Τα όρια των μίντια 

Η στήλη έχει πολλές φορές αναφερθεί στις πολιτικές παρενέργειες της απόλυτης μιντιακής κυριαρχίας της κυβέρνησης: δεν είναι μόνο πως όταν κάποιος αισθάνεται πως έχει τα κυρίαρχα ΜΜΕ μαζί του θεωρεί ότι τού επιτρέπονται τα πάντα. Δεν είναι μόνο ότι όποιος έχει προεξοφλήσει την ασυλία του μέσω των ΜΜΕ είναι πιο επιρρεπής στα λάθη και στο τέλος κάνει περισσότερα. Είναι και που όποιος νομίζει ότι τα παραπάνω θα τον σώζουν σε κάθε δύσκολη στροφή, δείχνει και τις πραγματικές του ευαισθησίες. Ή, εν πάση περιπτώσει, την έλλειψή τους. 

Οι τελευταίες εβδομάδες είναι χαρακτηριστικές και δείχνουν πως ο τρόπος που έχει το Μαξίμου «παρεξηγήσει» το θέμα της μιντιακής ασυλιάς το οδηγεί σε διαρκή λάθη: ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ αδιαφόρησαν για το μήνυμα που θα έστελνε το τραπέζωμα στην Ικαρία. Όμως, όσο κι αν τα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια προσπάθησαν να το αποκρύψουν, η κυβέρνηση βρέθηκε «στα σχοινιά» και δεν γλίτωσε τις πολιτικές επιπτώσεις. Και μετά ήρθε ο χιονιάς, αλλά οι πολιτικές ευθύνες για την πρωτοφανή κρατική ανοργανωσιά δεν κρύφτηκαν κάτω από το χιόνι: ουδείς είχε ενδιαφερθεί να κλαδευτούν τα δέντρα, η απόφαση Χρυσοχοΐδη να κλείσει προληπτικά η Εθνική Οδός δεν πέρασε αβρόχοις ποσίν, ενώ το γεγονός ότι χρειάστηκαν ακόμη και πέντε ημέρες για να αποκατασταθεί η ηλεκτροδότηση σε εκατοντάδες σπίτια αποτέλεσε άλλο ένα ρήγμα στο επικοινωνιακά φτιασιδωμένο προφίλ του «επιτελικού κράτους». Και μέσα σ’ όλα αυτά, έχοντας την ψευδαίσθηση της ασυλίας, ο πρωθυπουργός επίσης αδιαφόρησε για τις επιπτώσεις της χαρωπής πόζας έξω από το Da Capo –κάτι που επίσης πλήρωσε. 

Η μιντιακή ασυλία ήταν εκείνη που έδωσε στο Μαξίμου την ψευδαίσθηση ότι θα ξεμπέρδευαν πολιτικά αναίμακτα με το θέμα Λιγνάδη. Έλα, όμως, που οι αποκαλύψεις διαμόρφωσαν ένα φρικτό σκηνικό και ουδείς ξέχασε την κάλυψη που παρέσχε αρχικά τόσο η αρμόδια υπουργός, όσο και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. 

Σε όλες τις παραπάνω υποθέσεις αποδείχθηκε ανικανότητα, αναδείχθηκαν λαθεμένες πολιτικές επιλογές, φανερώθηκε αποτυχία στοιχειώδους διαχείρισης και φάνηκαν ευθύνες με ονοματεπώνυμα: αυτό που δεν φάνηκε, όμως, είναι η στοιχειώδης αίσθηση ευθιξίας: δηλαδή, η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και η παραίτηση κάποιου, σε ένδειξη στοιχειώδους αυτοκριτικής. Προφανώς, ακόμη νομίζουν ότι η μιντιακή υπεροπλία τους θα τους σώζει για πάντα. Κι ας έχουν αρχίσει να διαψεύδονται τρεις φορές την εβδομάδα.  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ