ΒEBAIA, για την ώρα η προσοχή στρέφεται (ή: θάπρεπε να στρέφεται) στις “ουρές” που έχουν μείνει πίσω από την διαβόητη αξιολόγηση που έκλεισε (αλλά τώρα… πρέπει να κλείσει). Με τα “κόκκινα δάνεια” στην πρώτη γραμμή: όχι “το κεραμίδι πάνω απο το κεφάλι του οικογενειάρχη”. πρόκειται πλέον για τα δάνεια με εγγυήσεις του Δημοσίου, που δόθηκαν είτε προς τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε στα πλαίσια προγραμμάτων, είτε ακόμη και ως σεισμοδάνεια κοκ: όλα αυτά είχαν την τάση να “κοκκινίζουν” γρήγορα και πρόθυμα, όμως οι τράπεζες τα κρατούσαν “ενήμερα” ανακυκλώνοντάς τα με την σκέψη “το Δημόσιο κάποτε θα πληρώσει”. Πρόσθετη διάσταση η υπόθεση των αναδρομικών του υπο περικοπήν ΕΚΑΣ που επιχειρείται να μην αναζητηθούν. Άλλη, εκείνη της πρόσκαιρης μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών των νεοεισερχομένων ελεύθερων επαγγελματιών. Κι αυτά, κυριότατα, με μιαν επιλογή Τσακαλώτου/Κυβέρνησης να μην “κουκουλωθούν”, αλλά να δηλωθούν προς την Τρόϊκα/Κουαρτέτο ως μη δυνάμενα να προχωρήσουν λόγω κοινωνικών αντιδράσεων…
Όμως, ήδη, η ματιά φτάνει – προσπερνώντας το μεγάλο Ελληνικό καλοκαίρι – παραπέρα. Στην δεύτερη αξιολόγηση του τωρινού Μνημονίου-3. Η οποία, μάλιστα, έρχεται και συμπίπτει με την απο μέρους μας διαπραγμάτευση των νέων συμφωνιών που θα χρειαστούν, προκειμένου να προσέλθει στο Ελληνικό Πρόγραμμα το ΔΝΤ. Το Ταμείο, σημειωτέον, παρόλες τις εσωτερικές αντιθέσεις που του χρεώνονται και που κόντεψαν να μπλοκάρουν το τελευταίο Eurogroup, παρά την προ-συμφωνία των Ευρωπαίων να κλείσουν την αξιολόγηση και παρά την άκαμπτη στάση που δείχνει στο ζήτημα της μη-βιωσιμότητας (συνεπώς της ανάγκης για “ουσιαστική ελάφρυνση”, όποια πατέντα κι αν προκριθεί προς τον σκοπό αυτόν) του Ελληνικού χρέους, συνεχίζει να “πρέπει” να παραμείνει στο Πρόγραμμα. Αυτή λοιπον η αξιολόγηση, ενώ δεν έχει το τρομερό, front-loaded βάρος δημοσιονομικών (και το Ασφαλιστικό, σε δημοσιονομικά καταλήγει…) της πρώτης αξιολόγησης, είναι φορτωμένη με “μεταρρυθμίσεις” διαρθρωτικού τύπου. Και, σ’ αυτές, στην πρώτη σειρά προβάλλουν τα εργασιακά. Που αποδιώχτηκαν απο την προηγούμενη αξιολόγηση ως προαπαιτούμενα, ακριβώς για να μην την καταβυθίσουν!
Επειδή όλες αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη στην αδελφή Γαλλία – όπου πάντα η κοινωνική εκρηκτικότητα έχει απόηχους στην Ελλάδα, μαζί και οι συνακόλουθες πολιτικές αναταράξεις – ένα συνεχώς ογκούμενο κύμα αντιδράσεων “γύρω από τα εργασιακά”, είναι χρήσιμο να έχουν ξεκαθαριστεί δυο τουλάχιστον πράγματα. Πρώτον, στην Γαλλία η ακαμψία των εργασιακών ρυθμίσεων (κύριο παράδειγμα, η εβδομάδα των 35 ημερών) αφορά μιαν οικονομία ασφαλώς εύθραυστη, όμως επ’ ουδενί συγκρίσιμη με την Ελληνική έρημο του 25% ανεργίας και των διαλελυμένων εργασιακών σχέσεων. Δεύτερον, οι χώροι αιχμής των Γαλλικών κινητοποιήσεων (διυλιστήρια, λιμάνια, τραίνα, πυρηνικά εργοστάσια) είναι ιδιαίτεροι και έχουν επιλεγεί ακριβώς επειδή οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις… έχουν ήδη ψηφισθεί στην Εθνοσυνέλευση. Το νέο κίνημα αγανακτισμένων – η Νuit Debout – κυρίως με νέους να προσέρχονται δεν είναι μόνον μαζικό, αλλά επιχειρεί να προσπεράσει και τα σύνορα της χώρας (#global debout), να περάσει σ’ όλη την Ευρώπη.
Σ’ εμάς, εκείνο που περιγράφεται ως “εργασιακά” είναι εν πολλοίς συμβολικό: η συζήτηση για ομαδικές απολύσεις, για παράδειγμα, όπου το ΔΝΤ τα έχει στυλώσει, είναι “από άλλο πλανήτη”. Όχι μόνο δεν έχει μείνει και τίποτε να απολυθεί (φρίκη, αλλά έτσι είναι!) , αλλά ούτε καν ο ΣΕΒ ενδιαφέρεται για τέτοιες ελαστικότητες – και μάλιστα αυτό το λέει. Όσο για τον διαβόητο 13ο και 14ο μισθό, αν όντως και ειλικρινά πρόκειται να ενσωματωθούν στους 12 – όπως στις περισσότερες χώρες, άλλωστε – δεν δημιουργούν αληθινό ζήτημα. Αλλιώς, πρόκειται περί απάτης. Αλλά τότε, η απάτη είναι που ενδιαφέρει… Στο μέτωπο της ανταπεργίας/lockout, τα επιχειρήματα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας μάλλον θα αρκέσουν για ανάσχεση του ζήλου της Τρόικας.
Ενα όμως δεν πρέπει να γίνει σ’ εμάς (με επίκληση της Γαλλικής εξεγερτικότητας): να κάνουμε σύγχυση των εργασιακών με τα συνδικαλιστικά. Όπου η διαφύλαξη των προνομίων της τάξης των συνδικαλιστών ΔΕΝ αφορά παρά εντελώς έμμεσα τους όντως εργαζόμενους. Δεν ακούγεται ευχάριστο, αλλα σαν έτσι δεν είναι;
