Σε όλα τα πράγματα έρχεται κάποια στιγμή, που τελειώνουν οι αυταπάτες.
Το ζήσαμε το 2015 και το βιώνουμε με πιο έντονο τρόπο τώρα. Οι τελευταίες εξελίξεις διέλυσαν τις όποιες ψευδαισθήσεις και τα «ελαφρολαϊκά» αφηγήματα, μερικά μάλιστα αριστερής κοπής, για την ιστορική καταγωγή της μετανάστευσης, ως της αέναης επιθυμίας του ανθρώπου, ή για την απελπισία που………….μετακινεί βουνά. Αφήστε που μερικοί «αλαφροϊσκιωτοι», δήθεν αριστεροί, διαβλέπουν στους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους, το σπέρμα μιας κοινωνικής δυναμικής, που, ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει και την πολυπόθητη επανάσταση. Ας ανατρέξουν στον Μαρξ, για να δουν πως χαρακτήρισε, από ταξική σκοπιά, το φαινόμενο της μετανάστευσης. Η ας δουν ποιοι προπαγανδίζουν υπέρ αυτών των συγκεκριμένων μεταναστευτικών ροών, με συγκεκριμένα επιχειρήματα.
Αραγε, επί του πεδίου, γιατί αυτή η «δύναμη της απελπισίας», δεν ωθεί προς τη γειτονική Βουλγαρία ή τα Σκόπια, που καμία πίεση δε δέχθηκαν; Για ποιο αυθορμητισμό μιλάμε; Η πως τυχαίνει, να μην υπάρχουν καθόλου ροές από τη Λιβύη, όπου διεξάγεται πόλεμος, εδώ και χρόνια; Επιμένουν βέβαια κάποιοι «μονόφθαλμοι» να βλέπουν «ακροδεξιά» παραβλέποντας το εκρηκτικό περιβάλλον, που έχει διαμορφωθεί στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Εκρήξεις βίας, από την άλλη πλευρά, που φτάνουν μέχρι την καταστροφή πολιτιστικών μνημείων (γιατί αυτό είναι μια εκκλησία, με ότι εμπεριέχει), προφανώς δε βλέπουν.
Δεν είναι μόνο, ότι δε μπορούν να αντιληφθούν τις, υπόγειες ή φανερές, διεργασίες, που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία, μια έκφραση των οποίων ήταν το αυθόρμητο κύμα συμπαράστασης, στους ένστολους, από τους κατοίκους του Εβρου.
Ορισμένοι, που δηλώνουν «πρώτα Ευρωπαίοι», δεν παρακολουθούν άραγε, ούτε τη ραγδαία μεταβολή αντιλήψεων, σε σχέση με την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ζητήματος, που συντελείται στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μεταβολή που αποτυπώνεται και στη νομολογία, που αρχίζει και αυτή να κινείται στο γενικότερο πνεύμα, της πιο αυστηρής αντιμετώπισης.
Κάποιοι αναμασούν τα περί Ορμπαν, Σαλβίνι ή Κουρτς, κάνοντας πως δε βλέπουν ότι την ίδια πολιτική, μηδενικής ανοχής ή μηδενικών ροών, ακολουθούν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες. Σε αυτό το πλαίσιο, η κάθε χώρα οφείλει να κατοχυρώσει, πρωτίστως, την εθνική της κυριαρχία, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τα δίκαια της, σε ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
