Χειρότεροι και από το φόβο, μετά και το προχθεσινό τρομοκρατικό χτύπημα, είναι ο στρουθοκαμηλισμός ή και η άρνηση της πραγματικότητας. Μια ορισμένη μερίδα σχολιαστών προσποιείται, δείχνει να αγνοεί ή βολικά να παρακάμπτει τα πραγματικά δεδομένα. Όπως, ότι οι δράστες, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί, ακριβέστερα οι σχεδιαστές αυτών των τρομοκρατικών ενεργειών, δεν είναι «αγνώστου ταυτότητας», ούτε κάποιοι μεμονωμένοι φανατικοί, ούτε Ινδουϊστές ή οπαδοί του Βούδα. Προφανώς και δεν είναι νοητή οποιαδήποτε γενίκευση, που να «ενοχοποιεί» συλλογικά, θρησκευτικά δόγματα ή πολιτισμικές εκφράσεις, αλλά δεν είναι δυνατό και να παρακάμπτουμε μια πραγματικότητα, που «κραυγάζει». Ότι, δηλαδή, ο ISIS, δεν είναι μια, απροσδιόριστης τοποθέτησης, θρησκευτική σέχτα, αλλά μια, ακραία ασφαλώς, εκδοχή της Ισλαμικής θρησκείας, που, είτε μας αρέσει, είτε όχι, έλκει τις αναφορές της και τη δικαιολογητική βάση των δολοφονικών της χτυπημάτων, αν όχι σε αυτούς καθαυτούς, πάντως σε μια ορισμένη ερμηνευτική εκδοχή των Δογματικών Κανόνων (σουρίες) που περιέχονται στο Ιερό Κείμενο τους (Κοράνι). Εξ όσων γνωρίζουμε σε κανένα άλλο, από τα γνωστά θρησκευτικά δόγματα, δεν αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα, ούτε επιχειρείται η βίαιη επιβολή, όχι απλώς μιας ορισμένης θρησκευτικής αντίληψης, αλλά ενός συνολικού τρόπου ζωής. Είναι αυτό, κυρίως, που παραβλέπουν ή προσποιούνται άγνοια ορισμένοι, δηλαδή, ότι η συγκεκριμένη μορφή της Ισλαμικής θρησκείας, το Σουνιτικό δόγμα, εμπεριέχει αφ` εαυτού την ιδέα της εκκοσμίκευσης, δηλονότι της μετατροπής της θρησκείας σε κοσμική εξουσία, αλλά και την παρανοϊκή ιδέα της επέκτασης, αυτής της ιδιότυπης, σύγχρονης εκδοχής «καισαροπαπισμού» σ` ένα είδος παγκόσμιου «Βατικανό». Επειδή δε, ακριβώς, πρόκειται για ένα παρανοϊκό, στη σύλληψη του, σχέδιο, η υλοποίηση του δεν είναι δυνατή, παρά μόνο με την τυφλή βία, που αγνοεί την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Αν αυτό σας φέρνει, συνειρμικά, στο νου, ιστορικά προηγούμενα, τούτο οφείλεται στις προφανείς αναλογίες. Εξ όσων δε γνωρίζουμε, κανείς δεν αποφεύγει να πει το προφανές, ότι, δηλαδή, ο Χίτλερ, που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα, ασφαλώς και δεν αποτελούσε αντιπροσωπευτική έκφραση του γερμανικού λαού, στη διαχρονική του έκφραση, αλλά ουδείς αμφισβητεί ότι αυτοί που διέπραξαν τα πρωτοφανή, σε μαζική κλίμακα, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, είχαν ορισμένη εθνική ταυτότητα. Ούτε κανείς, ισχυριζόταν, ότι οι πολίτες στέκονταν άφοβοι, μπροστά στα πολεμικά αεροπλάνα, που βομβάρδιζαν τις πόλεις τους.
