Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε δει στην πολιτική ζωή τους ρόλους να αλλάζουν: δηλαδή, έχουμε δει κόμματα που, από τα βολικά έδρανα της αντιπολίτευσης έλεγαν πολλά, μεγάλα και, κυρίως, εύκολα λόγια, ενώ μετά, όταν κατέκτησαν την διακυβέρνηση, ζητούσαν από τους πολιτικούς τους αντιπάλους να… μην λαϊκίζουν.
Η ΝΔ το κάνει κατά κόρον: τώρα ανακάλυψε ότι χρειάζεται «σοβαρότητα» στη διαχείριση του προσφυγικού και ότι οι «κορόνες» δεν κάνουν καλό. Παράλληλα, το κυβερνών κόμμα ανακάλυψε, αίφνης, ότι το περίφημο project «μπουλντόζες στο Ελληνικό» ήταν κομμάτι δυσκολότερο από το πάτημα ενός κουμπιού, ότι η ανάπτυξη της τάξης του 3 ή 4% δεν διατάσσεται ούτε ενεργοποιείται με το πάτημα ενός κουμπιού, όπως επίσης και ότι ο αγώνας της δημόσιας ασφάλειας είναι μία πολύ πιο σύνθετη υπόθεση από τα εύκολα συνθήματα περί «αβάτου των Εξαρχείων».
Αλλά εντάξει, είπαμε: η ΝΔ δεν είναι η πρώτη και ίσως ούτε η τελευταία που έρχεται ως κυβέρνηση αντιμέτωπη με τα παχιά λόγια που έλεγε ως αντιπολίτευση. Όμως, υπάρχει ένας τομέας που το πράγμα ξεφεύγει εκτός ορίων: η εξωτερική πολιτική. Η ΝΔ ήταν εκείνη που κατηγορούσε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πως «πούλησε τη Μακεδονία για τις συντάξεις». Ήταν εκείνη που ασκούσε κριτική αμφισβητώντας τον πατριωτισμό των αντιπάλων της. Ήταν, επίσης, εκείνη που «προανήγγελλε» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα «συμφωνούσε» συνδιαχείριση στο Αιγαίο, αφού πρώτα έσπευδε να χαρακτηρίσει ως «αποτυχημένες» επισκέψεις και επαφές πριν καν αυτές γίνουν.
Κοντολογίς: εντάξει, τώρα που η ΝΔ προσγειώθηκε ανώμαλα στην πραγματικότητα, μπορεί να ζητεί «σοβαρότητα», «υπευθυνότητα» και άλλα τέτοια από τους αντιπάλους της για όλα τα θέματα. Εκτός από ένα, όμως: την εξωτερική πολιτική. Εκεί, απλώς δεν δικαιούται δια να ομιλεί.
