Την στιγμή που στην γειτονική Τουρκία Ερντογάν και Πούτιν θεμελίωναν τον (αξίας άνω των 20 δις δολαρίων) πυρηνικό σταθμό του Ακκούγιου, ισχύος στα 1.600 μεγαβάτ και σε «σεισμικά ενδιαφέρουσα περιοχή» απέναντι από την Κύπρο, την στιγμή που παράλληλα οργάνωναν τριμερή διάσκεψη με Ροχανί σ’ ένα σχήμα Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν με Συρία στο στόχαστρο (α, ναι, οι ΗΠΑ δια στόματος Τραμπ αποσύρονται…), την ίδια αυτή στιγμή η Ελληνική ματιά ήταν αφιερωμένη στο αν/μήπως/κάπως/με κάποια διαμεσολάβηση θα μπορούσαν οι 2 κρατούμενοι της Ανδριανούπολης να αφήνονταν ελεύθεροι. ενώ οι βαρύτερες προσδοκίες μας είναι η φύλαξη νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, αλλά και η αποτρεπτική παρουσία δυνάμεων π.χ. στο Καστελλόριζο να αποκλείσει την κλιμάκωση ύβρεων και χαρακτηρισμών στα ΕλληνοΤουρκικά από το να εξελιχθεί σε κάτι-χωρίς -επιστροφή.
Αυτή και μόνη διαπίστωση θάπρεπε να έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα ένα μέτωπο συνοχής και συμπαράταξης. Αντ’ αυτού…
Αντ’ αυτού, με περισσή ένταση χτίζεται ένας βαθύτερος διχασμός – μια εχθροπάθεια – που θυμίζει ήδη ημέρες Ευάγγελου Αβέρωφ όταν είχε, δεκαετία του ΄80 τότε, έρθει στο προσκήνιο της εξουσίας το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Τι εννοούμε; Τις τελευταίες ημέρες τρεις άνθρωποι του λόγου – Νίκος Μουζέλης, Νίκος Μαραντζίδης, Πάσχος Μανδραβέλης – οι οποίοι επί χρόνια είχαν εκφράσει σημαντικά πράγματα στον χώρο της πολιτικής ανάλυσης σε «ΒΗΜΑ», «ΣΚΑΙ» και «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (ο Μουζέλης αρχιτέκτονας της συζήτησης περί Εκσυγχρονισμού από την εποχή των Συνεδρίων LSE και εν συνεχεία αναλύοντας την σοσιαλδημοκρατία. ο Μαραντζίδης στην απόπειρα αναθεώρησης των «μύθων της Αριστεράς» μαζί με Στάθη Καλύβα, και στην ερμηνευτική των δημοσκοπήσεων του ΠΑΜΑΚ. ο Μανδραβέλης στην πρώτη γραμμή της δημοσιογραφικής αντιπαράθεσης κύρους με την όλη εποχή αντι-Μνημονίου και ΣΥΡΙΖΑ) περιήλθαν στο στόχαστρο. Των «δικών τους». Ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα αγριεμένα. Επειδή, ο καθείς με τον τρόπο του, πήγαν να δουν και να εξηγήσουν πώς η μονοδιάστατη λογική του «αντι-» δεν βγάζει πουθενά. Ο Μουζέλης υπέστη πρώτος το bullying διότι εξηγούσε, αρχικά γαλήνια και αναλυτικά (από στηλών «ΒΗΜΑΤΟΣ» που από εποχής Χρήστου Λαμπράκη «του ανήκαν») πώς η σοσιαλδημοκρατία θάπρεπε να κερδίσει την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Για να φθάσει τώρα να χρειάζεται την φιλοξενία ΑΠΕ/ΜΠΕ και Documento για να υποστηρίξει ότι «μετά την στροφή Τσίπρα στον ΕυρωπαΪκό δρόμο, η ριζοσπαστική Αριστερά έχει περισσότερα κοινά με την σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά, παρά με το νεοφιλεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ».
Ο Μαραντζίδης έφθασε να χρειάζεται την φιλοξενία του “PROTAGON” προκειμένου να διερωτηθεί αν «Το ζήτημα είναι (μόνο) να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ;» , βλέποντας να του αμφισβητείται η δυνατότητα να βλέπει επικριτικά την στάση μιας Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που δεν συναινεί σε τίποτε (Μακεδονικό, Συνταγματική Αναθεώρηση), «κι ας έλεγε παλιότερα τα ίδια ή παρεμφερή». Ο Πάσχος, τέλος, τράβηξε τους κεραυνούς επειδή – στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» , αυτός, τουλάχιστον – σ’ ένα κείμενο που περιλαμβάνει την ατάκα «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί, πρώτα απ’ όλα για το καλό του» τόλμησε να ζητήσει «να μην κόψουμε και την καλημέρα» – προσπαθώντας να αντιταχθεί στην πρακτική των επιθέσεων – ιδίως των ιντερνετικών! – προς όποιον θεωρείται πως «συριζίζει» ή «ΣΥΡΙΖΟγυρίζει». Και φθάνοντας να τιτλοφορήσει: «Σταλινική αντιαριστερά».
Γιατί θυμηθήκαμε Ευάγγελο Αβέρωφ; Διότι όταν είχε βρεθεί το 1982 στα πράγματα το ΠΑΣΟΚ (αφού ο Γεώργιος Ράλλης είχε διαολοστείλει όσους απερχόμενους υπουργούς δεν ήθελαν να … παραδώσουν σε Πασόκους, κι αφού ο τότε Καραμανλής είχε περιλάβει τους στραταίους οι οποίοι σκέφθηκαν ότι δεν θαπρεπε χέρια μιασμάτων να αγγίξουν τις ένοπλες τύχες του Έθνους, με τον γλωσσικό πλούτο που μόνον εκείνος διέθετε!) εκείνου οι οπαδοί θεωρούσαν ότι θα πάρουν τα σπίτια του κόσμου, αν μη τις γυναίκες ή/και τις κατσίκες. Και επιχειρηματολογούσαν αντίστοιχα. Κατασροφολογικά και εχθρικά προς όποιον μιλούσε καν με την νέα εξουσία. Χρειάστηκε να βρεθεί στα πράγματα ένας Μητσοτάκης – κοίτα να δεις! – με Στέφανο Μάνο κοκ, ώστε να παραμείνει μεν η αντιπαράθεση αλλά με ιδεολογικό και όχι εμφυλιοπολεμικό περιεχόμενο «σταλινικού αντιαριστερισμού», που θάλεγε και ο Πάσχος.
