Του Γιώργου Ψυχογιού από την Κυριακάτικη Kontranews
Πριν λίγες μέρες, έτυχε να παρακολουθήσω μετά από χρόνια την ταινία ο “Κύκλος των Χαμένων Ποιητών”. Μια ταινία που για πρώτη φορά είχα δει χάρη στην πρωτοβουλία μιας εμπνευσμένης και αγαπημένης καθηγήτριας αγγλικών στα μαθητικά χρόνια.
Με ερμηνείες καταπληκτικές, αλλά και με δυνατά και διαχρονικά μηνύματα. Κι επειδή ιδίως το τελευταίο διάστημα, μιλάμε συνεχώς με πολλούς νέους και νέες σε μαγαζιά, στο δρόμο, στις ανοιχτές εκδηλώσεις που γίνονται, στις επισκέψεις στα χωριά και αλλού, το έργο έρχεται και “δένει” πολύ καλά με τη συγκυρία που βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια.
Γιατί είναι πολιτική επιλογή και στρατηγική αυτής της κυβέρνησης ο αυταρχισμός, η στοχοποίηση, η ενοχοποίηση και τελικά η ισοπέδωση των δικαιωμάτων των νέων ανθρώπων. Επιτίθεται στη νέα γενιά που βρέθηκε ενώπιον μιας πρωτόγνωρης κατάστασης πάνω στα καλύτερα και πιο δυναμικά χρόνια της και η οποία με ωριμότητα τήρησε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα σκληρά υγειονομικά όταν, μάλιστα, ατενίζει ένα μέλλον εξαιρετικά ζοφερό και χωρίς προοπτική.
Αυτό όμως δεν είναι το βασικό μέτωπο απέναντι στη νεολαία. Η στόχευση είναι να μην αφήσουν καθόλου χώρο στους νέους να αναπνεύσουν, να εκφραστούν, να αμφισβητήσουν, να κάνουν και λάθη, να δημιουργήσουν και τελικά να μπουν μπροστά και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, παρά να γίνουν πειθήνιοι ακόλουθοι ενός συστήματος που προωθεί το νόμο της ζούγκλας, τα δικαιώματα ως προνόμιο μόνο των λίγων και ισχυρών, που κάνει τις ανισότητες «νομοτέλεια», που πετάει στο περιθώριο και την εκμετάλλευση τους περισσότερους.
Η εικόνα είναι όμως, δυστυχώς για αυτούς που έχουν τέτοια οράματα, διαφορετική. Η ελληνική κοινωνία και η ελληνική νεολαία τους έχει ξεπεράσει και παλεύει καθημερινά, αθόρυβα, με αξιοπρέπεια, με αλληλεγγύη και κυρίως με άποψη και γνώμη, για να επιβιώσει και να προκόψει. Οι απόπειρες να τους στερήσουν τη μόρφωση στο Πανεπιστήμιο, να τους κάνουν γρανάζια χωρίς ωράρια, να τους αποτρέψουν από το να διαδηλώνουν για τα αιτήματά τους, να επαναφέρουν τις πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις για τα αυτονόητα, να αναπαράγουν και να εμπεδώσουν παρωχημένα στερεότυπα και διακρίσεις, θα πέσουν αργά ή γρήγορα στο κενό και θα ανατραπούν.
Οι πρόσφατες υπεράνθρωπες προσπάθειες των νέων ανθρώπων να σώσουν τα χωριά, τα σπίτια, τους συνανθρώπους και ό,τι σηματοδοτεί για αυτούς το μέρος τους που έχουν χτίσει τις ζωές τους, δείχνουν το δρόμο. Και μας καλούν να τους ακούσουμε πρώτα από όλα και μετά να κάνουμε τα πάντα για να έχουν αυτά που τους αξίζουν, αυτά που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τις δικές τους αλλά και μιας κοινωνίες που έχε περάσει τα πάνδεινα τα τελευταία δέκα χρόνια και αγωνίστηκε για να σταθεί όρθια. Να κάνουμε τα πάντα για να μείνουν στον τόπο τους, να ζήσουν με αξιοπρέπεια μακριά από ευχολόγια και παραγοντισμούς, μακριά από λογικές και πρακτικές παλιού γυμνασιάρχη όπως στην ταινία που το μόνο που ξέρει είναι να πειθαρχεί και να τιμωρεί, χωρίς «να αφήνει όλα τα λουλούδια να ανθίσουν».
Seize the day (Αδράξτε τη μέρα) λοιπόν, όπως διδάσκει και ο αντικομφορμιστής καθηγητής κ. Κίτινγκ στο διαχρονικό και συμβολικό έργο…
* Βουλευτής Κορινθίας, Τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ
