Η ήττα του Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη πυροδότησε αυτομάτως πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία. Ο δύο φορές νικητής των δημοτικών εκλογών στον μεγαλύτερο Δήμο της Τουρκίας, με 16 εκατομμύρια κατοίκους, Εκρέμ Ιμάμογλου, είναι το νέο πρόσωπο της αντιπολίτευσης, το οποίο μπορεί να επισκιάσει τον αρχηγό του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, Κ. Κιλιτσντάρογλου , όπως και άλλα πρόσωπα της σημερινής κεμαλικής αντιπολίτευσης.
Επειδή όμως η ήττα στην Κωνσταντινούπολη αφορά προσωπικά τον Ερντογάν, ήταν η κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί ένα (ή και δύο) ισλαμικά κόμματα, αντιπολιτευτικά στο κυβερνών κόμμα του Ερντογάν, το AKP και μάλιστα από πρόσωπα που είχαν κοινή πορεία με τον Ερντογάν.
Πρώτος φαίνεται ότι θα κινηθεί ο πρώην στενός συνεργάτης του Ερντογάν Αχμέτ Νταβούτογλου, ο άνθρωπος που δημιούργησε το βασικό αφήγημα του Ερντογάν, για το Στρατηγικό Βάθος της Τουρκίας, πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός της χώρας. Οι δρόμοι τους χώρισαν όταν άρχισαν οι αντιδράσεις στον μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογάν, που θέλησε (και έγινε τελικώς) απόλυτος άρχων, Πρόεδρος με απόλυτες εξουσίες. Εδώ και καιρό αναμένεται ότι ο Νταβούτογλου θα ιδρύσει το δικό του Κόμμα, το οποίο θα έχει επίσης ισλαμικό χαρακτήρα, αν και όχι τόσο δογματικό όπως το AKP.
Συγχρόνως όμως δεν αποκλείεται να δημιουργήσουν το δικό τους Κόμμα και δύο ακόμα πρώην συνεργάτες του Ερντογάν. Ο Αμπντουλάχ Γκιούλ, συνιδρυτής του AKP, ισχυρή προσωπικότητα στον ισλαμικό χώρο, πολύ πιο σκληρός σε ότι αφορά την εφαρμογή των ισλαμικών κανόνων. Ο Α. Γκιούλ ήταν πρωθυπουργός της χώρας (2002-2003), υπουργός Εξωτερικών (2003-2007) αλλά και ο πρώτος ισλαμιστής Πρόεδρος της Τουρκίας (2007-2014). Ο Ερντογάν έβαλε στο περιθώριο και τον Γκιούλ, μένοντας μόνος κυρίαρχος και στο Κόμμα (AKP) και στην πολιτική σκηνή.
Μαζί με τον Γκιούλ αναμένεται να πορευθεί στο νέο Κόμμα και ένα «παιδί» του Ερντογάν, ο Αλί Μπαμπατζάν, ο οποίος υπήρξε υπουργός Οικονομικών και Εξωτερικών στις πρώτες κυβερνήσεις του AKP και κατόπιν ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (2009-15). Στον Μπαμπατζάν πιστώνεται η μεγάλη άνοδος της τουρκικής οικονομίας έως το 2017. Και αυτόν ο Ερντογάν τον έβαλε στο περιθώριο. Η απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016, έδωσε την δυνατότητα στον Ερντογάν να απομακρύνει όλους όσους θεωρούσε εν δυνάμει αντιπάλους για τον ίδιο και την οικογένεια του.
Ο Ερντογάν εκτός από την πολιτική του κυριαρχία, θέλησε να δημιουργήσει και την οικονομική παντοδυναμία της οικογενείας του και των συνεργατών της. Έφτιαξε πραγματικά νέα «τζάκια», είναι και αυτό μια από τις βασικές αιτίες των εναντίον του αντιδράσεων.
Η οικονομική ύφεση της Τουρκίας και οι αντιπαραθέσεις με τους Αμερικανούς, τους ισραηλινούς κα, φέρνουν και την πολιτική κάμψη.
Όμως το κίνημα που δημιούργησε ο Ερντογάν είναι πολύ ισχυρό. Οι θεσμικές αλλαγές άλλαξαν τον χαρακτήρα του τουρκικού κράτους και τον προσανατολισμό του, τον έστρεψαν ενάντια στη Δύση. Γι αυτό και η ουσιαστική αντιπολίτευση θα προκύψει και πάλι από ισλαμιστές. Σ αυτό επενδύουν οι Νταβούτογλου και Γκιούλ. Όμως φαίνεται ότι δεν τα βρήκαν και στον πρωτοκαθεδρία και στον ακριβή χαρακτήρα (ο Νταβούτογλου είναι ισλαμιστής αλλά φιλοδυτικός) του νέου Κόμματος και έτσι μάλλον θα εμφανιστούν με δυο διαφορετικούς φορείς.
Για τον Ερντογάν οι πρώην συνοδοιπόροι του μπορεί να γίνουν πολύ περισσότερο επικίνδυνοι από τους ξεδοντιασμένους κεμαλιστές. Ιδεολογικά τουλάχιστον μπορεί αν συγκινήσουν τη μεγάλη μάζα, την μεγάλη πλειοψηφία των τούρκων που είναι ισλαμιστές και που βλέπουν την Δύση εχθρικά.
Η κεμαλική αντιπολίτευση, μπορεί να βρει στο πρόσωπο του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, το νέο ηγέτη της. Ένα δυναμικό πολιτικό που μπόρεσε να συγκινήσει τα πλήθη (όλων των κατηγοριών) κατά του Ερντογάν. Ο δρόμος για τον Ιμάμογλου είναι ακόμα μακρύς, αλλά έχει στα χέρια του μια ισχυρή εξουσία, τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας. Αν στην συνέχεια θα μπορέσει και να δώσει ενθουσιασμό στην κεμαλική παράταξη αυτό μένει να φανεί. Το AKP πάντως τον κατηγορεί για αισθήματα φιλοελληνικά και φιλοαρμένικα, λόγω της καταγωγής του από τα ποντιακά παράλια της Τουρκίας.
