Την περασμένη εβδομάδα γράφαμε για τους σωρούς κλαδιών που έχουν μείνει στους δρόμους, ακριβώς κάτω από τα δέντρα, στα βόρεια προάστια των Αθηνών. Πρόκειται για τα κλαδιά που είχαν υποχωρήσει από τον δριμύ χιονιά, την περίφημη «Μήδεια», η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μείνουν περιοχές της Αττικής χωρίς ρεύμα ακόμη και γα 4 ή 5 ημέρες!
Λοιπόν, προφανώς δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στην αντιπυρική προστασία ή σπουδαγμένος πυροσβέστης για να αντιληφθεί ότι αυτοί οι σωροί αποτελούν ιδανική καύσιμη ύλη και δυνητικό προσάναμμα, που, σε συνθήκες καύσωνα και ισχυρών ανέμων, θα μπορούσε να επιφέρει μία ολοκληρωτική καταστροφή στα βόρεια προάστια της Αττικής. Κι όμως, μόλις τις τελευταίες ημέρες έχουν αρχίσει σε κάποιες περιοχές, οι επιχειρήσεις αποκομιδής των συγκεκριμένων κλαδιών -με άλλα λόγια, η Κηφισιά, η Εκάλη, η Πολιτεία, η Δροσιά κ.α. ακόμη κινδυνεύουν. Και χρειάστηκαν δημοσιεύματα για να γίνουν οι αυτονόητες προετοιμασίες που θα έπρεπε να αποτελούν «μπούσουλα» και να λαμβάνουν χώρα κάθε Απρίλιο, πριν αρχίσει η αντιπυρική περίοδος.
Ταυτοχρόνως, οι φόβοι δεν τελειώνουν εδώ: όσοι έχουν κάνει αυτοψία το τελευταίο διάστημα στους δύο μεγάλους εθνικούς δρυμούς της Αττικής, δηλαδή την Πάρνηθα και το Σούνιο, βλέπουν εικόνα εγκατάλειψης και παρατηρούν έλλειψη της οποιασδήποτε προετοιμασίας. Δεν μαζεύονται κλαδιά, δεν συλλέγεται το «πούσι» των πεύκων -που καθιστά ανεξέλεγκτες όλες τις πυρκαγιές λόγω της εύφλεκτης φύσης του- δεν ανοίγονται αντιπυρικές ζώνες, δεν φροντίζονται καν οι υπάρχουσες, όπου έχουν ήδη διανοιγεί.
Οι όμοροι δήμοι εμφανίζονται εξαιρετικά χαλαροί, οι αρμόδιοι και συναρμόδιοι δεν έχουν συντονιστεί και οι υπεύθυνοι φορείς φέρονται σαν να έχουμε Μάρτιο ή Φεβρουάριο. Κι όμως, έχουμε πλέον μπει στον Ιούνιο και στην διακεκαυμένη ζώνη της αντιπυρικής περιόδου. Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ, οι πυρκαγιές και οι λοιπές οικολογικές καταστροφές λαμβάνουν τα τελευταία χρόνια όλο και πιο ακραία χαρακτηριστικά. Κι όμως, οι αρμόδιοι κοιμούνται τον ύπνο του Δικαίου. Μόνο που, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή στα Γεράνεια, ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν ήξερε, ότι δεν σκέφτηκε, ότι δεν προέβλεψε, ότι δεν πρόλαβε. Αν ξαναθρηνήσουμε καμμένα στρέμματα και εθνικές τραγωδίες, τότε οι διοικούντες θα πρέπει είτε να δηλώσουν πως δεν τους καιγόταν καρφάκι, είτε να παραδεχθούν ότι είναι άχρηστοι. Γιατί, μαζί με τα δέντρα, θα έχουν «καεί» και οι δικαιολογίες.
