Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΠΑΣΗ* απο την Κυριακάτικη Kontranews
Οι Γερμανικές εκλογές –σε μία χώρα που εκλέγει περισσότερους βουλευτές και από το ευρωκοινοβούλιο(!)– έδωσαν συντριπτική απάντηση καταρχήν στο ερώτημα «τι είδους κυβέρνηση πρέπει να σχηματιστεί».
Η απάντηση ήταν «κυβέρνηση συνεργασίας τριών – τουλάχιστον – κομμάτων». Γιατί τα προβλήματα είναι τόσο σύνθετα που δεν μπορούν να απαντηθούν αποτελεσματικά για το σύνολο της κοινωνίας από «μονολιθικές ή… αυτοκρατορικού τύπου αλαζονικές κομματικές ηγεσίες» –συνήθως του «σωλήνα» διαφόρων συμφερόντων».
Αρα όποιος και στην Ελλάδα ονειρεύεται «αυτοδυναμίες» είναι «εκτός τόπου και χρόνου» και θα πρέπει να «μαυριστεί» δεόντως από το εκλογικό σώμα (όσο κι αν στην Ελλάδα «σιδερώνουν τα μυαλά» των πολιτών). Το δεύτερο που ανέδειξαν οι γερμανικές εκλογές είναι ότι η 16χρονη «βασιλεία» των Μέρκελ-Σόιμπλε (μαζί με όλο το «βαθύ γερμανικό κατεστημένο») συνετρίβη και οφείλει να εγκαταλειφθεί πάραυτα ώστε η Γερμανία να αλλάξει «ρότα» αν θέλει να υπάρχει εντός της Ε.Ε. σε μία πορεία «ομοσπονδοποίησης» (δηλαδή ευρύτατων κρατικών συνεργασιών).
Γι αυτό ακριβώς, το τρίτο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών είναι ότι το εκλογικό σώμα ανέδειξε ως «καταλύτη αυτών των διεργασιών» φέρνοντας στην τρίτη θέση το «Πράσινο κόμμα/κίνημα» χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρχει κυβερνητικό σχήμα. Φυσικά θα επιδιωχθεί να συμμετέχει και ένα τέταρτο κόμμα (των πλουσίων της Γερμανίας – FDP) για «ευνόητους λόγους ισορροπίας».
Ένα ακόμη εκκωφαντικό μήνυμα που μας έρχεται από τις Γερμανικές εκλογές είναι ότι εξαφανίσθηκε η «αριστερά» ή αυτοί που θέλουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί». Δεν έπιασαν το όριο εισόδου τους στη Βουλή. Γενικά τα λεγόμενα «κομμουνιστικά ή αριστερά» κόμματα εξαφανίζονται ταχύτατα από κάθε χώρα της Ευρώπης γιατί προφανώς η πολιτικής τους πρακτική και παρουσία όχι απλά δεν εμπνέουν τους πολίτες, αλλά τη θεωρούν και βλαπτική για τη ζωή τους.
Όσον αφορά την «ακροδεξιά» περιορίστηκε σε μία μικρή κοινοβουλευτική παρουσία στην επόμενη γερμανική Βουλή, χωρίς ρόλο στις εξελίξεις. Εάν θέλουμε να κάνουμε μια «προβολή» στα ελληνικά πράγματα όλων των παραπάνω –τηρουμένων φυσικά των αναλογιών και χωρών– και με δεδομένο ότι οι επόμενες ελληνικές εκλογές θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής, το συμπέρασμα δείχνει απλό: Την αυτοδυναμία πρέπει να την ξεχάσουν οριστικά από το μυαλό τους τα κόμματα (όσες δημοσκοπήσεις κι αν πληρώσουν) και θα πρέπει να προσανατολιστούν σε μια «λογική συνεργασιών».
Είναι προφανές ότι η επόμενη σύνθεση της Βουλής θα είναι σημαντικά διαφορετική από τη σημερινή και σε κόμματα και σε πρόσωπα και σε κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων. Γι’ αυτό και πριν κλείσουν οι κάλπες κανείς δεν μπορεί να εικάσει «το παραμικρό» τόσο για την σύνθεση της Βουλής όσο και για την κυβέρνηση που θα προκύψει.
Όσον αφορά το εάν «θα καεί» η απλή αναλογική για να πάμε σε δεύτερες εκλογές με το σύστημα που ψήφισε η ΝΔ, απλά να θυμίσω ότι οι δεύτερες εκλογές σε μια τέτοια περίπτωση θα γίνου «με λίστα», που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι το ποσοστό του πρώτου κόμματος ίσως και να… μειωθεί, αφού δεν θα υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από τους υποψήφιους «να τρέξουν» για ψήφους.
Σε κάθε περίπτωση και με τον νόμο της ΝΔ δεν υπάρχει «αυτοδυναμία» –πολύ περισσότερο που οι σημερινές δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν απλά το πόσα χρήματα δαπανά η ΝΔ για να μας πείσει ότι είναι «πρώτη και με διαφορά» (με πρόθυμους δημοσκόπους και αγορασμένα Μέσα «Ενημέρωσης»).
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Από εκεί και μετά αυτό που αντιλαμβάνομαι από το ρεπορτάζ είναι ότι το ΚΙΝΑΛ με την νέα του ηγεσία από τον Δεκέμβριο πολύ δύσκολα –εως αδύνατο– είναι να βαδίσει «ενωμένο» και είναι άγνωστο εάν θα καταφέρει να βρίσκεται και στην επόμενη βουλή.
Το ΜέΡΑ25 έχει πάρει ήδη πορεία «εξόδου από τη βουλή» και η «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου δείχνει να κρατιέται «τεχνητά» στην επικαιρότητα από τους δημοσκόπους της ΝΔ.
Έχω την αίσθηση ότι «όταν θα αρχίσουν τα όργανα» θα δούμε διαφορετικές «εικόνες» για το αν θα είναι ή δεν θα είναι και στην επόμενη βουλή. Το ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ της χώρας μας έχει βάλει «ρότα» για να είναι «η ευχάριστη έκπληξη» της επόμενης βουλής (όπως το «αδελφό κόμμα» της Γερμανίας) ως ένα Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα της Λογικής στον χώρο της κοινωνικής και πολιτικής Οικολογίας.
Ένας «χώρος» που ταλαιπωρήθηκε και κατακερματίσθηκε τα προηγούμενα χρόνια – και θα έλεγα και κατασυκοφαντήθηκε από πρακτικές διαφόρων «ταλιμπάν» ή «βαρόνων» που τελικά απορροφήθηκαν από τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα ως παραρτήματα τους ή «τσόντες». Το ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ στην Ελλάδα (όπως και στη Γερμανία) θα διασφαλίσει στους πολίτες τα εχέγγυα για μια ποιότητα ζωής και ένα μέλλον, όπως αυτό που μας αξίζει σε μια πορεία «ομοσπονδοποίησης» της ΕΕ.
*Δημοσιογράφος, Συγγραφέας και Πολιτικός Επιστήμονας – Εκπρόσωπος Τύπου στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ
