Θεωρείται, πλέον, δεδομένο ότι η κυβέρνηση καταλήγει σε μια πρόταση, για το εκλογικό σύστημα, που σε καμιά περίπτωση δε θα ανταποκρίνεται στον ιδρυτικό μύθο της παραδοσιακής Αριστεράς, περί… απλής και άδολης αναλογικής. Χρησιμοποιούμε σκόπιμα τη συγκεκριμένη λέξη, γιατί, ακριβώς, το διαχρονικό αίτημα για ένα πλήρως αναλογικό σύστημα, που να αποτυπώνει αυθεντικά τη βούληση του εκλογικού σώματος, αποτελούσε μια από τις αναλλοίωτες σταθερές, για το συγκεκριμένο χώρο, σε όλες τις εκφράσεις του. Πάνω σ` αυτό το αίτημα, μάλιστα, στηρίχθηκε και το βολικό αφήγημα, που απέδιδε, σχεδόν κατ` αποκλειστικότητα, τις ισχνές εκλογικές επιδόσεις της παραδοσιακής Αριστεράς, καθ` όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, στην ύπαρξη των «καλπονοθευτικών» συστημάτων, που εγκλώβιζαν το εκλογικό σώμα, στις δύο, πρώην, κυρίαρχες δυνάμεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ρωγμή σ` αυτό τον «ιδρυτικό μύθο» επήλθε το 1989, όταν ο τότε ενιαίος Συνασπισμός (με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ), για πρώτη φορά, να διαπραγματεύεται και να αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες. Τότε, ακριβώς, σημειώθηκε η πρώτη υποχώρηση, από την… απλή και ανόθευτη αναλογική, καθώς η τότε Κοινοβουλευτική Ομάδα του Συνασπισμού, απέρριψε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, για κατάργηση του +1, στην κατανομή των εδρών, που θα καθιστούσε πλήρως αναλογικό το εκλογικό σύστημα. Απέναντι στον ακραίο τακτικισμό του ΠΑΣΟΚ, αντιτάχθηκε η σκοπιμότητα διατήρησης, της κυβέρνησης Τζαννετάκη, στο όνομα της «κάθαρσης». Αλλά και το «αφήγημα», στο οποίο αναφερθήκαμε, είχε υποστεί καίριο πλήγμα, στις εκλογές του Ιουνίου 1989, όταν, με το πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, αλλά και ιδεώδεις πολιτικές συνθήκες, κυρίως λόγω της φθοράς του ΠΑΣΟΚ, ο τότε ενιαίος Συνασπισμός μόλις υπερέβη το 13%. Εξ αντιθέτου, η μετεωρική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, από το 3 στο 36% και την ανάληψη διακυβέρνησης, επιτεύχθηκε υπό συνθήκες υπερενισχυμένης αναλογικής, με το μπόνους των 50 εδρών, για το πρώτο κόμμα, αλλά και το όριο του 3%, για την είσοδο στη Βουλή. Τώρα πια, με την Αριστερά στην εξουσία, όχι ως περιστασιακός εταίρος, αλλά ως κυρίαρχη δύναμη, συνεκτιμώνται κατ` ανάγκη πολύ περισσότεροι παράγοντες, πέραν του ιδεαλιστικού στόχου. Όπως η ανάγκη σχηματισμού σταθερής και βιώσιμης κυβέρνησης, αλλά και η αποτροπή ενός χαοτικού κατακερματισμού, που θα έδινε αυξημένες δυνατότητες σε ακραίες δυνάμεις. Είναι αυτό που στο Ποινικό Δίκαιο ονομάζεται «στάθμιση αγαθών». Και κινδύνων…
