Στρατηγική των κομμάτων: τι είναι πάλι ετούτο;

Ήταν λογική η “στρατηγική της αυτοδυναμίας”, ή η διορθωμένη εκδοχή “διακυβέρνηση μόνο με τους ΑΝΕΛ”; Εκ του αποτελέσματος όχι! Έτσι, άρχισε να ξεσούρνει η θέση προς συνεργασία πάντως-όχι-με-την-ΝΔ, σταδιακά με μετακίνηση σε επίπεδο επιλογής προσώπων…
Είναι καλύτερη μια στρατηγική αποδοχής της αποτυχίας στην διαπραγμάτευση, όμως με διεκδίκηση του ότι “αυτό ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα, που τώρα εμείς μπορούμε σωστότερα να υλοποιήσουμε διορθώνοντάς το”; Μήπως μια στρατηγική “δικαιούμαστε μια δεύτερη ευκαιρία” από δίπλα και “είμαστε το νέο”;
Δεν θέλει φοβερή φαντασία για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι τίποτε απ’ αυτά δεν αποτελεί στρατηγική. Τακτικές κινήσεις είναι, όλες τους! Και μάλιστα μικρο-τακτικές, αντανακλαστικές πρωτοβουλίες. Με ακόμη πιο βραχύ ορίζοντα συμπληρωμάτων όπως, ας πούμε, η απειλή (Νίκου Παππά) για επαναληπτικές εκλογές αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία που πάντως φρόντισε ο έτερος Νίκος (ο Βούτσης) να την συμμαζέψει…
Ε, αντίστοιχη χρήση της εννοίας “στρατηγική” και στην απέναντι όχθη. Όπου, ας πούμε η “στρατηγική του μεσαίου χώρου” έρχεται να πατήσει πάνω σε αφηγήματα Μεϊμαράκη που πάνε να διεκδικήσουν ψήφους οι οποίες είχαν επιλέξει Χρυσαυγή. Ενώ η άλλη κεντρική στρατηγική – εκείνη που επισημαίνει το αναγκαίοι/αναπόδραστο των συνεργασιών, άντε της “συνεννόησης”, επιχειρεί να συμβαδίσει με τον μεϊμαρακικό χαρακτηρισμό Τσίπρα ως αναζητούντα “Αυτοφωράκια για να την κάνει”. Κι εδώ, αυτά που επιχειρούν να φορέσουν το ένδυμα της στρατηγικής δεν είναι παρά τακτικές πρωτοβουλίες, και μάλιστα τακτικές κινήσεις της στιγμής. Κατάλληλες για τα πηγαία αντανακλαστικά Βαγγέλη Μ.. Αλλά η έννοια στρατηγική έχει, διάβολε, κάποια διαφορά.
Και των Ποταμίσιων η επιλογή – παλιότερη αυτή – του “ψηφίζουμε την συμφωνία/Μνημόνιο, όποια κι αν είναι”, μπορεί να εισφέρεται στην πολιτική σκηνή ως “Ευρωπαϊκή στρατηγική”, όμως βασικά στην τακτική αναγκαιότητα να έχουν στο Ποτάμι μια αγκύρωση “σε κάτι” ανταποκρινόταν. Και στην διεκδίκηση μετεκλογικού ρόλου μ’ αυτήν την βάση.
Δεν έχει νόημα να σταθούμε στο τι διακρίνει στρατηγική από τακτική – το μακροπρόθεσμο ή αυριανό, το ενταγμένο σε μια γενική ανάγνωση των πραγμάτων ή το αποσπασματικό. Αρκεί μια απλή διαφοροποίηση: στην στρατηγική, για να έχει αυτή νόημα, χρειάζεται να πιστεύεις κάπως σε κάτι. η τακτική αντιθέτως επιδέχεται ευκολότερα το βολικό, ρηχό ψέμα. (Αυτή είναι και η εξήγηση όσων μόλις είπαμε).