Θα μας επιτρέψει, σήμερα, ο αναγνώστης να του προτείνουμε μια σύντομη ξενάγηση σε τρία ανόμοια πεδία – όταν, δε, λέμε ανόμοια εννοούμε εντελώς ανόμοια! Που τα συνδέει μια παράξενη κοινή διάσταση, την οποία θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε καθώς εκφράζει κάτι ενιαίο από την τωρινή δημόσια ζωή: την εγκατάσταση σε μια εποχή μειωμένων προσδοκιών. την στιγμή όμως που ο λόγος, η ρητορική συνεχίζει να κινείται σε υψηλές σφαίρες, ασύμβατες μ’ εκείνο που βιώνουμε.
Στάση πρώτη, στην περιήγηση: η μάζωξη, στο Σύνταγμα, των “Παραιτηθείτε!”. Που τις τρεις τέσσερεις μέρες που προηγήθηκαν απ’ αυτήν την ανώδυνη εκ του αποτελέσματος συγκέντρωση, κοντέψαμε να θεωρήσουμε – δηλαδή, όχι εμείς! οι διοργανωτές και οι υποβολείς τους, ή πάλιν οι πολέμιοι της διοργάνωσης – ότι θα ήταν είτε νέο ξεκίνημα, ριζικό και καθοριστικό. είτε λίγο-πολύ απόπειρα ανατροπής της Κυβέρνησης.
Ούτε το ένα υπήρξε, απο απόσταση, όσο κι αν το βράδυ της εκδήλωσης του “Παραιτηθείτε!” ανακοινώθηκε επανάληψή της (χωρίς χρονική δέσμευση) ενώ από την ΝΔ τουλάχιστον ακούγονταν μέχρι και θριαμβικές διατυπώσεις. ούτε και το άλλο, δηλαδή υπονομευτική λειτουργία της σύναξης, όπως πήγαινε να πει η υπερβολή Φίλη/Γεροβασιλη, είτε η σκατοψυχωσύνη σαρκασμού Πολάκη/Κατρούγκαλου (Αφήνουμε εντελώς κατά μέρος την… προαναγγελθείσα διατάραξη της συγκέντρωσης, μέσω Ιndymedia (!) από μηδέποτε εμφανισθέντες αντεξουσιαστές. Ποιος, αλήθεια, έκανε εκείνη την αγκραβάτσια;).
Είναι απλό: η πολιτική – οποιουδήποτε είδους πολιτική! – δεν γίνεται με συγκεντρώσεις που ονειρεύονται (ή που φοβούνται, από την άλλη…) συλλαλητηριακή διεκδίκηση της εξουσίας.
Στάση δεύτερη στην περιήγηση, και ζητούμε συγγνώμη για την σύγκριση αλλά… φταίει η χρονική σύμπτωση. Η Πανορθόδοξη Σύνοδος που πήγαινε – με 10 αιώνες απόσταση – να ξαναδείξει την ενότητα της Ορθοδοξίας, να “ανεβάσει” αξίες πνευματικές σε έναν ταραγμένο κόσμο κλπ. πρακτικά (αυτο-περιορίστηκε σε μια συνάντηση των Ελληνικού ύφους Εκκλησιών. Χωρίς Ρωσία-Βουλγαρία-Ρουμανία-Γεωργία αλλά και ένα απο τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία (της Αντιόχειας), η συνάντηση στο Κολυμπάρι (άντε, με παρουσία και του Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας: όμως μήπως αυτόν ακριβώς τον Ελληνικό αυτοπεριορισμό έδειξε;) η Πανορθόδοξη απλώς ανέβασε την αίσθηση βαθιάς αντιπαράθεσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου με το Μόσχας και Πασών των Ρωσιών.
Σε ποιον/σε τι έκανε καλό το χτίσιμο διαψευσμένων προσδοκιών, και μάλιστα με επίκληση πνευματικών αξιών – της Ιστορίας κοκ;
Η τρίτη στάση της περιήγησης ίσως ακουστεί κάπως άδικη, καθώς θα κριθεί η έκβασή της στον χρόνο – και μάλιστα σε αρκετά μακρό χρόνο. Πρόκειται για την προϋπάντηση/εξαγγελία της Ανάπτυξης στο Μουσείο της Ακρόπολης, απο τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ως “στοίχημα” στροφής στην αδιέξοδο συζήτηση περί ύφεσης και μέτρων κι άλλων μέτρων. Αν – ΑΝ – αυτή η πρωτοβουλία κουβαλούσε μαζί της γνήσια συνειδητοποίηση του ότι απο την κρίση δεν βγαίνεις με τίποτε χωρίς ανάπτυξη. ότι ανάπτυξη δεν γίνεται με τίποτε χωρίς επενδύσεις (αληθινές, όχι πέτσινες ή εξαγγελλόμενες) . κι ότι επενδύσεις έρχονται σε μια χώρα – από τις 200τόσες της υφηλίου! – μόνον όταν τις υποδέχεται θετικά, θα είχε νόημα. Αλλιώς, οι αναφορές σε “δίκαιη” ή “βιώσιμη” ανάπτυξη, ή η ανάλυση των θετικών στοιχείων του — όντως καλού – Αναπτυξιακού Νόμου (του Λόη Λαμπριανίδη), δεν θα μας πάει πολυ παραπέρα απο ένα αυτοεπιβραβευόμενο σημειωτόν.
