Σε τι δικαιώθηκαν;

Ειναι κατι παραπάνω από φανερή η προσπάθεια των πρωταγωνιστών της προηγούμενης συγκυβέρνησης, του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, να επιστρέψουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενδεχομένως και στους προηγούμενους ρόλους τους, με το «φωτοστέφανο» του δικαιωμένου.

Ακόμη κι αν τα όσα συντελούνται θα τους πρόσφεραν, πιθανόν, επιχειρήματα, προς μια τέτοια κατεύθυνση, έχουμε την εντύπωση, ότι ο αγώνας τους είναι «άγονος», επιβεβαιώνοντας ίσως την αποδιδόμενη στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ φράση, για τον ένα εξ αυτών. Κατ` αρχήν, θα έπρεπε να ξέρουν, ως «μεγάλα παιδιά» που είναι, με τη μακρά, συσσωρευμένη εμπειρία, πως την κατακραυγή ή την αποθέωση, την προσφέρει, ιδιαίτερα σε ηγετικούς ρόλους, η βούληση των πολιτών, εκφραζόμενη ή τεκμαιρόμενη. Στο πιο τρανό παράδειγμα της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας, αυτό του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, η επιστροφή, μετά την πτώση της χούντας, ανταποκρινόταν σε ενδιάθετη λαϊκή επιθυμία, στη δεδομένη χρονική στιγμή, που επιβεβαιώθηκε έμπρακτα, στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές. Να υπενθυμίσουμε, βέβαια, ότι χρειάστηκε να περάσουν 11 χρόνια, διάστημα στο οποίο ο αποκαλούμενος και «εθνάρχης» της Δεξιάς παράταξης, επέδειξε υπομονή και αυτοπειθαρχία, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, γι` αυτό και απέρριψε προηγούμενες προτάσεις, για επάνοδό του, όπως προκύπτει και από την Αυτοβιογραφία του.

Στοιχεία που, ως φαίνεται, λείπουν, από τον πρώην πρωθυπουργό και τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, που επιδεικνύουν μια αγχώδη σπουδή, για ρεβάνς εδώ και τώρα, εξ ου και η ασυνήθιστη κινητικότητα που επιδεικνύουν, ιδιαίτερα ο δεύτερος, που παρεμβαίνει ακόμη και επί διαδικαστικών θεμάτων, στη Βουλή. Τόσο ο κ. Σαμαράς, όσο και ο κ. Βενιζέλος, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται πως οι εξελίξεις δεν εκβιάζονται, αλλά προκύπτουν μέσα από τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Το ακόμη χειρότερο γι` αυτούς είναι πως προσδοκούν τη δικαίωση, στηριζόμενοι σε λάθος δεδομένα πιο συγκεκριμένα δε, στην αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης. Μόνο που δεν αντιλαμβάνονται, πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η αποτυχία θα αντανακλά πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στο μνημονιακό πρόγραμμα, που αυτοί εφάρμοσαν και μάλιστα με όρους «ιδιοκτησίας». Ακόμη και το επιχείρημα ότι αποδείχθηκε πως η συγκεκριμένη πολιτική ήταν Μονόδρομος, προσκρούει στο αδυσώπητο ερώτημα, γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που, αν και μπήκε πρώτη σε Μηχανισμό Στήριξης, παραμένει εγκλωβισμένη σ` αυτόν;

Προφανώς δεν είναι πειστικό ότι η ευθύνη βαρύνει την 11μηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως η τελευταία δεν ευθύνεται για τα χαράτσια (ΕΕΤΗΔΕ, ΕΝΦΙΑ) ή για το κλείσιμο της ΕΡΤ.