Δύσκολα θα βρει κανείς, αναδιφώντας την μακρά ιστορία δικών με πολιτικές μετενέργειες και υπόσχεση εκρηκτικότητας, δικαστική διαδικασία που να υπόσχεται/απειλεί περισσότερη διατάραξη από την συνεχιζόμενη ενώπιον του ΣτΕ (με την επανάληψη της διακοπείσης διάσκεψης) για την πολύκροτη υπόθεση της συνταγματικότητας ή μη του πλαισίου και της διαδικασίας αδειοδότησης των καναλιών.
“Κατόρθωσε” να μπολιάσει με ακόμη βαρύτερη διχαστικότητα το πολιτικό σκηνικό. να φέρει πρόσθετη τρικυμία στην Βουλή. να εγκαταστήσει διχόνοια στον ίδιο τον δικαστικό κόσμο (οι παραιτήσεις Κατερίνας Σακελλαροπούλου και Χρήστου Ράμμου από την συνδικαλιστική τους ιδιότητα, ήταν η κορυφή του παγόβουνου) . να φέρει την έννοια της δημόσιας εμπιστοσύνης προς την Δικαιοσύνη σ’ ένα νέο ναδίρ (με την σχεδόν αμέριμνη συζήτηση περί των αμοιβών των δικαστών στο κοντινό, φωτιζόμενο παρασκήνιο).
Αυτονόητο, λοιπόν ότι η ετυμηγορία του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την γνησίως ένδοξη ιστορία από ημερών Ελευθερίου Βενιζέλου και Κωνσταντίνου Ρακτιβάν και μέχρι Μιχαήλ Στασινόπουλου επί Χούντας (με την γνωστή στάση), αναμένεται με κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον. Με φανατισμό – και ο φανατισμός προκειμένου περί δικαστικών αποφάσεων μόνον καλό δεν κάνει. Με έτοιμη κερκίδα και για την ζητωκραυγή και για την κατακραυγή: απ’ εδώ όσοι γνωρίζουν ότι μόνη νοητή απόφαση είναι η αναγνώριση της συνταγματικότητας, όπως γνωμοδότησε από τα αμφιθέατρα του ΕΜΠ ο Αλέξης Τσίπρας. απ’ εκεί όσοι γνωρίζουν ότι μόνη λογική είναι η κήρυξη αντισυνταγματικότητας, εδώ η γνωμοδότηση από τους κήπους του Χάρβαρντ και του Στάνφορντ Κυριάκου Μητσοτάκη. Βλέπετε και τα σημαιάκια, ακούτε και τις βουβουζέλες των οπαδών…
Βέβαια το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει και άλλες δυνατότητες. Μια είναι το αντίστοιχο του να κλωτσήσει το ντενεκεδάκι στον δρόμο, σύμφωνα με την Αμερικανοφερμένη έκφραση. Καθώς έχει συγκροτηθεί σε διευρυμένη Ολομέλεια, άρα δεν μπορεί να “ανεβάσει” την υπόθεση, έχει την δυνατότητα να χρονοτριβήσει την απόφαση: διάσκεψη δεν σημαίνει και έκδοση απόφασης. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν πολιτικά εκρηκτικό, μήπως πάντως θα μπορούσε κάποια διάσταση της διαδικασίας – όχι τόσον η αρμοδιότητα του (ταλαίπωρου, τώρα το ανακαλύψαμε ως υπέροχο…) ΕΣΡ, όσο ο numerus clausus των 4 αδειών – να σταλεί προδικαστικά στο Ευρωδικαστήριο, αγοράζοντας χρόνο; (Η προσφυγή στο “άλλο” Ευρωπαϊκό, το ΕΔΑΔ, θα γίνει ούτως ή άλλως , ιδίως άμα πέσει μαύρο: όμως τότε θα έχουν εξαντληθεί εξ ορισμού όλες οι εσωτερικού δικαίου προσφυγές, άρα βοηθάει περισσότερο την Ιστορία…).
Υπάρχει όμως και η άλλη δυνατότητα: προκειμένου να προχωρήσει η εκδίκαση προς απόφαση, χρειάζεται οι προσφυγές να κριθούν παραδεκτές. Εδώ μπαίνει στην μέση το έννομο συμφέρον που χρειάζεται να έχουν οι προσφεύγοντες: αυτο χρειάζεται να είναι προσωπικό και άμεσο (ετουτο δύσκολα αμφισβητείται ως προ τις προσφυγές των καναλιών, οι πιο πρόσφατες των εργαζομένων είναι πιο “στον αέρα”). χρειάζεται να είναι “ενεστώς” (δηλαδή να ισχύει ως συμφέρον, και μάλιστα και στην άσκηση της προσφυγής και στην συζήτηση και στην απόφαση: εδώ άμα προσέξει κανείς μια-μια τις προσφυγές, και δει την διαδικασία του διαγωνισμού βρίσκει “πατήματα” άρνησης) . χρειάζεται όμως να προέρχεται και απο νομίμως επικαλούμενους το συμφέρον (εδώ προκύπτει το περίεργο καθεστώς των εκπεμπόντων σταθμών, όχι δε μόνον αφότου το ίδιο το ΣτΕ νομολογησε ότι έληξε η ιδιότυπη ανοχή της ημι-νομιμότητας, αλλά και επειδή η “σειρά” των βαφτισμένων ως προσωρινών αδειών εκπομπής κάποια στιγμή – όταν νομοθετούσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος – φαίνεται να έχει διακοπεί).
Τι θα πει “μη-παραδεκτό” της προσφυγής; Απλό: το Δικαστήριο δεν προχωράει στην ουσία, δεν κρίνει την συνταγματικότητα ή μη. Το αντίστοιχο της μπάλας στην εξέδρα.
Δεν είναι και τόσο ένδοξο. Είναι όμως διέξοδος.
