Τα μπάνια του λαού

 Και δεν εννοούμε μόνο ότι των περισσοτέρων/ των πολύ περισσοτέρων οι διακοπές βρέθηκαν με βαριές περικοπές. (Τα επώνυμα εκείνα ξεφαντώματα με τις Jeroboam φιάλες σαμπάνιας των 120.000 ευρώ στα διάφορα Nammos και οι ξαπλώστρες των 60 ευρώ δεν σημαίνουν τίποτε, εξόν από προσβολή). Ενννούμε κυρίως την ατμόσφαιρα χαλάρωσης που έφερνε σε ευρύτατα στρώματα, ουσιαστικά σ’ όλους τους Έλληνες, ακόμη και σε όσους βρίσκονταν στο περιθώριο του μεταπολιτευτικού προτύπου ανάπτυξης, μια προσδοκία ότι η ένταση της πραγματικότητας θα υποχωρούσε• ότι ο ανήφορος της ζωής που σε περίμενε το φθινόπωρο θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί• ότι η διεκδίκηση της προσοχής σου – εν τέλει της ζωής σου! – από τους άρχοντες και κυβερνήτες, με τον πολιτικό τους κενό λόγο, μπορούσε για λίγο να μείνει πίσω.
Φέτος όμως… …Φέτος τα μπάνια του λαού δεν έγιναν με τίποτα σεβαστά. Στης Παναγίας φτάσαμε με όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Και ο κόσμος – “οι κοινοί άνθρωποι” – παραζαλισμένος βλέπει την μικρή ζωή του να ξηλώνεται, την σύνταξη να περικόπτεται για τέταρτη (ή είναι πέμπτη;) φορά, την εργασιακή ανασφάλεια να απογειώνεται (συνειδητοποιούν άραγε οι πολιτικοί μας αυθέντες τι σημαίνει “αναγκαστική άδεια” λόγω των Βαρουφάκικων μαϊμουδιών και των capital controls;), την προοπτική να αρθεί η de facto κατάσχεση των καταθέσεων και η πρόσβαση στα λεφτά σου με το δελτίο (με την προσβλητική προσθήκη ότι το κυβερνών κόμμα δεν έχει ανθρώπους με καταθέσεις στις τάξεις των ψηφοφόρων του – μπα!), την φοροεπιδρομή του φθινοπώρου κεκτημένο της συμφωνίας. Ενώ “οφείλει” να αρκεθεί στην υποχρεωτική αισιοδοξία, με τα non-papers νέας γενιάς να επισημαίνουν τα θετικά – πάντως τα λιγότερο αρνητικά – σημεία από την συμφωνία που έκλεισε.
“Οφείλει” να ψιλοπροσεύχεται να μην προσαράξει η συμφωνία είτε στων 299+1 βουλευτών μας τους υπολογισμούς (το +1 ειναι, προφανώς, η Ζωή) ή στου Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε τις τρικλοποδιές. Ή “οφείλει” να πιστέψει ότι ακριβώς ένα ατύχημα διαδρομής τώρα θα φέρει κάτι καλύτερο, ότι δηλαδή ένα Grexit θα ήταν πιο λυτρωτικό απ’ εκείνο που μας περιμένει το φθινόπωρο – και ότι η διαχείρηση Πλατφορμιστών ή/και Βαρουφακη σ’ ένα Grexit θα αφήσει πίσω κάτι όρθιο.
Όμως… όμως μήπως ακριβώς αυτή η κατάργηση των μπάνιων του λαού είναι η νέα μορφή διαχείρισης της πολιτικής; Μήπως δηλαδή η διαχείριση δια του φόβου – που την δοκίμασε ο Αντώνης Σαμαράς δυο φορές: μια, το 2012, κέρδισε την εξουσία• την δεύτερη, το 2014 ήδη, έχασε το κεφάλι του – την διαδέχεται πλέον η διαχείριση δια του άγχους; Μην το αποκλείετε! Αλλωστε τα capital controls, οι ουρές στα ΑΤΜ, είναι εν τέλει προανάκρουσμα κάποιου βαθύτερου φαινομένου.
Αποτελούν οι ουρές μορφή social control, μορφή διαχείρισης δια του κοινωνικού ελέγχου: όταν την μαθαίνεις την ουρά, κάτι αλλάζει μέσα σου. Προσέρχεσαι σε όλα σαν στο ΙΚΑ, συν στην Εφορία. Όχι με τον παλιό τσαμπουκά με τον οποίο – άλλοτε – προσερχόσουν στην άλλη ουρά: για την κάλπη!
Για ξανασκεφθείτε το.