Χωρις να υπάρχει καμία διάθεση μικροπολιτικής, είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, είναι η απόλυτη απαξίωση του Κοινοβουλευτισμού. Τα «κρούσματα» είναι πολλά και αλλεπάλληλα που επιβεβαιώνουν, του λόγου το αληθές. Θα περίμενε κανείς, ότι η για δεύτερη φορά αριστερά κυβέρνηση, καθώς εμφορείται από δημοκρατικά ιδεώδη και έχει αριστερές «προοδευτικές» θέσεις, ότι τουλάχιστον θα συμβάλει θετικά στο ζήτημα των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Άλλωστε είναι γνωστές οι οξείες καταγγελίες του παρελθόντος, κατά της κυβέρνησης των «αντιδημοκρατικών», «δοσίλογων» και «μερκελιστών», όπως χαρακτήριζαν ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τις κυβερνήσεις της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για τις χουντικές μεθοδεύσεις τους σχετικά με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Με αφορμή λοιπόν, την (ακόμη μια φορά με τη διαδικασία κατεπείγοντος) ψηφοφορία στη Βουλή την Πέμπτη, (πρόκειται για κορυφαίο ζήτημα που αφορά στον ελληνικό λαό όπως είναι η πρώτη κατοικία), η τωρινή κυβέρνηση, επιδεινώνει και μάλιστα σε βαθμό έντονα ανησυχητικό, το ζήτημα των Κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Αν εξαιρέσει κανείς, τα νομοσχέδια, για την ΕΡΤ, τις τηλεοπτικές άδειες και τους γάμους ομοφυλοφίλων, η χώρα κυβερνάται ουσιαστικά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα νομοσχέδια εισάγονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Και αυτό, γίνεται από μια κυβέρνηση, επαναλαμβάνω «αριστερή». Ενθυμούμαι τη ρύση του μεγάλου μας Μίκη για την κυβέρνηση: «Είναι το όνειδος της αριστεράς», είχε πει, μετά το μεγαλειώδες «όχι» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Και η μόνιμη και σταθερή πλέον απάντηση των κυβερνώντων, είναι: «Μας εκβιάζουν», «μας πιέζουν», « διαπραγματευόμαστε σκληρά». Όταν λοιπόν, μια δημοκρατική, πατριωτική και αριστερή κυβέρνηση, διαφωνεί με τις επιταγές των τοκογλύφων δανειστών, τότε παραιτείται. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία. Έτσι λένε! Ή μήπως μας αρέσει η συνθηκολόγηση;
