Τα «κλικ» της υποκρισίας

Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να συμβιβάσει ό,τι έχει απομείνει από το δικό του φιλελεύθερο και μετριοπαθές προφίλ με τις πιέσεις της ακραίας δεξιάς τάσης του κόμματός του ως προς το προσφυγικό, προφανώς και δεν είναι εύκολη υπόθεση. 

Εδώ και μία εβδομάδα, εξάλλου, η κυβέρνηση έχει αρχίσει, ανεπαισθήτως, να γέρνει προς τα δεξιά, έπειτα από τις αποφάσεις εκείνου του περίφημου υπουργικού συμβουλίου, που απεφάνθη ότι «μιλάμε για μεταναστευτικό και όχι για προσφυγικό» και άλλα ηχηρά παρόμοια –λες και είναι δουλειά της όποιας κυβέρνησης να διαχωρίζει πρόσφυγες και μετανάστες. Εξάλλου, οι πληροφορίες επιμένουν: όταν έκλεισαν οι πόρτες της αίθουσας συσκέψεων του Μεγάρου Μαξίμου και ξεκίνησε η συνεδρίαση του υπουργικού, οι σκληρές δεξιές φωνές έγιναν… κραυγές και ζητούσαν σκληρότερη αντιμετώπιση του προσφυγικού. Και, όπως έδειξε η ζωή, η σκληρή δεξιά τάση της ΝΔ εισακούστηκε. 

Οσο, άλλωστε, κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε, στην προχθεσινή ομιλία του στη Βουλή, να διαβεβαιώσει ότι «μακριά από εκείνον ο ρατσισμός και η ξενοφοβία», δεν κατάφερε να κρύψει το νέο δόγμα της κυβέρνησης στο προσφυγικό, αλλά και το ιδεολογικό του χρώμα: η Ελλάδα «δε θα γίνει ο φιλικός υποδοχέας του κάθε κατατρεγμένου, του κάθε πονεμένου, ένας παράδεισος στον οποίο μπορούν να βρουν καταφύγιο όλοι οι πονεμένοι αυτού του κόσμου».

«Θα μου επιτρέψετε να τον αφήσω να παραμείνει στο δικό σας φαντασιακό κόσμο», είπε, απευθυνόμενος στον επικεφαλής του ΜέΡΑ25, Γιάνη Βαρουφάκη. Μάλιστα, δεν έλειψαν, από την τοποθέτησή του, οι περισπούδαστες αναλύσεις για το «χαμηλό» και το «υψηλό προσφυγικό προφίλ», τις οποίες ξεδιπλώνουν καθημερινά στα κανάλια οι σκληροί δεξιοί του κόμματός του –λες και είναι δουλειά κάποιου υπουργού να αποφαίνεται αν και σε ποια περιοχή του Αφγανιστάν, της Σομαλίας ή του Καμερούν λαμβάνουν χώρα συγκρούσεις και όσοι τρέχουν να σωθούν έχουν υψηλό ή χαμηλό προσφυγικό προφίλ…

Ναι, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης που είπε προχθές τα ως άνω, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που επισκεπτόταν, δήθεν συγκινημένος, με την σύζυγό του Μαρέβα Γκραμπόβσκι, την έκθεση που είχε διοργανωθεί στη μνήμη του κορυφαίου Έλληνα φωτορεπόρτερ, Γιάννη Μπεχράκη. Μάλιστα, το πρωθυπουργικό ζεύγος είχε φωτογραφηθεί και μπροστά στην –βραβευμένη με Πούλιτζερ- εμβληματική φωτογραφία με τον πρόσφυγα που φιλάει την κόρη του, στα σύνορα της Ελλάδας με τη Βόρεια Μακεδονία. Και κάπου εκεί, τελειώνει η ιδεολογία και τα λογύδρια στη Βουλή και αρχίζει η υποκρισία. Βλέπετε, ο Μπεχράκης έλεγε ότι «φωτογραφίζει τον πόνο και τη βία αλλά και την ελπίδα. Γιατί πάντα μέσα από αυτές τις φωτογραφίες και από αυτά τα θέματα που κάνω δε πεθαίνει ποτέ η ελπίδα. Πάντα υπάρχει κάποιος άνθρωπος ο οποίος βοηθάει, προσπαθεί, θυσιάζεται και αυτό κρατάει την ελπίδα ζωντανή», δήλωνε ο κορυφαίος φωτογράφος, που προσδιόριζε την αποστολή του ως εξής: «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει “δεν γνώριζα”». Και, προφανώς, όταν ο Μπεχράκης πατούσε το «κλικ» στη μηχανή του, δεν εξέταζε πρώτα αν της γης οι κατατρεγμένοι και οι κολασμένοι που περνούσαν από μπροστά του είχαν χαμηλό ή «υψηλό προσφυγικό προφίλ» (sic). Εξάλλου, αν η Γαλλία έθετε το ’67 τα ίδια κριτήρια που θέτει τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τότε ο σημερινός πρωθυπουργός δε θα μπορούσε να αυτοπροσδιορίζεται, από βήματος Βουλής, ως ο «μικρότερος πολιτικός πρόσφυγας», καθώς η οικογένεια Μητσοτάκη δε θα είχε «υψηλό προσφυγικό προφίλ». Εξάλλου, στην Ελλάδα τότε χούντα είχαμε, όχι πόλεμο…