Για όσους παρατηρούν με προσοχή όσα κάνει η Τουρκία τον τελευταίο καιρό, το «μνημόνιο συνεργασίας» με τη Λιβύη δεν ήταν ούτε κεραυνός εν αιθρία, ούτε η αρχή μίας νέας πολιτικής. Αντιθέτως, κάτι η διαρκής κινητικότητα της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, κάτι η επιστολή της προς τον ΟΗΕ με όλες τις διεκδικήσεις της που θέτει εκ νέου στο τραπέζι, η Άγκυρα στέλνει ένα σαφές μήνυμα: πως ενθαρρυμένη από την εισβολή της στη Συρία, θέλει να έχει ρόλο και λόγο στα θέματα της ανατολικής Μεσογείου.
Πίσω από τις διαρκείς κορόνες και αυτά που προβάλλονται ως «ξεσπάσματα» του Ταγίπ Ερντογάν, η Άγκυρα ξεδιπλώνει μία συγκεκριμένη στρατηγική. Μία στρατηγική δημιουργίας τετελεσμένων, αλλά και διαρκούς επανάληψης όλων των διεκδικήσεών της σε όλα τα μέτωπα και έναντι όλων: έναντι της νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Αιγύπτου και Ισραήλ, έναντι της Ελλάδας σε ό,τι αφορά το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου και την υφαλοκρηπίδα, έναντι της Κύπρου σε ό,τι αφορά την κυπριακή ΑΟΖ και τον διαμοιρασμό των φυσικών πόρων του νησιού. Η Τουρκία κρατά όλες τις διεκδικήσεις στο τραπέζι και φροντίζει να τις «διαφημίζει» στη διεθνή κοινότητα σε σημείο τέτοιο, ώστε αυτές να αποκτήσουν τον χαρακτήρα του τετελεσμένου. Ταυτοχρόνως, με «δόλωμα» την οικονομική της δύναμη αλλά και το προφίλ που έχει ως «καλός πελάτης» εξοπλιστικών εταιρειών, η Άγκυρα έχει καταφέρει να μετακινήσει την Ουάσινγκτον στο δόγμα «βρείτε τα», το οποίο είναι ένα μήνυμα που εκπέμπεται τόσο προς τη Λευκωσία όσο και προς ημάς, εδώ, στην Αθήνα. Το «βρείτε τα» προφανώς και είναι ένα πλαίσιο που δεν συμφέρει ούτε την Κύπρο ούτε την Ελλάδα, καθώς παραγκωνίζει την ισχύ του διεθνούς δικαίου και φέρνει στο προσκήνιο το «δίκαιο το ισχυρού» -που όλοι ξέρουμε ποιος είναι στην περίπτωση αυτή.
Τούτων δοθέντων, η Τουρκία έχει ήδη δημιουργήσει όλο το πλαίσιο για τις περαιτέρω διεκδικήσεις της. Τα γρανάζια της Ιστορίας είναι έτοιμα να γυρίσουν ξανά και το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάτσει στα σοβαρά σε ένα τραπέζι, να αφήσει στην άκρη μαξιμαλισμούς και εθνικούς μύθους και να χαράξει μία ενιαία εθνική στρατηγική πριν να είναι αργά.
