ΜΑς τα λένε επί τρεις δεκαετίες πιεστικά και απειλητικά με τη μορφή προειδοποιήσεων, συστάσεων και προτάσεων η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και η Τράπεζα της Ελλάδος ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική και να κάνει μεταρρυθμίσεις.
Αλλά, στου κουφού την πόρτα. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, περί άλλα τυρβαζόμενες, συνεχώς θεοποιούσαν άλλα «κριτήρια» για το «μέλλον» της Ελλάδος και την ισχυρή ελληνική οικονομία», όπως είναι η αποθέωση του λαϊκισμού, του κομματισμού, της δημαγωγίας και της με κάθε τρόπο κατάκτησης ή διατήρησης ή ανάκτησης της εξουσίας.
Τώρα, τελευταίος και καταϊδρωμένος ο «κακός» Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε δηλώσεις του στο γερμανικό ραδιόφωνο “Deutschlandfunk”, είπε χαρακτηριστικά: «Εάν η Ελλάδα θέλει να παραμείνει στο ευρώ, θα μπορέσει να το επιτύχει μόνο με ανταγωνιστική οικονομία. Για το σκοπό αυτό, η χώρα θα πρέπει να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις και χρειάζεται χρόνος γι’ αυτό. Αλλά, όταν ο χρόνος χρησιμοποιείται για να μην κάνει μεταρρυθμίσεις, επειδή είναι άβολες, τότε αυτός είναι ο λανθασμένος τρόπος».
Οι δηλώσεις αυτές του κ. Σόιμπλε μού θύμισαν την επιστολή – καταπέλτη που έστειλε ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ζακ Ντελόρ στον «αθώο» της καταστροφής τότε πρωθυπουργό της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ξενοφώντα Ζολώτα στις 19 Μαρτίου του 1990, στην οποία επεσήμαινε εκκωφαντικά, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η σοβαρή διαφορά που διαπιστώνεται ανάμεσα στην οικονομική εξέλιξη της Ελλάδος και εκείνη των άλλων χωρών της Κοινότητας κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της χώρας σας προς την Ενιαία Αγορά, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση… Όσο για την Επιτροπή, θα βρισκόταν στη δύσκολη θέση να έχει συμμετάσχει και συνδέσει την αξιοπιστία της σε απόφαση δανείου του οποίου οι όροι δεν τηρήθηκαν από τον οφειλέτη…».
Δηλαδή, τα ίδια Παντελάκη μου. Υπογράφαμε συμφωνίες δανείων, παίρναμε τις δόσεις και μετά ξεχνάγαμε τις υποχρεώσεις. Υπογράφαμε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την πορεία προς το ευρώ, παίρναμε τα παχυλά κοινοτικά Πακέτα τάχα… Σύγκλισης με ζεστό χρήμα (έστω και με καθυστερήσεις!) και μετά το «ρίχναμε» στη «Δημιουργική Λογιστική» για να δείχνουμε ότι ικανοποιούμε τα κριτήρια για το έλλειμμα, τον πληθωρισμό και το χρέος, αλλά με το ζόρι μπήκαμε με τη δεύτερη…προσπάθεια στην ΟΝΕ! Υπογράφαμε τη Στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 για την ανταγωνιστικότητα, αλλά μετά, σε κάθε αξιολόγηση που ακολουθούσε, η χώρα μας βρισκόταν στον πάτο του πίνακα από την άποψη της επιτυχίας των στόχων.
Απογοητευτικές είναι οι διαπιστώσεις της Ακαδημίας Αθηνών για τις επιδόσεις της χώρας μας στην ικανοποίηση των στόχων της Στρατηγικής της Λισαβόνας, αλλά τα στοιχεία της τελευταίας ετήσιας έκθεσης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρου προκαλούν αγανάκτηση καθώς διαπιστώνεται ότι πηγαίνουν χαράμι οι εφιαλτικές περικοπές των μισθών και των συντάξεων, η σημαντική μείωση του κατώτατου μισθού και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών μετά το 2011. Η έκθεση αυτή, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα τον περασμένο Οκτώβριο, δηλαδή λίγο πριν από τη δεύτερη αξιολόγηση (που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί!), επισημαίνει ότι η Ελλάδα το 2016 κατέλαβε την 86η θέση στον πίνακα των 138 χωρών με βάση την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, παρά τα σκληρά προγράμματα «προσαρμογής» και τα τρία εφιαλτικά Μνημόνια, η χώρα μας όχι μόνο δεν βελτίωσε τη θέση της στη διεθνή ανταγωνιστικότητα, αλλά την καταβαράθρωσε κιόλας κατά πέντε θέσεις. Έτσι, για μιαν ακόμη φορά η Ελλάδα μεταβάλλει σε «μύθους» διάφορες οικονομικές παραδοχές ότι για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα φταίει το υψηλό κόστος ανά μονάδα προϊόντος. Διότι, παρά τη μείωση του κόστους εργασίας κατά την περίοδο μετά το 2010, το 2016 η χώρα μας είναι «αγκαλιά» με τη Ναμίμπια, όπως και πριν από είκοσι χρόνια ήταν «παρέα» με τη… Μποτσουάνα στο σχετικό διεθνή πίνακα!
Και μετά φταίει ο … Σόιμπλε!
