Είδαμε τις τελευταίες μέρες πολλές κινήσεις και τοποθετήσεις κορυφής την ώρα που – με Μακεδονικό ανοιχτό, με ΕλληνοΤουρκικά στην χειρότερη ίσως εκδοχή των χρόνων της Μεταπολίτευσης, με την πορεία προς την έξοδο (ή «έξοδο») από την εποχή των Μνημονίων σε εξέλιξη, με το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό πάλι σε ανησυχητική παρουσία, με τρίδιπλο κύμα σκανδάλων σε προσπέραση, με συνταγματολογικά στο τραπέζι – μια γενικευμένη αίσθηση ακατεύθυντου πάει να εγκατασταθεί στην δημόσια σκηνή. (Όπου, μην το παραβλέψουμε κι αυτό, η διάσταση της μηντιακής επιρροής – μην τολμήσει καν να μιλήσει κανείς για μηντιακή καθοδήγηση όπως σε παλιότερες εποχές! – βρίσκεται σε σημαντική υποχώρηση. Το «άστους να λένε!» ακούγεται όλο και συχνότερα στα πολιτικά επιτελεία).
Θα συνιστούσαμε στον αναγνώστη να κρατάει σταθερά στο νου του τα τρία επίπεδα της πολιτικής. Στο πρώτο, στο πάνω-πάνω της πυραμίδας, βρίσκονται οι κομματικές ηγεσίες: αυτό το «πάνω-πάνω» δε είναι αξιολογικό, είναι τυπικό μεν αλλά και σημαντικό, καθώς οι αρχηγοί των κομμάτων έχουν αυτονόητη πρόσβαση στην δημοσιότητα. μιλούν προστατευμένα στην Βουλή. άμα το πράγμα σφίξει, πάνε στο Προεδρικό σε Συμβούλιο. καθορίζουν (ή: συγκαθορίζουν) τα ψηφοδέλτια με τα οποία οι υπόλοιποι συντελεστές της πολιτικής ζωής ευελπιστούν να υπάρξουν αύριο στις κάλπες και ως εκ τούτου στην Βουλή. την βραδιά των εκλογών ετοιμάζονται – οι τρεις πρώτοι πάντως – για τις 3ήμερες εντολές σχηματισμού Κυβέρνησης. (Οι υπόλοιποι μετράνε και ξαναμετράνε και υπολογίζουν).
Στο δεύτερο επίπεδο ανήκουν τα στελέχη – υψηλά, χαμηλά και ενδιάμεσα. Ο καθείς/η καθεμία με τις φιλοδοξίες μέλλοντος και τις δυνατότητες διεκδίκησης του προσκηνίου: δεν είναι το ίδιο ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Φίλης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η Ντόρα Μπακογιάννη ή και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ή η Ρένα Δούρου (για να σταθούμε και στους αυτοεξόριστους της κεντρικής πολιτικής) με τις ντουζίνες καθ’ όλα συμπαθών ομοιοεπαγγελματιών τους δευτερότριτης γραμμής πολιτικών, οι οποίοι τοποθετούνται – συχνά με ακραίο τρόπο – προκειμένου να κερδίσουν το 5λεπτο και τα 12΄΄τηλεοπτικού χρόνου, άρα πολιτικής ύπαρξης.
Στο τρίτο επίπεδο, α, εκεί είμαστε εμείς! Οι πολίτες, που «εισπράττουμε» το προϊόν το οποίο όλη αυτή η πυραμίδα παράγει. Και… ψηφίζουμε. Προσοχή, εδώ! Ψηφίζουμε τρεις φορές: η μια είναι συνεχής , καθημερινή. Ψηφίζουμε με την ένταξή μας στην πολιτική, με την προτίμηση της ημέρας, με την αξιολόγηση της μιας ή της άλλης στάσης. Μπορεί να συμφωνώ όσο τραβάει η καρδιά μου με την θέση της Κυβέρνησης (sorry, της πλειοψηφίας του κυβερνητικού μορφώματος) στο Μακεδονικό, ενώ να διαφωνώ απόλυτα με την άποψή τους για την αριστεία στην εκπαίδευση ή τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ψηφίζουμε μια δεύτερη φορά στις κατά καιρούς δημοσκοπήσεις – κι εδώ, όπως θέλουμε/όπως κρίνουμε/όπως εκάστοτε μας καπνίσει. (Αντίστοιχα, «ψηφίζουμε» με την αγορά εφημερίδας – όσοι τόχουμε ακόμη το χούι – , ή με το πάτημα του τηλεκοντρόλ, ή με την περιπλάνηση στο Ίντερνετ, στο μπλιμπλίκι). Και ψηφίζουμε μια τρίτη – και φαρμακερή – μετά το παραβάν, στην Κυρία Κάλπη. Εδώ, στο τελευταίο, εισπράττουμε και ένα αποτέλεσμα, μιαν πορεία στον δρόμο της πολιτικής.
Όμως, σ’ όλα αυτά τα ωραία και πυραμιδικά, υπάρχει κάτι που χρειάζεται προσοχή. Προσοχή στην αυταπάτη ότι τα στελέχη «ανήκουν» στις ηγεσίες. Και, παραπέρα, ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι «ανήκουν» στα κόμματα, στις ηγεσίες ή/και στα στελέχη. Ας σκεφθεί ο αναγνώστης, πόσο π.χ. ο Βαγγέλης Βενιζέλος «ανήκει» στην Φώφη (ή… ανήκε στον ΓΑΠ), αλλά και πόσο ο Νίκος Φίλης «ανήκει» στον Τσίπρα. Ακόμη μεγαλύτερη προσοχή, πάντως, στην παγίδα του να θεωρούν οι πολιτικές ηγεσίες του σήμερα ότι τα ποσοστά που τους δίνουν οι μετρήσεις, ή εκείνα που τους αναλύουν οι δημοσκοπικοί τους σύμβουλοι ή/και οι στρατηγιστές τους, «τάχουν στην τσέπη».
Το πυραμιδικό σχήμα της πολιτικής ζωής, φορές-φορές, αντιστρέφεται. Και «ο κυρίαρχος λαός» σου παίζει περίεργα παιχνίδια: αν μη τι άλλο, η δίδυμη εκλογή του 2012 (αλλά και οι μνήμες 1989-90) θάπρεπε να μην λησμονούνται.
