Εντάξει, ο τίτλος μοιάζει ανιστόρητα βέβηλος: δεν έχουμε στις μέρες μας χούντα για να μιλάμε για νέα «Πολυτεχνεία». Αυτό είναι ξεκάθαρο και η στήλη δεν συμπεριλαμβάνεται σε εκείνους που χρησιμοποιούν εύκολα τις λέξεις «χούντα» ή «κατοχή» -ούτε τώρα, ουτε όταν είχαμε Μνημόνια.
Ωστόσο, η ανάγκη για αέρα ελευθερίας στα Πανεπιστήμια παραμένει παρούσα, ειδικά μετά τα έκτροπα της περασμένης εβδομάδας στη ΑΣΟΕΕ, με την επίδειξη αστυνομικού αυταρχισμού και καταστολής, αλλά και με δεδομένα όσα σχεδιάζει η κυβέρνηση για τα Πανεπιστήμια.
Πολλοί επιλέγουν να ξεχνούν ότι το βασικό σύνθημα του Πολυτεχνείου –που ήταν, βεβαίως, η ύψιστη εκδήλωση κατά της χούντας- ήταν «ψωμί, Παιδεία, ελευθερία». Με άλλα λόγια, μέσα σε τρεις λέξεις ετίθεντο τα βασικά και στοιχειώδη αιτήματα μιας ολόκληρης εποχής: το ψωμί συγκεφαλαίωνε την ανάγκη ανόδου του βιοτικού επιπέδου. Η Παιδεία την ανάγκη αναβάθμισης των σπουδών και των Πανεπιστημίων –που έχουν αποδειχθεί ο πλέον αποτελεσματικός μηχανισμός κοινωνικής κινητικότητας. Και, φυσικά, η «ελευθερία» ήταν η καμπάνα που χτυπούσε για τη χούντα.
Σήμερα ελεύθεροι είμαστε. Το «ψωμί», βεβαίως, παραμένει ζητούμενο, υπό την έννοια ότι η χώρα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές μίας δεκαετούς οιονεί χρεοκοπίας. Και το σύνθημα της Παιδείας έρχεται ξανά στην επικαιρότητα με τραγικό τρόπο: βλέπετε, η κυβέρνηση κλείνει πανεπιστημιακές σχολές (που οι ίδιες οι Σύγκλητοι των σχολών είχαν ζητήσει, δεν τις είχαν σχεδιάζει οι ΣΥΡΙΖΑίοι για μικροπολιτικούς λόγους και τοπικά συμφέροντα…) την ώρα που εξισώνει τα πτυχία των δημοσίων πανεπιστημίων με εκείνα των ιδιωτικών κολεγίων. Καταργεί την βάση του 10, αποκόπτοντας κι άλλα παιδιά από την ανώτατη εκπαίδευση. Βάζει ξανά ανώτατο όριο φοίτησης, «πετώντας» από τα Πανεπιστήμια πολλά παιδιά που πρέπει να συνδυάσουν τη δουλειά με τις σπουδές. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε ένα όργιο κατασυκοφάντησης των δημοσίων πανεπιστημίων, περιγράφοντάς τα περίπου ως γιάφκες.
Όλα αυτά, λοιπόν, συγκροτούν την ανάγκη ύπαρξης των «Πολυτεχνείων των ημερών μας». Γιατί, είπαμε, οι φοιτητές δεν ζητούσαν μόνο «ελευθερία» και «ψωμί», αλλά και «Παιδεία».
