρονη ένταση της επιθετικής ρητορικής προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, θέτοντας υπό αίρεση την, ήδη διάτρητη, συμφωνία για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, αλλά και η ασφυκτική πίεση για επίλυση του Κυπριακού, με όρους που δε θα διαφέρουν απ’ αυτούς του αλήστου μνήμης «σχεδίου Ανάν», με αμερικανικό «σιγοντάρισμα» σε ζητήματα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την ελληνοκυπριακή πλευρά, όπως ο χρόνος παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων. Κι όλα αυτά σ’ ένα, μάλλον, εχθρικό περιβάλλον, στη γειτονιά μας.
