Οσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δείχνει να βαδίζει στα χνάρια εκείνης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Τα όποια ψιμύθια δήθεν μοντερνισμού και μετανεοτερικότητας υποχωρούν δίνοντας τη θέση τους στις παραδοσιακές συνταγές διακυβέρνησης, της δεξιάς, στην πιο ακραία μάλιστα εκδοχή τους, όπως τη βιώσαμε την περίοδο 1990-93. Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά εκείνης της διακυβέρνησης, που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη όσων τα βίωσαν και επανενεργοποίησαν τα λεγόμενα αντιδεξιά σύνδρομα, που είχαν αρχίσει κάπως να υποχωρούν;
Είχαμε κατ` αρχήν την αναβίωση του αυταρχικού-αστυνομικού κράτους, με αφετηρία τη φράση του τότε πρωθυπουργού προς τους αστυνομικούς «το κράτος είστε εσείς». Ηταν το σύνθημα μιας πρωτόγνωρης άσκησης βίας και μιας αυταρχικής έξαρσης, που είχε ως δραματική κατάληξη, την εν ψυχρώ δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, στην Πάτρα, για την οποία έχει καταδικαστεί τελεσίδικα, ως φυσικός αυτουργός, τοπικό κομματικό στέλεχος.
Ζήσαμε επίσης την επίδειξη ενός πρωτόγνωρου ρεβανσισμού, με το στήσιμο Ειδικού Δικαστηρίου, σε βάρος ακόμη και αυτού του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι πρακτικές αυτές συνοδεύονταν ή πλαισίωναν καλύτερα, μια σκληρή πολιτική, με εφαρμογή των πιο «προωθημένων» ιδεών της νεοφιλελεύθερης σχολής, με την επίδειξη μάλιστα ενός άκαμπτου δογματισμού. Ειδικά, η ανάδειξη του Στέφανου Μάνου, στη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, σήμανε τον παντελή αποκλεισμό, οποιασδήποτε υποχώρησης ή ισορροπημένης προσέγγισης, οδηγώντας στη ρήξη, ακόμη και με σημαντικό τμήμα της τότε οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Η περίπτωση του κου. Μάνου είναι η πιο χαρακτηριστική επιλογών, από την τότε ηγεσία, που παρέπεμπαν ακριβώς στην πολιτική των άκρων, των συγκρούσεων, της μηδενικής ανοχής και της απόρριψης κάθε συμβιβαστικής στάσης ή ισορροπημένης προσέγγισης.
Αν υπάρχει μια διαφορά, είναι στη στάση πατέρα και γιου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έκρυψε ποτέ τη συγκρουσιακή και ρεβανσιστική του διάθεση. Κατέστησε σαφείς τις προθέσεις του, από τις πρώτες μέρες της θητείας του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα παραδείγματα είναι άφθονα και θ` απαιτούνταν σειρά αυτοτελών κειμένων για την απλή απαρίθμηση τους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε ένα διαφορετικό πρόσωπο, πείθοντας πολλούς ότι είναι κάτι διαφορετικό, ότι υπερβαίνει οποιαδήποτε οικογενειακή ή πολιτική παράδοση. Τα θαύματα όμως δεν κρατούν.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
