«Πού κολλάνε οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας-θεσμών για την προστασία της πρώτης κατοικίας»; Αυτό είναι το ερώτημα του… ενός δισεκατομμυρίου ευρώ που απασχολεί όλους όσοι ασχολούνται με την μεγάλη εικόνα της ελληνικής οικονομίας. Η αλήθεια είναι πως η υπόθεση έχει μπόλικο παρασκήνιο, ενώ η απλή λογική δεν μπορεί να απαντήσει στην διαρκή εκκρεμότητα: αφού η κυβέρνηση τα έχει βρει με τους τραπεζίτες και έχουν συμφωνήσει σε μία κοινά αποδεκτή λύση, γιατί οι Βρυξέλλες και κάποιοι στην Φρανκφούρτη θέτουν διαρκώς εμπόδια στην ευόδωση των διαπραγματεύσεων; Η ΕΚΤ ή ο SSM ξέρουν καλύτερα τις αντοχές και το καλό των ελληνικών συστημικών τραπεζών από τους ίδιους τους επικεφαλής τους; Η απάντηση είναι προφανώς και όχι. Χωρίς αμφιβολία και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γιατί, λοιπόν, ενώ το κλίμα είναι εξαιρετικό και τα εγκώμια διεθνώς για την Ελλάδα περισσεύουν, όλο κάπου σκοντάφτει η διαπραγμάτευση για την προστασία της πρώτης κατοικίας; Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ανεξήγητο. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς την ευαίσθητη θεματολογία της συζήτησης: δηλαδή, ότι η διαπραγμάτευση αφορά στην αυτονόητη ανάγκη να προστατέψει ένα κράτος τους δανειολήπτες που δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνειά τους και να μην ζήσουμε «σκηνές Ισπανίας». Δηλαδή, να μην ξεσπιτωθεί κόσμος και να μην κοιμάται σε παγκάκια και κάτω από γέφυρες…
Η απάντηση, λοιπόν, στα ως άνω απλά –έως και απλοϊκά– ερωτήματα είναι αλλού: όσο οι Ευρωεκλογές έρχονται, οι Βρυξέλλες μπαίνουν σε μία κατάσταση «χαλάρωσης», «αναμονής» και «μεταβατικότητας». Με άλλα λόγια, αυτή τη στιγμή, ο λόγος των πολιτικών στελεχών δεν «περνά» τόσο όσο στο παρελθόν, αφού η κλεψύδρα του χρόνου για όλους τους κατέχοντες πολιτικού χαρακτήρα δημόσιες κοινοτικές θέσεις αδειάζει. Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ θα πρέπει σιγά σιγά να μαζεύει τα πράγματά του από το πολυτελές γραφείο του στο Μέγαρο Μπερλεμόν των Βρυξελλών, ενώ το ίδιο ισχύει και για όλους τους επιτρόπους –του φιλέλληνα Μοσκοβισί συμπεριλαμβανομένου. Οι ευρωβουλευτές επίσης ετοιμάζονται είτε να διεκδικήσουν την επανεκλογή τους είτε να πάνε σπίτι τους. Και, όταν σε αυτή την μεταβατική περίοδο δημιουργείται «κενό», τότε παίρνουν το πάνω χέρι οι τεχνοκράτες. Πρόκειται για τους ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους-τεχνοκράτες των ευρωπαϊκών θεσμών, που έχουν χάσει κάθε επαφή με αυτό που λέμε «λαοί της Ευρώπης». Πρόκειται για εκείνους που ζουν στην γυάλινη σφαίρα του προστατευμένου περιβάλλοντός τους, απολαμβάνουν τα παχυλά συμβόλαιά τους και κουβαλούν τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τους. Είναι οι ίδιοι που απέτυχαν να διαβλέψουν πόσα ρήγματα θα δημιουργούσαν οι «μνημονιακές» πολιτικές στις κοινωνίες της Ευρώπης. Είναι οι ίδιοι που ακόμη «απορούν» γιατί κάποιος αρνείται να μείνει σε παγκάκι όταν δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειό του.
Είναι εκείνοι οι αμετανόητοι που ακόμη και τώρα θα σου πουν ότι η αποτυχία των Μνημονίων οφείλεται στην… ελλιπή εφαρμογή τους και όχι στην καταστροφική φιλοσοφία τους. Σε αυτούς τους αμετανόητους κρύβεται η απάντηση στο ερώτημα «γιατί κολλάνε οι διαπραγματεύσεις», αλλά και η εξήγηση αν τελικώς η κυβέρνηση αποφασίσει, στο τέλος της μέρας, να προχωρήσει χωρίς τη συναίνεση των κοστουμάτων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
