«Σκασιαρχείο»: Ίτε παίδες Ελλήνων για… «χαβαλέ» στα σχολεία!

Και μη χειρότερα! Θυμήθηκα ότι όλα αυτά σήμαιναν πριν από πενήντα χρόνια, όταν ήμουνα μαθητής του (τότε) εξαταξίου Γυμνασίου της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου (1955-1961),… «χαβαλέ»! Δηλαδή, η λέξη «Σκασιαρχείο» ήταν συνώνυμη με την «κοπάνα», η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, ενείχε και τη  σκοπιμότητα που προσδίδουν οι Σελεστέν Φρενέ και η ελληνική παιδαγωγική ομάδα  στη σημασία ενός σχολείου «έξω από τα κάγκελά του», αλλά δημιουργούσε και μαθητές… «μπουμπούνες»! Πράγματι, τότε μερικοί συμμαθητές μου «έκαναν ευχαρίστως κοπάνα» όχι τόσο για να βοηθήσουν του γονείς τους να μαζέψουν ελιές, να μαζέψουν σταφύλια, να πάνε στο λιμάνι για να ψαρεύουν και να εξασφαλίσουν το ημερήσιο φαγητό της οικογενείας τους, αλλά για να… απέχουν από το… σχολείο!!!
Μια μορφή έμμεσου «Σκασιαρχείου», δηλαδή μαθητικής δραστηριότητας «έξω από τα κάγκελα της αυλής του σχολείου», ήταν και η διακαής επιθυμία κυρίως αδιάβαστων συμμαθητών μου, όταν ήταν λιακάδα, να αποφασίσει ο γυμνασιάρχης σχολική εκδρομή για  να γλιτώσουνε τα μαθήματα!
Γράφω όλα αυτά διότι η τότε παιδαγωγική – εκπαιδευτική διαδικασία είχε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και στόχους: Τη μάθηση. Αυτή την παιδεία προσπάθησε και πέτυχε κατά ένα μεγάλο μέρος να αλώσει μια παλαιότερη εκπαιδευτική «πρωτοπορία» και «φιλοσοφία», η οποία ξεκίνησε από μερικούς ολετήρες της ελληνικής γλώσσας (Δ. Γληνός, Φώτος Γιοφύλης, Τιμόθεος Κούστας, Μένος Φιλήντας κλπ) από το 1879, οι οποίοι πρότειναν τη φωνητική ορθογραφία και το… λατινικό αλφάβητο! «Πάντες Ελινες εγγράματι», έλεγε ο Τιμόθεος Κούστας, γεγονός που έκανε τον αείμνηστο καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Γ.Π. Σαββίδη να εκραγεί με ένα σχόλιό του στην εφημερίδα «Τα Νέα» (1 Ιουνίου 1990) επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, εκ βαθέων, τα εξής: «Φέτος που πρωτοδίδαξε μια φοιτήτριά μου σε παιδιά πρώτης Γυμνασίου διαπίστωσε ότι έχουν αποφοιτήσει από το Δημοτικό σχεδόν ανίκανα να διαβάσουν τα σχολικά τους βιβλία ή να αρθρώσουν γραπτώς μια απλή πρόταση. Άσε τα ψιλά γράμματα της ανορθογραφίας. Για χάρη της, μωρέ, ασπαστήκαμε τους γλωσσο-εκπαιδευτικούς συμβιβασμούς του Μανόλη Τριανταφυλλίδη και αποβάλαμε όντως περιττούς τόνους και πνεύματα;».