Η γεφύρωση του χάσματος, ανάμεσα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη και την αντιπολίτευση, ειδικά την αξιωματική, ολοκληρώθηκε στη δύσκολη περίοδο 1989-90.
Όταν, δηλαδή, τον Ιούνιο αρχικά και, εν συνεχεία, το Νοέμβριο 1989, λόγω-είναι αλήθεια-και του εκλογικού συστήματος, δεν προέκυψε, για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, αυτοδυναμία, ο αιρετός Ανώτατος Άρχων κλήθηκε να ασκήσει το ρυθμιστικό του ρόλο. Η αιφνίδια, μάλιστα, επιδείνωση της υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου, που εκτελούσε χρέη «υπηρεσιακού» πρωθυπουργού, επιφόρτισε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με το πρόσθετο καθήκον, να εκπροσωπήσει τη χώρα, ως οιονεί επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, σε Σύνοδο Κορυφής της τότε ΕΟΚ.
Η άψογη διεκπεραίωση του εν λόγω, πρόσθετου και απρόβλεπτου, καθήκοντος, αλλά και της διαδικασίας
των διερευνητικών εντολών και στις δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, δημιούργησαν μια άλλη εικόνα, για τον «απόμακρο» αρεοπαγίτη. Η βαθιά νομική του κατάρτιση, ακόμη και η κάποια τυπολατρία του, συνέβαλαν ώστε να ανταποκριθεί με πλήρη επάρκεια, στο ρόλο αυτό. Δεν ήταν ένα εύκολο εγχείρημα, αν ληφθεί υπόψη πως ήταν η πρώτη φορά που εφαρμοζόταν η συγκεκριμένη διαδικασία και μάλιστα σύμφωνα με το νέο αναθεωρημένο πλαίσιο, σχετικά με τις ρυθμιστικές αρμοδιότητες και δυνατότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Φάνηκε όμως, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1989, όταν χρειάστηκε η διαβούλευση των τριών πολιτικών αρχηγών (Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Χαρίλαου Φλωράκη) για το σχηματισμό της, κατά κυριολεξία, οικουμενικής κυβέρνησης, υπό τον καθηγητή Ξενοφώντας Ζολώτα, πως ο σχολαστικός αρεοπαγίτης, είχε αρχίσει να εξοικειώνεται με τους ιδιαίτερους κανόνες της πολιτικής τέχνης.
Όμως, το «γυαλί» είχε «ραγίσει», αλλά και οι συνθήκες είχαν μεταβληθεί. Το ΠΑΣΟΚ, μετά τα όσα είχαν προηγηθεί, ήταν αδύνατο να τον προτείνει ξανά. Ούτε όμως η ΝΔ, παρά την αποκατάσταση των σχέσεων, μπορούσε να κάνει «τέτοιο άλμα». Ούτε ο ενιαίος, τότε, Συνασπισμός, μπορούσε, μετά την άρνηση του ΠΑΣΟΚ, να επιλέξει, ως αποκλειστική του επιλογή, ένα πρόσωπο εντελώς ξένο προς το δικό του κόσμο.
Μόνο στους κόλπους της ΕΑΡ, ως συνιστώσας του πολυτασικού σχήματος, αναπτύχθηκε σχετικός προβληματισμός, με βάση ακριβώς τα τελευταία θετικά δείγματα γραφής. Όμως δεν ευοδώθηκε αφού, πέραν των άλλων, δεν ήταν δυνατό να αγνοηθεί η αρνητική προδιάθεση του βασικού εταίρου, του ΚΚΕ.
Η ΝΔ, άλλωστε, ως πρώτο κόμμα και εν αναμονή κυβέρνηση, φαίνεται πως προσανατολιζόταν ήδη στην «αποκατάσταση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προσφέροντας του τη δεύτερη θητεία, που δικαιούνταν με βάση το Σύνταγμα. Για το σκοπό αυτό, η τότε ηγεσία της προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Ζολώτα και τη διάλυση της Βουλής, ώστε να εκλεγεί ο ιδρυτής της παράταξης, με μονοκομματική πλειοψηφία.
