Αποτολμήσαμε σε προηγούμενο σημείωμα να επανέλθουμε στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης. Και μάλιστα στην προσέγγιση που έχει επιλεγεί κάπου από τα κυβερνητικά έδρανα για δημοψηφισματική απόληξη μιας ευρύτερης διαβούλευσης η οποία έχει επιχειρηθεί – με επικεφαλής της Επιτροπής Διαλόγου για την Συνταγματική Αναθεώρηση τον Μιχάλη Σπουρδαλάκη και με συμμετέχοντες ανθρώπους σαν τον Νίκο Μουζέλη ή τον Ναπολέοντα Μαραβέγια, τον Κ. Μίχαλο ή τον Τάσο Τζήκα (που βρέθηκαν με επιθέσεις τις οποιες δεν είχαν καν φανταστεί – ενώ η Επιτροπή Διαλόγου επιχειρήθηκε να παραλληλισθεί με τα συνταγματικά γυμνάσματα της Χούντας).
Απόληξη που όπως οτιδήποτε το δημοψηφισματικό και «δίπλα» από την κλειστή πειθαρχία του άρθρου 110 περί αναθεώρησης, προσείλκυσε αυτονόητα τους κεραυνούς των υψηλών συνταγματολόγων: χρειάστηκε ο μη-συνταγματολόγος, αλλά από το μετερίζι της Πολιτικής Επιστήμης προερχόμενος Θανάσης Διαμαντόπουλος για να θυμηθούμε ότι και ο Στρατηγός Ντε Γκωλ το 1962 με δημοψήφισμα είναι που επεδίωξε την αναθεώρηση του («δικού του») Γαλλικού Συντάγματος της Ε΄ Δημοκρατίας. Πάντα χρήσιμη η Γαλλία ως πρότυπο/τυφλοσούρτης: κι αν το Γαλλικό Σύνταγμα είχε το «πάτημα» ρήτρας περί αναδιοργάνωσης των δημοσίων εξουσιών, το δικό μας Καραμανλικό μετά την αναθεώρηση του 1986 έχει δώσει στην Βουλή (και όχι απλώς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) και μάλιστα αποφασίζουσα με 151 ψήφους επί προτάσεως του Υπουργικού Συμβουλίου την προκήρυξη δημοψηφίσματος για το ευρύχωρο «κρίσιμο εθνικό θέμα».
Όπως κι αν έχει το πράγμα, ετούτη η Κυβέρνηση και κυβερνητική πλειοψηφία είτε θα το προχωρήσει, είτε θα το ξεχάσει το αναθεωρητικό γύμνασμα. Και στο πεδίο της αναθεώρησης θα τεθούν, αν προχωρήσουν, όλα εκείνα τα πολιτικά ατιμωτικά στοιχεία του ισχύοντος Συντάγματος καθώς ούτε οι εμπνευστές τους θα τολμήσουν να διασώσουν π.χ. την βάση του βολικού νόμου περί ΜΗ-ευθύνης υπουργών, ή την βουλευτική ασυλία: οι καλοί αυτοί συμπολίτες μας – οι πολιτικοί, ντε! – θα χρειαστεί να εμπιστευθούν εφεξής την μοίρα τους στην ανεξάρτητη, τυφλή κοκ Δικαιοσύνη (ναι, σε εκείνη των 500 δις δολαρίων του Αρτέμη Σώρρα ή της δις αναίρεσης της υπόθεσης Γεωργίου). ενώ οι δικαστικοί, μάλλον θα προσγειωθούν στον πλανήτη όπου τις αμοιβές τους τις ορίζει ο νόμος και όχι η δική τους πυγμή (αμοιβές που θάπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερες: άλλη υπόθεση αυτή…). Θα τεθούν επίσης και ζητήματα λειτουργικότητας του πολιτικού συστήματος, όπως εκείνο της μη-διάλυσης της Βουλής αν δεν συγκεντρώνονται οι Καραμανλικής αυστηρότητας/μνήμης μεγαλείου ενισχυμένες και διπλές πλειοψηφίες (ανάδειξη του Προέδρου με άλλο τρόπο ή άμεση εκλογή). ή της διάρκειας της θητείας Κυβέρνησης που προκύπτει μετά από πρόωρες εκλογές (μέχρις ολοκλήρωσης της 4ετίας). ή το άλλο, της μη-σώρευσης της ιδιότητας βουλευτή και υπουργού.
Σε τέτοια ζητήματα, ασφαλώς η τεχνική διαρρύθμιση/η συνταγματική διατύπωση θα παραμείνει στα αβρά χέρια των συνταγματολόγων και στην ευθύνη επιψήφισης των βουλευτών. Όμως το να έχουν μια γεύση του τι θέλει ο κοινός άνθρωπος – τον οποίο γλύφουν ως κυρίαρχο λαό όταν ζητούν την ψήφο του για να (ξανα)κερδίσουν την έδρα τους – κακό δεν είναι.
Όπως όμως παρατηρεί και ο Θ. Διαμαντόπουλος – μιας και εκμεταλλευόμαστε την κατάθεσή του στο «Πρώτο Θέμα», ας το πάμε μέχρι τέλους – εκείνο που προπαντός θα κρίνει την όποια αναθεωρητική πορεία θα είναι η συνταγματική σοφία και σωφροσύνη» των βασικών συντελεστών της πολιτικής σκηνής. Αυτή την διάσταση θα επισκεφθούμε – άμα δεν μας κάψει ιερόν πυρ εξ ουρανού, των συνταγματολόγων – στο επόμενο σημείωμα της σειράς.
