Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Είναι λογικό και ευνόητο, ή αν μη τι άλλο κατανοητό, να προσπαθεί ένας πολιτικός να «χτίσει» την υστεροφημία του. Εξάλλου, όσοι καταλαμβάνουν κορυφαία πολιτικά και πολιτειακά πόστα προφανώς και θέλουν να συνομιλήσουν με την Ιστορία -είτε το παραδέχονται, είτε όχι.
Ειδικά στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή, ο πρώην πρωθυπουργός επιδεικνύει την ίδια σπουδή με τον θείο του και ιδρυτή της ΝΔ να διατηρήσει την υστεροφημία του. Δυστυχώς, όμως, για εκείνον -και για τη χώρα- ο Κώστας Καραμανλής δεν είναι ο θείος του. Έπειτα από 5,5 χρόνια διακυβέρνησης, άφησε μία χώρα ουσιαστικά χρεοκοπημένη και αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών σε κάθε θέμα εξωτερικής πολιτικής που άνοιξε.
Πόσο εύκολο, λοιπόν, είναι για έναν τέτοιων επιδόσεων πρωθυπουργό να προσπαθήσει να οικοδομήσει ένα θετικό αποτύπωμα στην υστεροφημία του; Όσο δύσκολο και να είναι, φαίνεται ότι ο Κώστας Καραμανλής το έχει «δουλέψει» το πράγμα. Έπειτα από χρόνια παρατεταμένης σιωπής, φαίνεται πως έχει πετύχει σε έναν βαθμό να ξεχαστούν οι δικές του εγκληματικές ευθύνες για το δημοσιονομικό ναυάγιο και να μείνει μόνο στην συλλογική μας μνήμη το Καστελόριζο και ο Γιώργος Παπανδρέου. Επίσης, με το σκληρό πρόγραμμα που παρουσίασε στις εκλογές του 2009 (πάγωμα μισθών και συντάξεων κτλ.), ο Κώστας Καραμανλής προσπαθεί να πείσει ότι έλεγε αλήθεια -έτσι έκλεισε την περασμένη εβδομάδα και την ομιλία του στην Θεσσαλονίκη, με την φράση «σας είπα πάντα την αλήθεια». Ξεχνά, βεβαίως, μία λεπτομέρεια: ότι πριν φτάσει στο σημείο να πει «αλήθεια» εισηγούμενος σκληρά μέτρα, κυβερνούσε επί 5,5 χρόνια και ο ίδιος κατέστησε απαραίτητα αυτά τα σκληρά μέτρα, όταν το τρένο των δημοσιονομικών εκτροχιάστηκε.
Τα ίδια και στο Μακεδονικό: ο Κώστας Καραμανλής, πριν αποκαλυφθούν, τις περασμένες ημέρες, οι επιστολές που τον εκθέτουν βαριά και ανεπανόρθωτα, προέβαλλε το «όχι» στο Βουκουρέστι ως έναν μείζονα εθνικό θρίαμβο. Μόνο που δεν είναι καθόλου έτσι: στο Βουκουρέστι επιβεβαιώθηκε το αδιέξοδο. Επιβεβαιώθηκε, δηλαδή, ότι δεν ήταν εφικτό -όχι μόνο με ευθύνες της ελληνικής πλευράς, είναι η αλήθεια- να λυθεί το θέμα. Επίσης, στο Βουκουρέστι δεν ετέθη κανένα βέτο, καθώς κάτι τέτοιο θα παραβίαζε ευθέως την Ενδιάμεση Συμφωνία, που προέβλεπε ότι η τότε πΓΔΜ και νυν Βόρεια Μακεδονία μπορεί να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς με το συνταγματικό της όνομα. Ωστόσο, παρότι επισήμως δεν ετέθη κανένα βέτο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης καταδίκασε την Ελλάδα -και η καταδίκη αυτή κατέδειξε τους ατυχείς και αναποτελεσματικούς διπλωματικούς χειρισμούς.
Κάποιοι, λοιπόν, προσπαθούν σήμερα να μας πείσουν ότι ο Καραμανλής στο Βουκουρέστι πέτυχε κάποιον μεγάλο εθνικό στόχο ή υπηρέτησε κάποια Μεγάλη Ιδέα. Όμως όχι: δεν φτάσαμε στην Κόκκινη Μηλιά. Απλώς πήραμε πάνω μας την ευθύνη μη επίλυσης του Μακεδονικού, καταδικαστήκαμε ως χώρα γι’ αυτό και στο ενδιάμεσο ο τότε πρωθυπουργός είχε φροντίσει να αρχειοθετηθούν στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσινγκτον και αλλού επίσημες πρωθυπουργικές επιστολές με τις οποίες συζητούσε διπλή ονομασία, έκανε «γαργάρα» το «erga omnes», αφίστατο της πάγιας εθνικής γραμμής για αναθεώρηση του Βορειομακεδονικού Συντάγματος και συζητούσε και την «μακεδονική γλώσσα». Για τέτοια «εθνική επιτυχία» μιλάμε. Αυτό ήταν το «κεκτημένο» του Βουκουρεστίου, που ευτυχώς ανέτρεψε πλήρως η κυβέρνηση Τσίπρα.
