Στο…βάθος Κύπρος

Η τελική ετυμηγορία της δικαιοσύνης, παρά τα στοιχεία που δημιουργούσαν τουλάχιστον εύλογες απορίες, για τις συνθήκες θανάτου του Αλέκου Παναγούλη, ήταν πως επρόκειτο για τροχαίο δυστύχημα, για το οποίο καταδικάστηκε ο Γιάννης Στέφας.

Ο τελευταίος παρουσιάστηκε αυτοβούλως στην Αστυνομία, ισχυριζόμενος ότι ήταν ο οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου, εξ αιτίας του οποίου τραυματίστηκε θανάσιμα ο αγωνιστής και τότε ανεξάρτητος βουλευτής.

Έτσι, με την καταδίκη του τελευταίου σε ελαφρά ποινή, αφού επρόκειτο για «ανθρωποκτονία από αμέλεια», έληξε η υπόθεση αυτή, που είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα.

Αλλά και η απόπειρα κατά του δικτάτορα, που ανέδειξε τον Αλέκο Παναγούλη σε κορυφαίο αντιστασιακό, έχει ακόμη πολλές αδιερεύνητες πτυχές. Ισως ο πρόωρος θάνατος του αγωνιστή, να δυσχέρανε μια τέτοια διερεύνηση, σε καθαρά ιστορικό επίπεδο πια, καθώς είναι η απόσταση του χρόνου, που επιτρέπει μια τέτοια ψύχραιμη, βαθύτερη καταγραφή, αλλά και ερμηνεία των κινήτρων.

Μια πρωτοβουλία των τότε συντρόφων του, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια διαστροφής των πραγμάτων, αν όχι και των προθέσεων, έδωσε την ευκαιρία, 40 σχεδόν χρόνια μετά, να φωτιστούν κάποιες από τις πτυχές εκείνης της κορυφαίας αντιστασιακής πράξης.

Ο πιο στενός συνεργάτης και συναγωνιστής του Αλέκου Παναγούλη, Λευτέρης Βερυβάκης (για τον οποίο ο τότε Βασιλικός Επίτροπος, διαβόητος Ιωάννης Λιαπής είχε ζητήσει να του επιβληθεί επίσης, μαζί με τον Παναγούλη, η ποινή του θανάτου), είχε κάνει μια ενδιαφέρουσα σύνδεση της απόπειρας με την Κύπρο.

Ως ο μόνος, που ήταν κοινωνός του σχεδίου του Παναγούλη σε όλο του το εύρος, ο σεμνός εκείνος αγωνιστής και πρώην υπουργός, που έχει «φύγει» κι αυτός απ` τη ζωή εδώ και μερικά χρόνια, είχε αναφέρει ως έναν από τους λόγους, που βάρυνε σημαντικά στην απόφαση, για την ενέργεια εναντίον του δικτάτορα, ήταν η Κύπρος.

Σύμφωνα με το σκεπτικό, η τυχόν μακροημέρευση της χούντας, που πλέον είχε αποκτήσει προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά με τη συγκέντρωση εξουσιών, σε πρωτοφανή κλίμακα ακόμη και για ένα τέτοιο καθεστώς, στο πρόσωπο του «αδελφού Γιώργου» εγκυμονούσε δεινά και για τη Μεγαλόνησο, εξαιτίας της εξ αρχής εχθρικής στάσης της χούντας, απέναντι στον Εθνάρχη Μακάριο.

Όπως δε είχε υπενθυμίσει ο Λευτέρης Βερυβάκης, δεν ήταν μόνο ο Ιωαννίδης, που βυσσοδομούσε εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και ο Παπαδόπουλος.

Ήταν  ο «μετριοπαθής» Παπαδόπουλος, που είχε απειλήσει με «σκληρά μέτρα» τον εκλεγμένο ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως επί των ημερών του ιδίου έγιναν αλλεπάλληλες  απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Κύπριου ηγέτη, που από τύχη δεν πέτυχαν το στόχο τους.

Ο Ιωαννίδης, απλώς, ολοκλήρωσε ότι ξεκίνησε ο «προκάτοχος» του.