Της Ελένης Τσερεζόλε
Μαθητές, εκπαιδευτικοί, γιατροί και καλλιτέχνες: διαφορετικές κοινωνικές ομάδες που κατέβηκαν χθες στους δρόμους, ξεχωριστά μεν, με ένα κοινό αίτημα δε. Την υλοποίηση του αυτονόητου. Να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση την πανδημία με όρους κοινωνίας και όχι ιδεοληψίας.
Να κάνει υγειονομικά ασφαλείς τις τάξεις στα σχολεία, μειώνοντας τον αριθμό των μαθητών, προσλαμβάνοντας εκπαιδευτικούς, διασφαλίζοντας την καθαριότητα των χώρων. Να στηρίξει με προσλήψεις το δημόσιο σύστημα υγείας και τις δημόσιες ΜΕΘ. Να διασφαλίσει τον βιοπορισμό των σκληρά δοκιμαζόμενων από τις συνέπειες της πανδημίας καλλιτεχνών που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον «τοίχο» της υπουργού Πολιτισμού.
Όμως η κυβέρνηση κωφεύει, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στην… ατομική ευθύνη των πολιτών –εκείνων που είναι αναγκασμένοι να στοιβάζονται σε λεωφορεία, τρόλεϊ και μετρό, γιατί η κυβέρνηση δεν ανανεώνει το στόλο τους. Η κοινωνία στέλνει SOS, χωρίς όμως να συγκινείται το επιτελικό κράτος, καθώς το μόνο που το απασχολεί είναι η… εικόνα του. Εξ ου και η στρατηγική επιλογή για επικοινωνιακή διαχείριση όλων των ζητημάτων. Μια διαχείριση που επιβάλλει αγαθή συνεργασία με τα ΜΜΕ.
Δεν είναι έτσι τυχαίο, ότι άρον-άρον, στο νομοσχέδιο για τη στήριξη των πλημμυροπαθών, προχθές τα μεσάνυχτα, η κυβέρνηση έβαλε εμβόλιμα διάταξη για «λίστα Πέτσα Νο 2» που προβλέπει «όλο το πακέτο», απευθείας αναθέσεις, κ.λπ., σε ΜΜΕ γιατί «υπάρχει ανάγκη ενημέρωσης των πολιτών για αποτροπή διασποράς του κορωνοϊού (…) κατά παρέκκλιση ειδικότερων διατάξεων» κ.λπ… Ενόψει των δύσκολων που έρχονται, η μόνη έγνοια της «αριστείας» που μας κυβερνά, είναι η «κάλυψη» ή, ορθότερα, το κουκούλωμα των άβολων γεγονότων. Μόνο που, ως γνωστόν, αυτά είναι ξεροκέφαλα… Κάτι που σύντομα θα αισθανθούν και οι «άριστοι» κυβερνήτες…
