Η ολοκλήρωση και της δεύτερης Προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που, υποχρεωτικά, τον οδήγησε στην αποχώρηση από το προσκήνιο, σε συνδυασμό με την επιδεινούμενη υγεία του Ανδρέα Παπανδρέου, σήμαιναν το τέλος της «εποχής των δεινοσαύρων».
Οι κάπως μεγαλύτερης ηλικίας θα θυμούνται ότι «δεινόσαυροι» αποκαλούνταν, πέραν των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών της μεταπολίτευσης, αλλά, γενικότερα, εκείνης της γενιάς παλαιών πολιτικών, που «κουβαλούσαν» αναπόφευκτα τις παραστάσεις και τα βιώματα της προδικτατορικής περιόδου, με τα εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά της. Οι ιστορικοί ηγέτες των δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών ήταν εκείνοι που, ίσως και με την περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που, στη δεκαετία του `90 πια, εκπροσωπούσαν αυτή την παλαιότερα και για πολλούς, εξ ου και το προσωνύμιο, ξεπερασμένη πια γενιά πολιτικών.
Το τέλος αυτής της εποχής, που από τον Κώστα Λαλιώτη είχε «μεταφραστεί» ως «το τέλος της Μεταπολίτευσης», ήρθε νωρίτερα και με την απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου να μην ανταποκριθεί στις, όχι και τόσο, ανιδιοτελείς, προτροπές φίλων ή «φίλων», να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η αναδίφηση στα πεπραγμένα, κυρίως δε στα παρασκήνια της καθοριστικής εκείνης περιόδου, μας δείχνει ότι η προτροπή εκείνη ήταν εκ του πονηρού, υπαγορευμένη από την επιθυμία κάποιων να διαμορφώσουν από το παρασκήνιο και με «λυμένα τα χέρια», τη «μετά Ανδρέα» εποχή, στο ΠΑΣΟΚ.
Ο ιστορικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης όμως, δεν ήταν από εκείνους που «χειραγωγούνταν». Το είχε αποδείξει σε πολύ χειρότερες συνθήκες για τον ίδιο, στην περίοδο του λεγόμενου «βρόμικου 89». Περίπου, άλλωστε, από τους ίδιους και τα ίδια πρόσωπα, κινούνταν και τότε τα νήματα. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβανόμενος ότι «η κλεψύδρα αδειάζει» είχε αποφασίσει να διαμορφώσει ο ίδιος τους όρους της διαδοχής, εγγυώμενος αλλά και διασφαλίζοντας τη συνέχεια, σύμφωνα με τις δικές τους παρακαταθήκες και τις ιδρυτικές αρχές του Κινήματος.
Προς το σκοπό αυτό, είχε σχεδιάσει να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές, στις αρχές του 1995, αξιοποιώντας τη σχετική δυνατότητα που παρείχε, τότε, η Προεδρική εκλογή. Ετσι κι αλλιώς, με την οξεία, μετωπική αντιπαράθεση που είχε επιλέξει ο νέος αρχηγός της ΝΔ Μιλτιάδης Εβερτ, είχε καταστήσει σχεδόν αδύνατη τη σύμπραξη των δύο ισχυρότερων κοινοβουλευτικών ομάδων, για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Εχοντας δε υπέρ του και τις δημοσκοπήσεις, αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας τότε, που έδειχναν άνετη νίκη του ΠΑΣΟΚ, σκόπευε να αξιοποιήσει τη νωπή λαϊκή εντολή, που περίμενε ότι θα λάβει, ώστε να οργανώσει ο ίδιος, ως ιδρυτής του Κινήματος, προπάντων δε να εγγυηθεί, την ομαλή διαδοχή.
Εκανε όμως το μοιραίο λάθος, να αποκαλύψει έγκαιρα ή άκαιρα τις προθέσεις του.
